blog




ηπείρου και μπαγκλαντές

E-mail Εκτύπωση PDF

Ηπείρου κι Αχαρνών. Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από ανάσες και σκιές, ιδρωμένα ίχνη από το καθημερινό συναξάρι της βιοπάλης, βήματα που μαρτυράνε μόχθο και όνειρα -για κόσμους άλλους κι ουρανούς, πιο φωτεινούς- βήματα που μαρτυράνε -ζωές μάρτυρες. Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος, εκεί διαβαίνει την πύλη για να ανέβει στον πάνω κόσμο·εκεί στρίβει το τρόλεϊ για ν'ανέβει προς το κέντρο, επιβάτες συνωστίζονται με την ελπίδα να συναντηθούν, τρεις στάσεις παρακάτω, με τα όνειρά τους, τις δουλειές τους, τη δουλειά, μια δουλειά.

Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από φονικά. Ο Καζάκος, πάνε δώδεκα χρόνια τώρα, συναντούσε εκεί -σταυροδρόμι Ηπείρου και Φυλής, λίγο μετά τα μεσάνυχτα- το θύμα αριθμός οκτώ, τον γεωργιανό Γκιόργκι Κουντεσιάνι, ο οποίος λίγες σφαίρες μέτα έγινε ο νεκρός αριθμός δύο, στην κανιβαλική βόλτα του Καζάκου που άφησε παρακαταθήκη αίματος άλλον ένα νεκρό και εφτά ανθρώπους σακατεμένους -κάποιοι σήμερα με ολική αναπηρία. Πριν τρία χρόνια, το στοιχειό μίλησε ακόμα πιο πεζά, πιο ελληνικά πιο ανατολίτικα, αφήνοντας στην άσφαλτο ένα νεκρό σώμα, μετά από διαμάχη οδηγών για την προτεραιότητα. Έλληνας που τουφεκάει έλληνα.

Το σταυροδρόμι έχει καταγράψει πάνω του θύτες και θύματα όλων των πιθανών -φυλετικών και κοινωνικών, ας πούμε- συνδυασμών: ξένος πάει από έλληνα, έλληνας πάει από έλληνα, έλληνας πάει από ξένους -και την πάντα ανάξια, ως "συνήθη", λόγου περίπτωση του ξένος πάει από ξένο. Την πρώτη φορά, μειδιάσαμε με ενόχληση·ενόχληση που χτυπούσε κατευθείαν το θυμικό της αξιοπρέπειας μας, σύμφωνα με το οποίο ακόμα κι αν οι ρατσιστικές ιδέες νομιμοποιούνταν σε κάποιο μυαλό, το βήμα από το ρατσισμό στο φόνο από κάποιο χέρι, και όχι μυαλό, παρέμενε αποκρουστικό. Ο Καζάκος ήταν ένας παράφρων, ένας πειραγμένος, ένας απολωλός απομακρυσμένος εντελώς από τα κοινωνικά ανακλαστικά μας και τις νόρμες του δημοσίου βίου μας. Γρήγορα τον ξεχάσαμε -κι αυτόν και τα ανακλαστικά μας.

Το έλληνας από έλληνα δεν ήταν παρά ένα παράδοξο ακραίο του δελτίου συμβάντων της αστυνομίας·μια κλισέ κουβέντα στο στόμα κάθε ταρίφα με κοινωνική συνείδηση, αν τύχαινε να σε περάσει από εκείνο το σημείο: "Σικάγο γίναμε, τσ τσ τσ...".

Στην πρόσφατη δολοφονία του 44χρονου, στη συμβολή της μαρτυρικής Ηπείρου με την Γ'Σεπτεμβρίου, η δολοφονία απέκτησε πρόσημο -θυμίζοντάς μας χυδαία ότι ως κοινωνία μέχρι τώρα δεν είχαμε αξιωθεί να δώσουμε ήδη ένα πρόσημο, το χειρότερο πρόσημο, στην πράξη της δολοφονίας καθεαυτή, στην αφαίρεση ζωής·της κάθε ζωής. Η δολοφονία ως μέσο του οργανωμένου ή λιγότερο οργανωμένου εγκλήματος για να βιοποριστεί ή να πλουτίσει, έγινε αίφνης κοινωνικό ζήτημα, πυροδότησε αντιδράσεις και απελευθέρωσε περόνες στα μετερίζια της κοινωνικής έντασης, αλλά όχι επειδή ο φόνος ως μέσο μας ήταν πάντα απεχθής. Στο λόγο που συνόδευσε το γεγονός, δεν ήταν ο φόνος καθαυτός που ενόχλησε και όργισε κάποιους -ο φόνος ως η απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής- αλλά τα άκρα του διανύσματος που διέγραψε το μαχαίρι. Δεν σκοτώθηκε άνθρωπος, σκοτώθηκε έλληνας. Από ξένο. Και το επόμενο ξημέρωμα, δεν σκοτώθηκε άνθρωπος, σκοτώθηκε κάποιος από το Μπαγκλαντές. Οπότε άλλη κουβέντα αυτή.

