[του the elf at bay]
Αυτό που γίνεται κάθε καλοκαίρι είναι μια τρέλα που κλωθογυρίζει το μυαλό κι δεν το αφήνει να χαρεί την καλοκαιρινή ραστώνη. Σαν να θέλω κάτι να προφτάσω, να ολοκληρώσω πριν το θάνατο, πριν την αδικαιολόγητη κι βεβιασμένη αποχώρηση στο πουθενά.
Μου αρέσει να με συνεπαίρνει ο ζεστός αέρας, αυτό το ανεπαίσθητο θρόϊσμα στα φύλλα που φιλά ο άνεμος, η σκόνη που επικάθεται στη βεράντα κουβαλώντας ιστορίες από γειτονιές κι αυλές, η κάψα στο πλακάκι που ζεματίζεται η πατούσα κι θέλει νερένιο χάδι για να μαλακώσει.
Τα καλοκαίρια με εμπνέουν να διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία, να πηγαίνω βόλτα στα μουσεία, να περπατώ στην Αθήνα ιδρωμένος χάνοντας κάποια γραμμάρια περιττού ψυχικού βάρους.
Αυτή η ανεμελιά έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτό το κυνήγι του χρόνου, φαίνεται ξυπνώ από την χειμέρια νάρκη των υποχρεώσεων κι των απαιτήσεων κι αντιλαμβάνομαι ότι η ζωή είναι πολύ γλυκιά, γαλαντόμα, καθησυχαστική κι ονειροπόλα, ελαφριά κι καθόλου απαιτητική.
Τότε, σε αυτό το σημείο ηρεμίας θυμάμαι ότι «μας μαχαιρώνουν ήσυχα αυτά που πέρασαν για πάντα». (Ζυράνα Ζατέλη)