[του Καρτέσιου]
Κι ας μη βγάζει τούτος ο δρόμος πουθενά. Εμείς θα τον συνεχίσουμε. Άλλοτε τρέχοντας κι άλλοτε περπατώντας με τα χέρια πίσω από την πλάτη, να κρατάνε ένα κομπολόι.
Μήπως κι οι δρόμοι που είχαν προορισμό, καλύτεροι ήταν; Αν ήταν, δε θα περπατούσαμε τώρα εδώ. Είναι και η σιγουριά που σε κουράζει κάποιες φορές. Όλες τις φορές σε κουράζει, αλλά δεν το παραδέχεσαι.
Κι οι προορισμοί μήπως ήταν αυτοί που μας υπόσχονταν τα λόγια των άλλων; Ψέματα! Καμία σχέση δεν είχαν. Έφταναν μόνο γι’ αυτούς που ήξεραν ακριβώς τί ζητούσαν. Όμως αυτό καταντά θλιβερό. Να ξέρεις το τέλος της διαδρομής, πριν από την αρχή της. Αλλόκοτο, εντελώς.
Κι έτσι, γίναμε αυτό που λένε «γυρολόγοι», αλλά χωρίς εμπόρευμα. Κι έχουμε μαζί μας κοπρόσκυλα, που μας ακολουθούν με αυτιά σηκωμένα και ουρά που κουνιέται διαρκώς σαν υαλοκαθαριστήρας που του λείπει το παρμπρίζ.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τα περισσότερα κοπρόσκυλα είναι καφέ. Ίσως κάποιος ανήσυχος επιστήμονας κάποιου σεβαστού βασιλικού επιστημονικού οργανισμού, θα έπρεπε κάποια στιγμή να το ψάξει αυτό. Τόσα και τόσα ψάχνουν.
Πάντως, εμείς συνεχίζουμε το δρόμο μας. Αν δεν τελειώσει ποτέ, κάποια στιγμή θα καθίσουμε στην άκρη και θα περιμένουμε.
Τώρα τον λένε μάταιο δρόμο, επειδή κανείς, λένε, δεν γύρισε από κει να πει τι υπάρχει.
Είναι το ίδιο ηλίθιο επιχείρημα μ’ αυτό που χρησιμοποιούν κάποιοι, ότι δεν υπάρχει παράδεισος επειδή κανείς δε γύρισε να μας πει ότι τον είδε. Γιατί δε λένε το ίδιο και για την κόλαση; Εκεί πηγαινοέρχονται;
Εκτός κι αν… εκτός κι αν η κόλαση είναι σαν τους δρόμους με προορισμό, ενώ ο δρόμος για τον παράδεισο «μάταιη» διαδρομή για γυρολόγους ακτήμονες και καφέ κοπρόσκυλα.
Έβγαλε αεράκι, δρόσισε, ας συνεχίσουμε το περπάτημα...