Γιατί αν ο φόνος ήταν πράγματι το αποκρουστικό απότοκο μιας κοινωνίας που δεν μας κάνει, αν το έγκλημα σε όλες του τις μορφές ήταν ο κοινός εχθρός μας, τότε κάθε φορά που κάποιος έπεφτε στοιχειώνοντας το τετράγωνο Ηπείρου και Αχαρνών, θα ματώναμε μέσα μας. Και ούτε πορείες και διαμαρτυρίες, ούτε γκρουπάκια στο φέησμπουκ. Οι τόσο οργισμένοι κάτοικοι (και κάτοικοι) της περιοχής, δεν άφησαν την οργή να ξεχειλίσει όσο ο δρόμος στοίχειωνε με αίμα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν την άφηναν να ξεχειλίσει όσο το στοιχειό έγραφε πάνω στις ζωές των διαβατών ότι όλο και πιο ληγμένοι μπορεί να περνούν από αυτό το σταυροδρόμι καθώς πάνε να συναντήσουν τα όνειρά τους, όλο και πιο νεκροί, όλο και πιο νεκροί ως ζωντανοί. Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος σιγά σιγά γινόταν απλά ο κάτω κόσμος, όσο οι ζωές των ανθρώπων -όλων των ανθρώπων, ντόπιων και ξένων- έπεφταν, και έπεφταν, και έπεφταν, καταδυόμενες σε βάθη απροσμέτρητα, εκεί που συναντά κανείς μόνο όρια και πάτο: τα όρια της επιβίωσης, τον πάτο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το βάρβαρο παζάρεμα για τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα.

Τα ανακλαστικά μας όμως δεν επανήλθαν στην εποχή του Καζάκου. Ξένος πήγε από έλληνα -και πήγε πάλι επειδή ήταν ξένος. Αλλά αυτή τη φορά δεν τον σκότωσε κάποιος παράφρονας, κάποιος απολωλός του συστήματος. Τώρα πλέον έναν τέτοιο φόνο, μπορούμε να τον συμψηφίσουμε, μπορούμε να τον ζυγίσουμε, μπορούμε και να τον προσπεράσουμε. Τώρα πλέον το συζητάμε το θέμα: έχουμε γεμίσει λαθρομετανάστες, δεν χωράμε άλλους, μας παίρνουν τις δουλειές, να τους φιλοξενήσεις εσύ σπίτι σου και άλλα τέτοια όμορφα που ακούς από κάθε ταρίφα, τεκμήριο ότι ακόμα κι αυτή η βόλτα* ασχήμηνε σ'αυτή την πόλη.

Κατά τ'άλλα, τον αδικοχαμένο από το Μπαγκλαντές, τον λέγαν Μπαγκλαντές, επίθετο Μπαγκλαντές, είχε παιδιά Μπαγκλαντές, διέμενε Ελλάδα Μπαγκλαντές χρόνια.


*[ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα ποστ]

alt

15 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: χωρίς σάλιο


pulp non fiction

E-mail Εκτύπωση PDF

alt

alt

alt

alt

Zed's dead, baby. Zed's dead. Δύο καρέ μετά, ο παραλογισμός αγγίζει το peak. Χτυπάει κόκκινο. Του αίματος. Και το αίμα έχει ίδιο χρώμα για όλους. Και για τον αράπη, και για τον Δον Μπαζίλιο, και για τον Κόντε Αντόνιο, και για το δύστυχο αδελφό του, και για κάποιο ναύτη Ιταλό κι ένα Γραικό λοστρόμο.

alt

alt

Ντροπή όμως. Όχι τον Ζεντ. Όχι τον μπάτσο. Οι μπάτσοι είναι φίλοι μας. Οι μπάτσοι δεν είναι ξένοι.

Κι ετούτο το μαχαίρι εδώ, που θέλει να σκοτώσει, που ιστορίες αλλόκοτες και θρύλος το'χει ζώσει, να φοβάσαι μην καμιά φορά το στρέψεις στον εαυτό σου.

0 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: χωρίς σάλιο


recycle bin laden

E-mail Εκτύπωση PDF

Πάει κι ο Οσάμα. Δηλαδή απέθανε.

Σενάριο συνομωσίας ένα: ΛΕΝΕ ότι πέθανε.
Σενάριο συνομωσίας δύο:
Σιγά, λες και υπήρξε ποτέ...

altΣενάριο πραγματικότητας μηδέν: Και τώρα, οι Γιουεσέη σίτιζενς μπορούν να επιστρέψουν στη βιαίως διακοπείσα ειρήνη τους, να ζήσουν χωρίς βία και τρόμο, να ρουφήξουν δημοκρατία και ασφάλεια από τους εκλεγμένους ηγέτες τους, ακόμα περισσότερη δημοκρατία, πολύ ασφάλεια, σούπερ γουάου ελευθερία, ακόμα πιο πολλή ελευθερία, κι άλλη ελευθερία, καραγουάου δημοκρατία, σούπερ ειρήνη, μάξιμουμ ειρήνη, ειρήνη στο φουλ, ειρήνη σ'αγαπώ, ειρήνη μάτια μου, ειρήνη μου ειρήνη μου, τι σου κάνω ειρήνη μου, αχ ειρήνη μου.

