[του radio_sociale]
Ιστορία πρώτη:
Δύο μαθητές της Β’ ψιλοτσακώνονται, για το ποιος θα πιάνει πρώτος το ποντίκι ή κάτι τέτοιο. Ο πιο γεροδεμένος κερδίζει. Ο ηττημένος αντεπιτίθεται λεκτικά. “Είσαι χοντρός”. “Είσαι βλάκας”. “Είσαι αλβανός”.
Ο Ανάς, που κάθεται δύο υπολογιστές δεξιά τους, διαμαρτύρεται: “Εεε, μη βρίζετε τη χώρα μου!”
Ιστορία δεύτερη:
Μιλάω για το “ασφαλές” κλείσιμο του υπολογιστή και ο Πέτρος (Β’ κι αυτός) έχει υψωμένο χέρι: “Κύριε, να σας ρωτήσω κάτι;”. “Ναι” του λέω. “Ξέρετε από κορίτσια;” με στέλνει. “Πονεμένη ιστορία” θέλω να του απαντήσω. Προτιμώ το: “Λίγο. Αν θέλεις να συζητήσουμε κάτι, μπορούμε να το κάνουμε στο διάλειμμα”. Ξενερώνει.
Αλλά δεν το βάζει κάτω. Στο διάλειμμα έρχεται και μου καταθέτει την ψυχή του. “Φοβάμαι ότι το κορίτσι μου θα αγαπήσει άλλον. Τι να κάνω;”
Τι να κάνει;
Υ.Γ. ο ίδιος μαθητής δύο μέρες μετά, εν μέσω μαθήματος, θα φωνάξει: “Εκτακτό συμβούλιο αγοριών. Όλα τα αγόρια να μαζευτούν τώρα στο πίσω θρανίο. Και ο κύριος.”