[της moment in the wind]
“Χρειάζονται ανδρικά ρούχα για τους επιζώντες του ναυαγίου. τα μαζεύουμε στο στέκι μεταναστών στην Τσαμαδού..”
“Τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τον Πειραιά ανέλαβε μη κυβερνητική οργάνωση..”
Κι εσύ, σ΄αυτό το Κράτος, σε νοιώθεις ασφαλισμένο, τα παιδιά σου ασφαλή.
Επειδή δεν είστε ανασφάλιστοι.
“Δευτέρα ξημερώματα εντοπίστηκε η λέμβος..“
Κι έχουμε Πέμπτη.
Μα δεν είχαμε εικόνα, live συνδέσεις, μεταφραστή.
Τι ντόρο να ξεσηκώσει ο πόνος χωρίς ήχο?
“Τέσσερα παιδιά και την γυναίκα μου..”
“Τρία παιδιά και την γυναίκα μου..”
Λέξεις.
Ρόλοι.
Κλείσε φώτα και πόρτα στο παιδικό κι έλα να τους παίξουμε, εκεί στον διάδρομο.
Εσύ θα κλαις κι εγώ θα μεταφράζω.
Μετά θα ξαναδούμε το video.
Για δευτερόλεπτα στο τέλος, η παρουσιάστρια με την μίνι κίτρινη φούστα θα ευχαριστήσει τον ρεπόρτερ για την ενημέρωση.
“Δεν υπάρχουν διασωθέντες“.
Εγώ κλαίω, μετέφρασε εσύ.
Μετά θα φάμε κάτι και θα δούμε μια ταινία.
Γιατί είμαστε ακόμη ζωντανοί. Το είπε η παρουσιάστρια.
Ούτε Τσαμαδού υπάρχει, ούτε Πειραιάς.
Ούτε εγώ, ούτε εσύ.
Όλα στον πάτο.
Μόνο τα φύκια στον αφρό.
Κάτι ελαφρύ να δούμε. Όρθιοι να μένουν οι πρωταγωνιστές.
Να μη λυγούν, να μην σκύβουν το κεφάλι λέξεις και φούστες μπρος σε κανένα “the end”.