Σενάριο πραγματικότητας βέρσιον μηδέν τελεία ένα:
Ο υπόλοιπος κόσμος, η πλάση, η οικουμένη, φωτισμένη από τη νίκη των Γιουεσέη πάνω στο Απόλυτο Κακό, μπορεί να κοιμάται πλέον ήσυχη. Να απολαύσει την παγκόσμια ειρήνη, να ανακουφιστεί για τις δημοκρατίες της, να οραματιστεί μια άλλη κοινωνία που είναι εφικτή, άλλες πολιτείες, που δεν θα'χουν φτώχια, μίση και κακία. Και μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, να επιστρέψει ήσυχα-ήσυχα στις αγορές, άντε γιατί πολύ ξεφύγαμε...

1 σχόλιο μέχρι τώρα

από την κατηγορία: χωρίς σάλιο


ψυχή βαριά

E-mail Εκτύπωση PDF

Το winamp παίζει το Heavy Soul του Paul Weller. Το πρώτο κομμάτι, το ομώνυμο. We're words upon a window, written there in steam / In the heat of the moment, at the birth of a dream... Ένα κλικ δεξιά, ανανεώνω την κυριακάτικη ενημέρωσή μου. "Έφυγε", λέει, ο Νίκος Παπάζογλου. Έφυγε.. Για που, αλήθεια; Απ'όσο θυμόμουν, το πέρασμά του εδώ τραγουδούσε. Όπως όλοι. Δεν παίζει να έφυγε.

Θα'θελα να γράψω κάτι για τον Παπάζογλου. Για το πόσο πασέ πλέον έκανε στον καθένα μας η φιγούρα του και η παρουσία του. Με το κόκκινο φουλάρι και τη μόνιμη (εκ των αμερικάνικων φυλακών) τζιν περιβολή, με τον Βούδα και τον Κούδα που βαρεθήκαμε να τον ακούμε, αδυνατώντας -μέχρι πρότινος που η συγκίνηση μας κάλεσε να το αφουγκραστούμε- να σταθούμε λίγο και να νιώσουμε βαθιά τι πάει να πει το "εδώ είναι του Ρασούλη", μα και τι πόνο και ψυχή έκρυβε το "έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι". Αλλά και τον απαρχαιωμένο Υδροχόο -πασέ και τρε μπανάλ πλέον για τους διονυσιασμούς μας- τον γλυκανάλατο Αύγουστο που καταχωρήθηκε με τα χρόνια στις μελό κοριτσίστικες παραγγελιές και οι ψαγμένοι της παρέας παριστάναμε ότι το έχουμε ξεπεράσει -και το τραγούδι, αλλά και το σκηνικό αυτό, να ενδίδεις ελαφρά στον πειρασμό της κοινοτοπίας μιας αυγουστιάτικης βραδιάς με κιθάρα και φίλους, έτσι στα χαζά, έτσι στα ωραία. Και γενικά όλα αυτά του Παπάζογλου τα όπαρτα -πληθυντικός του όπα, απίθανος νεολογισμός της γιαγιάς μου. Τον είχαμε βαρεθεί τον Παπάζογλου και καλά, τον είχαμε ξεπεράσει. Δεν τα ακούγαμε πια αυτά τα τραγούδια. Τα είχαμε κρύψει σε κείνο το μπαουλάκι που τρέχουν να κρυφτούν όλες οι μνήμες όταν γυμνές από την ανάγκη μας και τις επιθυμίες μας, τρέχουν ακίνδυνες να κρυφτούν εκεί για να μην ξεθωριάσουν, για να προστατευτούν. Δεν τα είχαμε κρύψει με δική μας θέληση βέβαια -μάλλον τα είχαμε άτσαλα προσπεράσει, κάπου τα είχαμε παραπετάξει, ενοχλημένοι ίσως, αλλά αυτά φαίνεται πως βρήκαν το δρόμο για το καταφύγιο. Και, ναι, το ξέρουμε ότι βρίσκονται εκεί. Αν δεν το ξέρεις, σημαίνει πως δεν υπήρξες έφηβος. Πως δεν ενέδωσες ποτέ σε ένα ελαφρύ κάλεσμα της στιγμής, που το σώμα και η ψυχή δεν ζητούν κάτι παραπάνω από ένα όπα μετά το ρεφρέν και ένα ξέδωμα. Μια στιγμιαία απόδραση από τη βαριά ψυχή σου. Μια ξαφνική ανάληψη. Για λίγο.

