[του Γιώργου Μίχου]
Δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει η επιφάνεια της δημοσιότητας και να μην είναι μια εν πολλοίς εκχυδαϊσμένη επανάληψη κάποιας συμπεριφοράς των ποιητών της γενιάς του 30. Επίγονοι επιγόνων, όλο και πιο μακρινά αντίγραφα ζωής, μιας ζωής με την οποία ποτέ δεν αναμετρηθήκαμε σαν επίγονοι, αλλά σαν νομάδες πρώην φτωχοί στις πόλεις, με τελευταίους τους μικρούς ποιητές του 70. Οι γιοι των θυρωρών της ζωής της Γενιάς του 30, κυνηγημένοι από τους πατεράδες τους γιατί μπήκαν με βρώμικα πόδια στο χαλί της κουζίνας του αφεντικού. Με το μικρό τους σύμπλεγμα κατωτερότητας προσπάθησαν να φέρουν τη ζωή στα μέτρια μέτρα τους. Διάδοχοι της τελευταίας γεροντοκόρης που έμεινε στη στείρα φαμίλια, πλαστογράφησαν συμβόλαια για να πάρουν την ιδιοκτησία του σπιτιού να το γκρεμίσουν και με τον κομπλεξικό τους φίλο εργολάβο να δώσουν στα μάτια μας τη μετριότητα της ανάγκης των πρώην φτωχών, που είναι ευνουχισμένοι μπανιστηριτζήδες της ζωής των αστών. Οι πιο πλούσιοι από αυτούς, εκτελούν χρέη άρχουσας τάξεως. Το ιδιο ακαλλιέργητοι από επείγοντες χρόνους το ίδιο άθλιοι, σε φυγή μέσα τους από την Ιστορία, με ήθος νταβατζή που του τέλειωσαν οι πουτάνες και βγάζει στο κλαρί τα παιδιά του και τη μάνα του.
Πάμε, είπε ο Στράτης, αυτό δεν είναι τόπος.
Ας ελπίσουμε οτι θα τον κάνει τόπο η ερχόμενη καταστροφή.