*«Δευτέρα ξημερώματα, με χίλια μαραζώματα
Και με σκυμμένους ώμους
Το ξυπνητήρι σου χτυπά, μα εσύ δεν είσαι πουθενά
Στριφογυρνάς στους δρόμους

[Όλοι είναι δρόμος.]

Αχ είναι ο κόσμος ψεύτικος σαν μιας βιτρίνας τζάμι
Βλέπεις για λίγο να περνάς, μα κι η ματιά χαράμι

Τα όνειρα μπαζώσανε, στο κάρο τα φορτώσανε
Για τους σκουπιδοτόπους
Σβήσαν τα φώτα ξαφνικά, εσύ δεν πας για τη δουλειά
Και κλαις για τους ανθρώπους

Ας είναι ο κόσμος ψεύτικος όπως στα παραμύθια
Φτάνει που το δικό σου αχ είναι η μόνη αλήθεια

εσύ έχεις μόνο μια σκιά, που ούτε κι αυτή σ'ακολουθά
δύσκολα καθαρίζεις

Αν είναι ο κόσμος ψεύτικος δίχως καμιά ελπίδα
Είναι κι ο χάρος ψεύτικος κι η κάθε αλυσίδα»

*["Δευτέρα ξημερώματα", πλευρά Α, τραγούδι τέταρτο, με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου, πάνω σε λέξεις του Μανώλη Ρασούλη και νότες του Νίκου Ξυδάκη]

**[οι φωτογραφίες 5, 6 και 8 είναι της murplejane]

***[η προτελευταία φωτό είναι από τις διαδηλώσεις στο Βανκούβερ]