Γυρίζω με το νου πίσω στην εποχή που το σήμερα μπανάλ δεν ήταν ακόμα μπανάλ, το σήμερα πασέ δεν είχε παίξει τόσες φορές στο repeat και ούτε που φανταζόταν πόσο πασέ θα γίνει κάποτε, τότε που ως απλά κλάσικ και όχι πασέ, τα τραγούδια του Παπάζογλου έπαιζαν το ρόλο τους στις γιορτές μας και τους χορούς, άναβαν τα αίματα όταν οι ψαγμενιές στο τραγούδισμα δυσκόλευαν τη μέθεξη και ο χορός αναπαυόταν απογοητευμένος στις καρέκλες, "βάλε μας κανένα Παπάζογλου ν'ανέβουμε ρε", "παίξε μας το Ραγίζει απόψε η καρδιά..." και τέτοια. Η εποχή που τα κλάσικς για χορό τα μνημόνευε κανείς με τον πρώτο στίχο και όχι με τον τίτλο του σουξέ. Ξέρουμε αυτό που ακούμε και χορεύουμε, όχι αυτό που είναι στο δίσκο. Γνώση βιωματική, γνώση χορευτική. Πραγματική.

Μπανάλ λοιπόν η μικρή μας ζωή, η μικρή και ταπεινή μα και μεγάλη. Στη μικρή ζωή του καθενός, ο Νίκος Παπάζογλου πέρασε και τραγούδησε. Όσο μπανάλ και να βλέπεις σήμερα τις υπομνήσεις των βιωμάτων σου, δεν μπορείς να αρνηθείς το πόσο πραγματικές υπήρξαν. Και αυτός ο ρόλος τους, ο πραγματικός, ο λειτουργικός, είναι που αχρηστεύει τις θεωρήσεις σου περί μπανάλ. Και έλα να μου πεις πως αλλιώς θα χόρευες και πως θα έριχνες εκείνη την κοπέλα, αν δεν της σιγοτραγουδούσες "σ'αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω", ενώ μέσα σου σίγουρα μουρμούριζες όλο και πιο φωναχτά, όλο και πιο πραγματικά, "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό"... Για να μη σου πω ότι στον Παπάζογλου χρωστάς τη μαγκιά που πουλούσες πιο μικρός, να ξέρεις τις Τρύπες στην εποχή του πρώτου δίσκου τους, αλλά και τα πρώτα περίεργα λαϊκά που άκουσες, και ήταν κάποιος Μάλαμας -σαπόρτ κάποτε στον Παπάζογλου, να του πετάνε κέρματα και γιούχες ενώ έλεγε τη Στέλλα- κάποιος Περίδης, κάποιος Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Μαθαίνω το φευγιό του Παπάζογλου, καθώς τυχαία ακούω το Heavy Soul. Το τι είναι τελικά τυχαίο και τι όχι, και τι πραγματικά σημαίνει αυτό, το συζητάμε άλλη ώρα. Όλα σημαδιακά και μετρημένα μέσα στην τυχαιότητά μας. Ή όλα τυχαία μέσα στο καλοκουρδισμένο σύμπαν. Διάλεξε και πάρε, ανάλογα με το πόσο Κοέλιο διαβάζεις. Εγώ δεν διαβάζω.
Είναι το πόστ νούμερο 300. Αρχίζει η Μεγάλη Βδομάδα.
Συνεχίζουν οι μικρές μέρες. Συνεχίζουν τα ποστ. Συνεχίζει η ζωή.
Και τα περάσματα.
It's a joy to know I got a heavy soul.


Και δεν ήταν μόνο η φωνή. Ούτε η ψυχή.
Έγραφε και σπουδαίους στίχος ο μπαγάσας.


(πρωτοδημοσιευμένο στο littlenightmusic.blogspot.com)

1 σχόλιο μέχρι τώρα

από την κατηγορία: ζαχαρωτά


Μίκης Πορτοσάλτε

E-mail Εκτύπωση PDF
Πανούργο και σατανικό το απεργοσπατικό κόλπο που κάποιος σφύριξε στο επιτελείο του ραδιοτηλεοπτικού Αλαφούζειου Ουρανού -τον αρχαιοελληνικής γραμματοσειράς και προφοράς, πλην όμως ξενικής ετυμολογίας, ΣΚΑΪ. Όχι ακριβώς άμεσα απεργοσπαστικό δηλαδή, αλλά κόλπο που σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει μελλοντικά ένα πολύ ισχυρό όπλο στον αγώνα της απεργοσπασίας -ίσως, μάλιστα, και να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αθρόα απελευθέρωση των απολύσεων και την ηθική διευκόλυνση των μηντιακών εργοδοτών, αφού διαφαίνεται πολύ σοβαρά η πιθανότητα οι προς απόλυση εργαζόμενοι να αποζητούν στο εξής μια ώρα αρχύτερα την ανεργία και να αποτάσσονται κάθε έννοια αποζημίωσης. Και το όπλο αυτό είναι ο Μίκης. Ο Μίκης ο γνωστός, όχι ο Μάους.


