17 Νοέ 2009

tiersen yann, τ'είχα πάντα...

άκουσα
Εκτύπωση
Yann Tiersen
+ Your Hand In Mine, Fuzz 14/11/09
alt

Δεν γνωρίζω σε τι ωφελεί πλέον η γκρίνια για τις συνθήκες διεξαγωγής των συναυλιών (και δη των μεγάλων) ή τις παραλείψεις από πλευράς διοργάνωσης σε αυτές. Συνήθως γράφονται τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, αλλά και χωρίς να φαίνεται ότι το κοινό θέλει πραγματικά να αλλάξει ήθη και συνήθειες, τουλάχιστον στο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Και αν -στην περίπτωση- για την πλευρά της διοργανώτριας εταιρείας της συγκεκριμένης συναυλίας δεν μπορούμε να βρούμε κάτι μεμπτό–καθ’ότι είναι αλήθεια πως η Stereomatic μας έχει συνηθίσει σε προσεγμένες επιλογές, καθώς και άψογες διοργανώσεις- σίγουρα μπορούμε να επαναλάβουμε (για νιοστή φορά) τα ράμματα για τη γούνα του ...λύκου, «που ακόμα και αν εγέρασε και άλλαξε το μαλλί του» και άλλαξε και διεύθυνση, μήτε τις τιμές στο μπαρ άλλαξε μήτε τον ήχο του μήτε τίποτα –όπου λύκος, βλέπε Fuzz, το οποίο μπορεί άνετα να μετονομαστεί σε Buzz, κατα τι πιο εύγλωττο και περιγραφικό όνομα, που απηχεί ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί εκεί μέσα κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης συναυλίας. Και έτσι, σας έδωσα ήδη μια πρώτη εικόνα θαρρώ... Να’ναι καλά τα μεγάλα ονόματα που κάνουν τα soldout και δεν αφήνουν περιθώρια στο κοινό να πει κουβέντα ούτε για το χώρο ούτε καν για τα 7 ευρώ που κοστίζει μια μπύρα σε πλαστικό ποτήρι, μαζί με ένα νεράκι...

Buzz όμως και από το κοινό, που όσο έπαιζαν οι θεσσαλονικείς YourHandInMine, αποκάλυπτε με τον πιο άκομψο τρόπο ότι το όνομα του Tiersen μάλλον προηγείται της μουσικής του ως αξία, στη συνείδηση του κόσμου. Αυτές οι καταδικαστικές εξισώσεις Έλληνας ίσον σαπόρτ και σαπόρτ ίσον χρόνος για ψυχανάλυση, γκομενικά, κουτσομπολιό και ακόμα μικρότερης σπουδαιότητας μπούρου μπούρου, στέρησαν από όλους μας τη μοναδική –για εκείνη τη βραδιά, όπως φάνηκε- ευκαιρία να απολαύσουμε, έστω για λίγο, τη λυρική και ονειρική ατμόσφαιρα που αποπνέουν και οι δουλειές του Tiersen, καθώς και άλλων κοντινών μινιμαλιστών, όπως αυτή προέκυπτε αβίαστα από την φιλότιμη (για τις συνθήκες) και άρτια (για την εκτέλεση) εμφάνιση των δύο συντοπιτών μας.

Γιατί ο ίδιος ο YannTiersen κάπως μας τα χάλασε σ’αυτό. Προερχόμενος σίγουρα από άλλο ανέκδοτο, ο Γάλλος μουσικός αποφάσισε με μια χρονοκαθυστέρηση δεκαετίας να εξερευνήσει το πρώιμο post-rock, χωρίς όμως και τα σχετικά διαπιστευτήρια, ταλαιπωρώντας εξαντλητικά μια αντίληψη φόρμας και ανάπτυξης που, στην τελική, ακόμα και πιο ελάσσονα γκρουπ όπως λ.χ. οι Jeniferever(που παίζουν αυτή την εβδομάδα στα μέρη μας) ή οι DoMakeSayThink, κατέχουν με επάρκεια, αλλά και με περισσότερη (ηχητική και σκηνική) συνέπεια. Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα φαν της μουσικής ταυτότητας του συμπαθούς Γάλλου –όπως τουλάχιστον μας έχει αποκαλυφθεί από τη δισκογραφία του, δεν είναι αυτή η αιτία που με έκανε να σταθώ αμήχανα (εγώ και, φαντάζομαι, μεγάλο μέρος του κοινού) απέναντι σ’αυτό που επέλεξε να μας παρουσιάσει προχτές. Η αιτία ήταν ακριβώς αυτό καθαυτό που μας παρουσίασε: μια ξεφτισμένη εκδοχή των Mogwai, χωρίς όμως τις εξάρσεις και το μεγάλο εύρος δυναμικών, χωρίς τις εκρήξεις –πλην ίσως μίας και μοναδικής στιγμής- χωρίς διαχείριση της μουσικής –και της σκηνικής- ενέργειας έτσι ώστε να συνεπαίρνει το κοινό και όχι να επαναλαμβάνεται και να γίνεται προβλέψιμος, παράγοντας τελικά μια επίπεδη και μονότονη στο σύνολό της ροή ήχων, συγχορδιών και ρυθμών.

