Ψάχνω να ανεβάσω κάποιο παλιότερο βίντεό του να παίζει, αφού χτες δεν τράβηξα εγώ ένα. Δεν βρίσκω πουθενά σε ολόκληρο γιουτιούμπ. Ψάχνω πληροφορίες στο γκουγκλ, τίποτα. Τίποτα όμως, ούτε μισή αναφορά ή βιογραφικό, λες και είναι ανύπαρκτος. Κι όμως, αυτός εκεί ολόκληρος μπροστά μας, χαμογελαστός πολύ, καθισμένος στο πιάνο, στηρίζοντας με κάποια δυσκολία τα πόδια του και ακόμα μεγαλύτερη τα χέρια του. Χαρούμενος ανάμεσα σε φίλους, μια ολόκληρη ιστορία πάνω από εβδομήντα χρόνια σίγουρα, που δεν φαίνεται να χώρεσε στις ηλεκτρονικές καταγραφές. Ή -κάπως επίτηδες- να γλίτωσε από αυτές, να τις ξεγέλασε. Δεν είναι πολύς καιρός που μάθαμε να κάνουμε χωρίς βιβλία και εγκυκλοπαίδειες, αλλά πλέον μάθαμε για τα καλά, είναι η αλήθεια, ότι ο πραγματικός κόσμος ανιχνεύεται με πληκτρολόγιο στις βάσεις δεδομένων. Ξεχάσαμε και ξεχνάμε ότι δεδομένη είναι μόνο η ζωή μπροστά μας, η ιστορία που μπορεί να αφηγηθεί τον εαυτό της. Βάσεις είναι τα μάτια και τα αυτιά. Και ας μη συκοφαντούμε όλα τα πλήκτρα· υπάρχουν κι αυτά που χτυπάνε χορδές και βγαίνει ήχος. Υπάρχουν συνδυασμοί τους, λένε, που ακουμπώντας κατάλληλα τα χέρια, μπορείς να ακούσεις τις συγχορδίες της ζωής· κάτι με συν μπροστά του τελοσπάντων, κάτι από εμάς και κάτι για εμάς -κάτι μαζί.

Έξω είναι ακόμα απόγευμα, η ζωή έξω από το τζάμι είναι απόγευμα, είναι παρέες και ανταλλαγές, πατίνια στον πεζόδρομο και μυρωδιές από εξωτικές κουζίνες, έξω κάτω από το τζάμι ζωή συμβαίνει, τόση όση και μέσα. Εκείνος, χαμογελαστός πάντα, προσπαθεί με μεγάλη δυσκολία και χωρίς άσχημη ντροπή, να τοποθετήσει τα δύο αδύνατα -μάλλον και αδύναμα- χέρια του πάνω στο πιάνο. Όταν το δεξί τρέμει πολύ, το κατεβάζει διακριτικά και κάνει όλο το παίξιμο, ακόμα και τα αρπέζ, με το αριστερό. Παίζει ήσυχα, ευγενικά, αργά, σαν απόγευμα μέσα έξω και παντού. Άλλο όμως ήθελα μάλλον να γράψω κι άλλα γράφω. Για τα χέρια ήθελα να πω. Ότι πέρα από διαπραγματεύσεις, πέρα από συμβιβασμούς έντιμους και άτιμους, τιμολογημένους και ατιμασμένους, πέρα από συμφωνίες, προγραφές, υπογραφές, καταγραφές, πέρα από κάθε ασχήμια που μπορεί να έχει σχήμα στα δεδομένα της ζωής μας, τα χέρια των ανθρώπων είναι εργαλεία ομορφιάς. Με κάθε συνθήκη και σύστημα, όσοι καπιταλισμοί κι αν τρέχουν -και ναι, ξέρω πόσοι τρέχουν- τα χέρια του ανθρώπου -τα χέρια λέω- μπορούν να φτιάξουν ομορφιά που δεν λέγεται.

Δεν βρήκα επίσης ούτε μία φωτογραφία του στο ίντερνετ. Ίσως δεν έψαξα καλά, αν και με ξέρεις σ'αυτά. Βάζω μία εδώ, έτσι· αν κάποια στιγμή τα δεδομένα μας αναζητήσουν τον υπέροχο κύριο Frank Campbell που έπαιζε το πιο ευγενικό πιάνο, ας υπάρχει μια καταχώρηση της ζωής, αυτής των πλήκτρων που χτυπάνε χορδές και προκύπτει πραγματικότητα. Αυτής της έξω απόγευμα και ένα τζάμι μόνο να χωρίζει τους ήχους· μα να ενώνει τις εικόνες.