Τέσσερις μέρες διήρκησε η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ -πρωτοφανές σερί για τα απεργιακά δεδομένα του κλάδου. Τέσσερις μέρες πλέημπακ μια (πολύωρη) αρχειακή συνέντευξη του Μίκη, επί παντός επιστητού, ήταν η απάντηση του αλαφουζέϊκου, για χάρη των ακροατών του. Καλύτερα απ'ό,τι θα έκανε ένας Πάγκαλος και τα διάφορα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια που ξεφυρτώνουν σαν τσουτσέκια παντού, ο φαληριώτικος ραδιοσταθμός βρήκε αποτελεσματικότερο τρόπο να φορτώσει την ευθύνη στους κακούς απεργούς δημοσιογράφους και τους άλλους εργαζόμενους του σταθμού. Απεργείτε εσείς; Μίκη εμείς. Και Μίκη να εξηγεί πως δεν μπορεί να κουνηθεί βήμα από τις αριστερότατες ρίζες του, πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά όταν καλείται να εξηγήσει πως έγινε και έκανε αλλιώς κάπου κάπως κάποτε, πέφτουν λίγες διαφημίσεις, οι απαραίτητες διαφημίσεις, για να μη μείνει το χάσκον στόμα του συνθέτη έκθετο. Οι αριστερές ρίζες να'ναι καλά. Και η απολογία στο αλαφουζέϊκο. Ναι, ομολογώ: αν ήμουν δημοσιογράφος θα έκανα τα πάντα για να μην υποφέρει ο ακροατής τέσσερις μέρες αυτό το μαρτύριο. Μέχρι και αμισθί θα δούλευα να φτιάχνω πλέηλιστ. Θα μου πεις, μπορείς να το κλείσεις το γαμοκούτι και να πας μια βόλτα, μια βαρκάδα, μια εκδρομή.

Η απάντηση των άλλων μηντιακών εγκεφάλων στην απεργία ήταν πιο επίκαιρη και κοινότυπη. Οι εφημερίδες της Κυριακής -οι μόνες εφημερίδες με πραγματικά έσοδα- κυκλοφόρησαν Πέμπτη. Προς θεού, μην χαθούν οι προσφορές (μέσα κι ο Μίκης). Μη χαθεί το διαφημιστικό πακέτο. Μη χαθούν οι μαγειρικές και τα τόσα έξοδα που γίνονται σε τρίτους για να αγοραστούν βιβλία, σιντί, ντιβιντί, ειδικές εκδόσεις, ένθετα, παρένθετα και διάφορα τέτοια έκθετα.

Αν οι δημοκρατίες πλέον κρίνονται από τις αγορές και η τελευταία τους ελπίδα σωτηρίας είναι να συμμορφωθούν στην κρίση τους -τη διττή κρίση: εκείνη που υποφέρουν οι αγορές, αλλά και εκείνη που καλούνται να κάνουν ως εκτίμηση στις διάφορες δημοκρατίες- τα εργασιακά δικαιώματα θα κριθούν από τις προσφορές. Τις προσφορές της Κυριακής, που μπορούν να γίνουν και Πέμπτη άμα λάχει. Το δε δικαίωμα στην απεργία θα κριθεί από το πόσο ακόμα Μαουτχάουζεν αντάμα με καφενειακό συμψηφισμό κυβερνητικής διαπλοκής αριστερόφρονων σελέμπριτις αντέχει να ακούσει κανείς.


2 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: ζαχαρωτά


πολιτική πορνογραφία

E-mail Εκτύπωση PDF

Ο όχλος, παραπλανημένος από απατηλά οφέλη, επιζητεί, συχνά, την καταστροφή του και συγκινείται, εύκολα, απο λαμπρές ελπίδες και απερίσκεπτες υποσχέσεις.

Ο λαός, πρώτ'απόλα, παραπλανημένος από απατηλά αγαθά, επιδιώκει πολλές φορές την αυτοκαταστροφή του, προξενώντας ατελεύτητα κινδύνουες και καταστροφές στις δημοκρατίες, εκτός εάν κάποιος, τον οποίον εμπιστεύεται, τον καθοδηγήσει, ώστε να αντιληφθεί τι είναι καλό και τι κακό γι'αυτόν. Όταν πάλι, κατά κακή τύχη, δεν εμπιστεύεται κανέναν, όπως ενίοτε συμβαίνει, επειδή εξαπατήθηκε στο παρελθόν από γεγονότα ή ανθρώπους, τότε αναπόφευκτα σπέρνει τον όλεθρο.
[...] Από αυτή την απροθυμία να εμπιστευθούν οποιονδήποτε, αποτυγχάνουν οι δημοκρατίες να λάβουν σωστές αποφάσεις (...).
[...] Στρεφόμενοι τώρα στο ερώτημα, για ποια πράγματα είναι εύκολο και ποια δύσκολο να πείσεις κάποιον, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι εκείνο για το οποίο πρέπει να τον πείσεις είτε δείχνει, σε πρώτη ματιά, ως σίγουρη ή χαμένη υπόθεση, είτε, πάλι, μπορεί να του φανεί γενναία ή δειλή πράξη. Όταν οι προτάσεις που έχουν τεθεί στην κρίση του λαού δείχνουν να είναι σίγουρες υποθέσεις, μολονότι εμπεριέχουν συγκαλυμμένους κινδύνους, ή δείχνουν τολμηρές, ενώ υποκρύπτουν την καταστροφή της Δημοκρατίας, θα είναι πάντοτε εύκολο να πείσεις τις μάζες να τις υιοθετήσουν. Και, ομοίως, θα είναι πάντοτε δύσκολο να τις πείσεις να υιοθετήσουν μια πορεία που τους φαίνεται άνανδρη ή χωρίς ελπίδα, μολονότι περικλείει ασφάλεια και ηρεμία. [...]