Η αλήθεια είναι πως αν αφαιρέσεις από τη μουσική του τον όποιο λυρισμό, την όποια ατμοσφαιρικότητα, τη συναισθηματική α λα μουσική δωματίου ενορχήστρωση, τα γλυκερά πιανιστικά αρπίσματα, τις γαλλοchansonικής υφής γραμμές στο ακορντεόν, τις ταξιδιάρικες μελωδίες τύπου Αμελί και τη ρετρό αίσθηση, δεν μένουν και πολλά να εκτιμήσεις και να απολαύσεις. Ειλικρινά –και δεδομένου ότι όλα τα παραπάνω στοιχεία όντως απουσίαζαν- δεν μπορώ να υπολογίσω κατά πόσο θα συνιστούσε πιθανότητα soldout η μουσική πρόταση της σαββατιάτικης εμφάνισής του, αν φυσικά και το κοινό ήταν κάπως πιο ενήμερο. Τολμώ να υποθέσω πως αν αυτή τύχαινε να ήταν και η πρώτη μουσική επαφή του με το ελληνικό κοινό, οι προδιαγραφές για τη συναυλία μια χαρά θα πληρούνταν και στο Αν –από θέμα προσέλευσης εννοώ. Αλλά το θέμα, φυσικά, δεν είναι ότι κάποιες θείτσες και ακροατές του Kosmos, έφευγαν απογοητευμένοι μετά από καμιά ώρα, όπου είχε φανεί ξεκάθαρα πως δεν θα άλλαζε το σκηνικό προς τέρψη των αυτιών τους. Όπως, επίσης, θέμα δεν είναι το αυτονόητο για έναν καλλιτέχνη, δηλαδή να έχει την ελευθερία να παρουσιάζει αυτό που εκείνος κατά περίσταση ορίζει ως προσωπική μουσική αναζήτηση. Αυτό που συγκρατώ ως βασική ένσταση είναι ότι για τα «ροκ» μονοπάτια όπου πλέον θέλει να παίζει μπάλα ο Tiersen, έχει ακόμα πολύ δρόμο και σε καμία περίπτωση το όνομα και η ηχητική ταυτότητα που έχει κατοχυρώσει μέχρι τώρα, δεν λειτουργούν ως εγγύηση γι αυτό το σκοπό.

Επιμερίζοντας άλλα θεματάκια της προχτεσινής συναυλίας, δεν γίνεται να μη σταθώ στον ήχο –ένσταση που διατυπώθηκε πιο ντιρέκτ και φωναχτά και κατιτίς πιο ...γαλλικά από κάποιους στο κοινό, που το δίκιο τους μια φορά, όμως, το είχανε. Δεν γνωρίζω αν η μπάντα –ως όφειλε- ήρθε μαζί με δικό της τεχνικό ήχου. Οι υποθέσεις που μπορώ όμως να κάνω για τον μάστορα πίσω από την κόνσολα είναι είτε ότι έχει δεσμό με τον μπασίστα (και ταυτόχρονα αντιπαθεί τον Tiersen) είτε ότι άκουγε πρώτη φορά στη ζωή του ηλεκτρικό μπάσο και εντυπωσιάστηκε από τις ηχοχρωματικές δυνατότητες του οργάνου, υποθέτοντας ότι το ίδιο στοιχείο θα εντυπωσιάσει και εμάς. Εννοείται πως αυτή δεν είναι και η μόνη ένσταση που μπορούμε να κάνουμε για τον προχτεσινό ήχο...

Στο πλαίσιο της γενικής γκρίνιας, θα ρίξω και ένα πλην στον κύριο MattElliott, ο οποίος ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος για την ακύρωση του δικού του liveset (να τα λέμε αυτά) αφού όπως διαπιστώσαμε, προτίμησε να κάνει τον κομπάρσο στις ετεροχρονισμένες και αμφιλεγόμενες post-rock ανησυχίεςτου Tiersen (και να απαγγέλει μέσα από βιβλίο κάτι ακατάληπτα ξόρκια), παρά να μας χαρίσει μερικά λεπτά της μοναδικής μελαγχολίας των failing, drinking, howling τραγουδιών του.

Δεν έχω καταλήξει σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τη χρησιμότητα των reviews σαν και τούτο, καθ’ότι απ’όσουςπαρευρέθηκαν το Σάββατο στο Fuzz, σίγουρα ο καθένας έχει σχηματίσει τη δική του εντύπωση, ενώ για όσους δεν ήταν εκεί, τι μπορείς να μεταφέρεις άραγε;... Ας συνοψίσω απλά και σύντομα πως όσοι δεν ήρθαν (ή μάταια περίμεναν απ’έξω για ένα εισιτήριο), δεν νομίζω σε καμία περίπτωση πως έχασαν κάτι σπουδαίο ή μοναδικό. Και όσοι ήρθαν, έχασαν τους Ulver...
(review γραμμένο για το mixtape.gr)

Σ'αυτήν εδώ την όμορφη φωτογραφία του Βαγγέλη Πατσιαλού,
ο Matt Elliott παίζει μια καραμούζα και φαίνεται να περνάει καλά:
alt