[του Θανάση Σκαμνάκη]
Η εποχή είναι μεγάλη, αλλά οι άνθρωποί της εκπαιδεύτηκαν στο ασήμαντο και, συνεπώς, στα μεγάλα ερωτήματα που θέτει δεν μπορεί παρά να δίνουν, και δίνουν, ασήμαντες απαντήσεις. Με όλες τις συνέπειες που αυτό έχει. Εν τω μεταξύ, όταν εμφανιστούν κάποιοι ιδιαίτεροι αρνούμαστε να τους αποδεχτούμε, μας διαταράσσουν την κανονικότητα, την τάξη, την ιεράρχηση των καθηκόντων, δεν μπαίνουν στο καλούπι μας κι αυτό μας αιφνιδιάζει, οπότε τους αποπέμπουμε. Έτσι μικραίνει κι η εποχή. Η οποία ωστόσο δεν παραιτείται, δεν είναι στη φύση της, επιμένει να δίνει ευκαιρίες και περιμένει. Αλλά εμείς συνεχίζουμε να εντρυφούμε στο ασήμαντο και να τριβόμαστε στις αγορές και τις αγορεύσεις· μεγάλες λέξεις και μικρός λόγος.
Γι'αυτό κι όταν μας πλησιάζουν τα γεγονότα, ακόμα κι όταν εκκωφαντικά θορυβούν, μεγάλα για το μέγεθός μας, τα προσπερνάμε σχεδόν, σχεδιάζοντας την επόμενη φορά που θα είναι πιο κατάλληλη. Και πάντα ...μια επόμενη φορά. Πολύ περισσότερο όταν συντελείται εκείνο του Καβάφη, ποια "μυστική βοή ... των πλησιαζόντων γεγονότων" να αισθανθούμε; Ποια να προσέξουμε; Από καιρό μη ευλαβείς, μπλεγμένοι στις μικρές συναλλαγές και τις φροντίδες. Πού να ακούσουμε μέσα στην τόση φασαρία που κάνουμε με τους εαυτούς μας;
Βέβαια, εκείνοι που θέλουν να καλπάσουν στον καιρό δεν κάνουν έτσι. Ασέλωτο κι άγριο τον καβαλάνε κι όπου τους βγάλει, συχνά, συχνότερα, σε θεαματική πτώση κι ίσως σε συντριβή. Όμως έτσι γεννιούνται οι μύθοι, οι ελπίδες και οι ανατροπές. Με τη μεζούρα των υπολογισμών και με την απουσία δεν χτίστηκαν όνειρα ποτέ και πολύ περισσότερο επαναστάσεις.
(Κι αν πάλι σας μιλώ με γρίφους και παραβολές, είναι γιατί τα γεγονότα επιμένουν να μας εκπλήσσουν, να μας ενθουσιάζουν και να μας απογοητεύουν, να μας πολιορκούν και να μας γυρεύουν απαντήσεις, κι οι τρόποι των παραμυθιών, με καλούς και με κακούς, αλλά χωρίς δράκους, είναι οι πιο πειστικοί. Κι ακούγονται πιο μαλακά, δεν προκαλούν το ασήμαντο που παίρνει ύφος σπουδαίου.)
Αίφνης, στην περιδίνηση του ραδιομεγάρου τόσες μέρες τώρα, πόσες παρουσίες και πόσες ουσιαστικές απουσίες! Πόση ενέργεια που σκορπίζεται στο σύμπαν, περιμένοντας την άλλη ευκαιρία! Και πόσοι άνθρωποι αμήχανοι, ηγέτες χωρίς σχέδιο και σχέδια χωρίς οργάνωση και ηγέτες, μια Αριστερά, σχεδόν στο όλον, που'χει αποκτήσει τη μαγική ικανότητα να εκτονώνει τους τυφώνες! Θα μπορούσαν όλα τα ελπιδοφόρα που συντελέστηκαν να έχουν πάρει άλλη τροπή, να είχαν πολλαπλασιάσει, ανεξάρτητα από την τελική έκβαση, τις ελπίδες και να είχαν αυξήσει το μέγεθός μας πολύ περισσότερο. Όμως, άβουλοι και διστακτικοί, αμφιρρέποντες, δεν πιστεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, μας συγκρατεί η θητεία μας στις ασήμαντες διαφορές, κουλουριαζόμαστε πάλι γύρω από το σώμα μας και βρυχόμαστε με φωνή λεόντων.
Αλλά ποιος φοβάται και ποιος εμπιστεύεται -εν τέλει ποιος ακούει- εκείνους που διαθέτουν μόνο φωνή και όχι δόντια;