Είναι πολύ εύκολο να διοικήσεις ένα κράτος όπου οι μάζες δεν είναι διεφθαρμένες. Όπου υπάρχει ισότητα είναι αδύνατον να εγκαθιδρύσεις ηγεμονία και όπου δεν υπάρχει είναι αδύνατον να εγκαθιδρύσεις δημοκρατία.

[...] εκείνα τα κράτη, όπου η πολιτική ζωή δεν έχει διαφθαρεί, δεν επιτρέπουν στους πολίτες των να διάγουν ως ευγενείς. Τηρούν, αντιθέτως, τέλεια ισότητα και είναι εξαιρετικά εχθρικοί προς τους άρχοντες και τους ευγενείς που ζουν στην ύπαιθρο. Τόσο εχθρικοί, ώστε αν πέσει κανείς στα χέρια τους, τους μεταχειρίζονται ως πηγές διαφθοράς και πρόξενους ανωμαλίας και τους σκοτώνουν.
Με τον όρο "ευγενείς" εννοώ όσους αργόσχολους ζουν από τις επικαρπίες των κτημάτων τους, χωρίς να ασχολούνται με την καλλιέργειά τους ή όποια άλλη χρήσιμη βιοποριστική απασχόληση. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πανούκλα για τις δημοκρατίες, οπουδήποτε. Αλλά πιο ολέθριοι είναι όσοι, εκτός από εισοδήματα, κατέχουν κάστρα και έχουν υπηκόους υπό την εξουσία τους. [...] Αυτοί είναι η αιτιά που δεν στέριωσε καμιά δημοκρατία ή κάποια πολιτική ζωή σ'αυτές τις επαρχίες, γιατί, όσοι γεννιούνται υπ'αυτές τις συνθήκες, είναι εντελώς εχθρικοί σ'οποιαδήποτε μορφή πολιτικής διακυβέρνησης. Καμιά προσπάθεια να στεριώσει δημοκρατία δεν θα μπορούσε να επιτύχει σ'αυτές τις χώρες. Ο μόνος τρόπος να τις ανασυγκροτήσεις, θα ήταν να εγκαθιδρύσεις μοναρχία. Επειδή οι νόμοι δεν επαρκούν για να τις ελ΄γξουν, με υλικό τόσο διεφθαρμένο, είναι ανάγκη δίπλα στους νόμους να έχεις μιαν υπέρτερη δύναμη καταναγκασμού, όπως ένα μονάρχη, με τόσο απόλυτη και συντριπτική ισχύ, ώστε να αναχαιτίζει τις υπερβολικές φιλοδοξίες και τις διεφθαρμένες πρακτικές των ισχυρών.
[...]
1) Όπου είναι πολυάριθμοι οι ευγενείς, αυτός που προτείνει να εγκαθιδρυθεί η δημοκρατία, για να επιτύχει, πρέπει προηγουμένως να απαλλαγεί απ'αυτούς.
2) Όπου επικρατεί αξιοσημείωτη ισότητα, αυτός που προτείνει να εγκαθιδρυθεί βασιλεία ή ηγεμονία δεν πρόκειται να επιτύχει, παρά μόνο εάν από τους ίσους επιλέξει τα πλέον φιλόδοξα και ανήσυχα πνεύματα και δημιουργήσει μια πραγματική και όχι κατ'όνομα αριστοκρατία, χαρίζοντάς τους κάστρα και υποστατικά, περιουσία, δηλαδή, και υπηκόους. Μ'αυτόν τον τρόπο θα περιβάλλεται απ'αυτούς που θα στηρίζουν την εξουσία του, αφού αυτός θα ικανοποιεί τις φιλοδοξίες τους. Όσο για τους υπόλοιπους, θα εξαναγκασθούν, αποκλειστικά δια της βίας, να φέρουν και να υπομένουν ένα ζυγό.[...]

[Νικολό Μακιαβέλλι, από τη Χειραγώγηση του όχλου, γραμμένο μεταξύ 1500-1527, εκδόσεις Ροές, 2007]

0 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: του λόγου


you and the world

E-mail Εκτύπωση PDF
"To be nobody but yourself,
in a world which is doing his best, night and day,
to make you like everybody else,
means to fight the hardest battle that any human being can fight;
and never stop fighting".

E.E.Cummings, ποιητής

"In the fight between you and the world, back the world".

Paul Dirac, φυσικός

2 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: του λόγου


0 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: χωρίς σάλιο


Για την αλήθεια

E-mail Εκτύπωση PDF

Στον κ.Κ., το στοχαστή, πήγε ο μαθητής Τίφ και του είπε: Θέλω να μάθω την αλήθεια.

Ποιαν αλήθεια; Η αλήθεια είναι γνωστή. Θέλεις να μάθεις την αλήθεια για το εμπόριο των ψαριών; Ή μήπως θέλεις να μάθεις την αλήθεια για το φορολογικό σύστημα; Αν μαθαίνοντας την αλήθεια για το εμπόριο των ψαριών πάψεις να πληρώνεις ακριβά τα ψάρια τους, τότε δε θα σου πουν ποτέ την αλήθεια, είπε ο κ.Κ.


[Μπέρτολτ Μπρεχτ, από τις Ιστορίες του κ.Κόυνερ, η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής, εκδόσεις Θεμέλιο]

0 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: του λόγου


Γιαούρτι ή μόκο

E-mail Εκτύπωση PDF

Με αφορμή τα επεισόδια εις βάρος του στην Κερατέα, ο κ. Πάγκαλος δήλωσε στο Mega το πρωί της Δευτέρας ότι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει αλλοδαπούς για να του επιτίθενται και υπογράμμισε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει την ευθύνη για οποιαδήποτε δολοφονική επίθεση εναντίον του.

Μεταξύ μας, αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας –και μετά από αυτό- η ηθική αυτουργία θα μου έπεφτε λίγη. Θα του άνοιγα κατευθείαν το κεφάλι, μόνος μου. Δεν είμαι, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας. Που πάει να πει πως δεν εκπροσωπώ τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή δεν εκπροσωπώ ένα κομμάτι της λαϊκής βούλησης που θεσμικό τω τρόπω έχει προκύψει στην ποσόστωση της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικότητας – στο σύνολό του, πολίτες που ζουν σ’αυτή τη χώρα, φορολογούνται και ψηφίζουν. Δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να μπορώ έννομα θιγόμενος να μηνύσω τον Πάγκαλο, που προσβάλλει πολίτες που ψηφίζουν κανονικά και νόμιμα, όσο κανονικά κάποιοι άλλοι ψηφίζουν την πασοκάρα. Και δεν προσβάλλει μόνο τους πολίτες, μα και την ίδια τη διαδικασία –το δικαίωμα του εκλέγειν (και εκλέγεσθαι)- όταν αναφέρεται επανειλημμένα –στοχοποιώντας λαθραία- στο ΣΥΡΙΖΑ, ωσάν να είναι περίπου τρομοκρατική ομάδα, μακριά από κάθε έννομη αξία και δημοκρατική νόρμα –και αυτές οι εγκλήσεις να εκλαμβάνονται περίπου ως κεκτημένα αυτονόητος πολιτικός λόγος. Δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας για να του βροντοφωνάξω μέσα στη βουλή, διακόπτωντας τη διαδικασία και διαρρηγνύοντας και το τελευταίο ιμάτιό μου, ότι όχι μόνο καλώς καμωμένο το έφερε μέχρι εδώ το πελατειακό κράτος ο Θόδωρας –το εμπνεύστηκε, το στήριξε, το έθρεψε, το γιγάντωσε και, για να σώσει την τομάρα του, το πρόδωσε- αλλά και ότι εντελώς χυδαία και έξω από κάθε έννοια πολιτικού μέτρου, παρακάμπτει κάθε αντίλογο (ακόμα και συμπεριφορικές εκτροπές του, όπως το γιαούρτωμα) που δεν τέμνει αναγκαστικά τις πελατειακές διαδικασίες.

alt

Ακόμα κι αν ισχύει μέχρι κεραίας η ευθυνόφοβη αλήθεια του «μαζί τα φάγαμε», ακόμα κι αν προσπεραστεί για πάντα η κουβέντα που υπαγορεύει το ερώτημα «πόσα τελικά φάγαμε ο καθένας» (γιατί οι φωτογραφίες, κυρ-Θόδωρα, δείχνουν ότι δεν φάγαμε όλοι το ίδιο...), ακόμα κι αν οι μόνες αντιδράσεις προς τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης (και προς άλλους υπουργικούς γιακάδες) έχουν πράγματι την αφετηρία τους, σε επίπεδο έμπνευσης αλλά και πράξης, στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, τίθεται ένα σοβαρό πολιτειακό θέμα –το οποίο μια χαρά το διατυπώνει ο Θόδωρας, αλλά το εκκωφαντικό πάρτι που έχουν στήσει τα πρετεντερόπουλα σε κάθε μιντιακή πλατφόρμα που εκπέμπει και προβάλλει, δεν μας αφήνει να το διαβάσουμε με την ησυχία μας, ησυχία που θα παράγει νέα φασαρία: Άραγε, στον αντίλογο, στην αντίδραση, στην εκτροπή, στη διαδήλωση, στο γιαούρτωμα, στον προπηλακισμό, έχουν δικαίωμα μόνο οι ψηφοφόροι του γιαουρτωμένου; Το γιαούρτωμα από κάποιον πολίτη που δεν συχγρονίστηκε ποτέ του με τον πελατειακό μπερντέ, δεν παραμένει γιαούρτωμα –δεν παραμένει αντίδραση; Δεν παραμένει πολίτης, ανεξαρτήτως ψηφοφορικής επιλογής ή κομματικής συστράτευσης; Είναι ο αντιπρόεδρος πρώτα πασόκ και μετά κυβέρνηση; Είναι ο πολίτης πρώτα ΣΥΡΙΖΑ και μετά πολίτης; Είναι το γιαούρτι φασιστικόν επειδή εκτοξεύθηκε από συριζαίο, και δευτερευόντως είναι γιαούρτι; Θέλω να πω, το γιαούρτι εκ πασόκου ριπτόμενο έχει κάποια διαφορά από το εκ συριζαίου ριπτόμενο; Μήπως τελικά, στην κολυμπήθρα της πελατειακής διοίκησης, καθαγιάζεται (και ουχί μέμφεται) το «μαζί τα φάγαμε»;

Καθώς προκύπτει, δικαίωμα «να μας την πουν» έχουν μόνο οι μετέχοντες στο «μαζί τα φάγαμε» -και αν θες εδώ να’σαι τίμιος κυρ-Θόδωρα, εφ’όσον εξαιρείς τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ευαισθησία και τους τρόπους του, να τον εξαιρείς κι από το φαγοπότι. Οι «μαζί τα φάγαμε» είναι, τότε, οι πελάτες του μαγαζιού -οι τιμημένοι ψηφοφόροι, οι τοπικές οργανώσεις, οι πρασινοφρουροί, οι κρατικοί/παρακρατικοί αργόμισθοι και οι ρουσφετολογικώς επωφελημένοι- γι’αυτούς άνοιξε το μαγαζί, αυτούς έθρεψε, αυτούς κανάκεψε. Καταπώς, αποκλείεται να ρίχνουν αυτοί το γιαούρτι, αφού εμ επωφελήθηκαν τα μάλα και δεν έχουν έμπρακτα (βλ.έννομα) αντιδράσει στην πολιτική (βάλε και πολιτειακή) σήψη -άλλωστε, πως να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές τους η δημοσιονομική αχρηστία, αφού ήταν η ύπαρξή της που εξασφάλιζε αυτά τα ωφέλη- εμ συναισθάνονται τούτες τις κρίσιμες ώρες της πατρίδας, τώρα που το μαγαζί έβαλε την ταμπέλα «κρίσιμες ώρες» -πλάι και στην ταμπέλα με τις προσφορές. Ποιοι μένουν να ρίχνουν το γιαούρτι λοιπόν; Οι συριζαίοι. Οι υπόλοιποι μόκο. Γιατί έμαθαν να κάνουν μόκο, γιατί τους πείσαμε να κάνουν μόκο, γιατί δεν μπορούν παρά να κάνουν μόκο, γιατί είναι ανήκουστο για μια δημοκρατία να μην κάνουν οι πελάτες μόκο. Δημοκρατία με πελάτες, δημοκρατία by Πάγκαλος.

alt

Ερωτηθείς σχετικά, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογράμμισε ότι δεν θα σκύψει το κεφάλι και θα πηγαίνει να μιλάει όπου και όποτε θέλει. Ο κ. Πάγκαλος επισήμανε ότι δεν θα αποδεχθεί φασιστικές μεθόδους και πρόσθεσε ότι μετά από πολλά χρόνια θα πρέπει να ξαναδώσουμε μάχη για τη Δημοκρατία.

ΟΚ, αλλά δεν θα τη δώσουμε μαζί Θόδωρα. Εσύ θα δώσεις τη δική σου μάχη κι εμείς τη δική μας. Γιατί έτσι κι αλλιώς, άλλη δημοκρατία έχει ο καθένας στο μυαλό του. Τη δική σου άλλωστε την είδαμε και τη ζήσαμε. Κάθε τρίτη Κυριακή του μήνα σε συνέντευξη στο Βήμα. Εκεί που σ’αφήνουν να μιλήσεις...



Linkογραφία

1 http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231100493

2 http://nailwords.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

3 http://manosstefanidis.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

 

0 σχόλια μέχρι τώρα

από την κατηγορία: χωρίς σάλιο

Σελίδα 10 από 12

περασμένα

Powered by mod LCA