blog



fuera

E-mail Εκτύπωση PDF

altΓαργάρα μέχρι τώρα έχουν κάνει τις διαδηλώσεις στην Ισπανία τα έγκριτα τηλεοπτικά και ιντερνετικά μέσα στη χώρα μας. Τσιμουδιά μέχρι χτες, για να μη μας μπαίνουν ιδέες, μη μας τη βαρέσει και κατασκηνώσουμε κι εμείς στους δρόμους και τις πλατείες, μην αρχίσουμε κι εμείς και επικοινωνούμε ανά δύο, ανά τρεις, ανά χιλιοιδεκατρείς. Βλέπεις, αυτοί εκεί δεν είναι αιγύπτιοι ή λίβυοι για να έχουν τις ιδιαιτερότητες (sic) που κάνουν τις εξεγέρσεις να διαφέρουν απείρως (sic) και τα κινηματικά προτάγματα να μην συγχρονίζονται (sic καi lol). Αυτοί εδώ είναι Μεσόγειοι, αυτοί είναι κοντινοί, αυτοί δεν είναι τριτοκοσμικοί (tres sic), αυτοί είναι σαν εμάς (που δεν είμαστε τριτοκοσμικοί -45 απανωτά lol). Αυτοί το άλλο Σάββατο θα σηκώσουν ευρωπαϊκή κούπα, αλλά δεν φαίνεται να τους καίει και τόσο -όταν ήδη έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια τους. Δεν είναι σαν κι εμάς, που κάθε κέλευσμα για πρωτιά από Ευρώπη μεριά, σημαίνει και επίταξη εθνικής υπομονής προς χάριν του μεγάλου σκοπού, του εθνικού στόχου, μαζί με εξαναγκασμό εθνικής ενότητας. Έστω και για την τρέχουσα βδομάδα, την κάθε βδομάδα που πιθανώς θα λάβει χώρα κι ένα μεγαλείο. Στη θέση του μεγαλείου και του στόχου βάλε ένα χλιδάτο ραπ ζεϊμπέκικο και τις κλωτσιές του Καραγκούνη.

Οι σπανιόλοι, ένα βήμα πριν το ΔΝΤ, βγήκαν στους δρόμους να προλάβουν κάθε "δημοκρατική" διαδικασία και εκλογική νομιμοποίηση των ορέξεων της σοσιαληστικής νομενκλατούρας· να προλάβουν ακόμα και πιθανό δημοψήφισμα (άγνωστη έννοια για την εδώ δημοκρατία). Ή, τουλάχιστον, να το διεκδικήσουν με τους όρους τους, συγχρωτισμένο με τις επιδιώξεις τους και τα πραγματικά ελλείμματα του δικού τους κοινού βίου. Η αντίδραση του ένα-βήμα-πριν-το-ΔΝΤ λαού προφανώς και ενοχλεί επικίνδυνα τους προύχοντες, σε μέσα και έδρανα, ενός λαού που βρίσκεται ένα βήμα μετά το ΔΝΤ (για την ακρίβεια ένα χρόνο μετά, μεταφρασμένο ίσως σε πολλά βήματα), αλλά ακόμα δεν έχει εκφράσει ενιαία και ρητά την αντίδρασή του. Οι εδώ υπήκοοι του μνημονίου είναι απασχολημένοι με το κυνηγητό αναμεταξύ τους· εσχάτως δε, έβαλαν και αλλοδαπούς στο παιχνίδι, πάντα στο ρόλο του κυνηγημένου. Ένας στο χώμα κι οι άλλοι τρων'το πτώμα.

Το κίνημα των σπανιόλων που καταλαμβάνει τις πλατείες και τους δρόμους είναι, με νονό τον Stephan Hessel, το κίνημα των αγανακτισμένων -οι indignados. Οι εκεί αγανακτισμένοι είναι αγανακτισμένοι με τους πάνω, όχι τους δίπλα, είναι αγανακτισμένοι που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν και όχι επειδή αναγκάζονται να συμβιώνουν με ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν. Είναι αγανακτισμένοι γιατί δημοκρατία τους είπανε, δημοκρατία ψηφίσανε και δημοκρατία δεν βλέπουνε, παρά μόνο διάφορες δημοσιονομικές στρατηγικές επί χάρτου (και επί τραπεζών). Δεν είναι αγανακτισμένοι επειδή η δημοκρατία πλέον δεν τους τρέφει, δεν τους βρίσκει θέσεις, δεν τους βολεύει κάπου. Δεν είναι αγανακτισμένοι που η δημοκρατία δεν μεριμνά για εκείνους, αλλά επειδή κανείς δεν μεριμνά για τη δημοκρατία. Δεν είναι αγανακτισμένοι με τους μετανάστες, αλλά με τη μετανάστευση -με το σύστημα διακυβέρνησης και δοσοληψίας που αναγκάζει σε μετανάστευση, σε ανέχεια, σε ανεργία από τη μία και εξασφαλίζει αισχροκέρδεια, ανομία και αδιαφάνεια από την άλλη. Και όποιος πει πως αυτοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα και δεν γνωρίζουν από αυτή την κόλαση, ας πάει μια βόλτα στη Μελίγια και να πιεί ένα καφέ στο στενό του Γιβραλτάρ. Όλο και κάτι θα πάρει το μάτι του.

altΟι αγανακτισμένοι στις 150 πόλεις της Ισπανίας φωνάζουν και κατασκηνώνουν γιατί θέλουν δημοκρατία. Γιατί έχουν, έστω, μια δημοκρατία στο μυαλό τους. Δεν ξέρω αν την εννοούν δεξιά ή σοσιαλιστική, δεν ξέρω αν τη θέλουν χρωματισμένη. Αισθάνομαι ότι τη θέλουν απλώς δημοκρατία -και αυτό δεν είναι ένα καθόλου αυτονόητο πρόταγμα στην εποχή της συγκάλυψης και της fake συναίνεσης. Οι εδώ αγανακτισμένοι οργανώνουν πογκρόμ, γιατί βαρέθηκαν τη δημοκρατία, γιατί βαρέθηκαν τις κοινές λύσεις, τις κοινές συμφωνίες, τα κοινωνικά συμβόλαια, τα κοινά σχέδια. Αμύνεστε περί πάρτης -το δικό μου συμφέρον απέναντι στο συμφέρον του άλλου. Κι αν το συμφέρον του ο άλλος το διεκδικεί με μαχαίρι, θα υπερασπιστώ κι εγώ το δικό μου με το ίδιο όπλο. Απόλυτα λογικό επιχείρημα. Αρκεί να έχεις απωλέσει οποιαδήποτε αίσθηση ανθρωπιστικής και κοινωνικής συνείδησης. Και ανθρωπισμός δεν είναι μόνο να νοιάζεσαι για τον άλλον. Είναι να νοιάζεσαι για όλους. Για τον καθένα. Οι εδώ αγανακτισμένοι δεν φαίνεται να ένιωσαν ποτέ την αναγκη της δημοκρατίας αποσυνδεδεμένη από τις παροχές της, δεν οραματίστηκαν ποτέ κάποιο σχέδιο συνθήκης κοινού βίου. Καθώς φαίνεται, εδώ η δημοκρατία πολιτειακά ισοδυναμούσε με μια περιττή πολυτέλεια, μια ενασχόληση του ελεύθερου χρόνου, μια πλατφόρμα κοινωνικής συμβίωσης για τις καλές μέρες -όπου καλές μέρες βάλε τις μέρες του μήνα που θρέφει τους άλλους 11, τις μέρες που ανθίζει το δέντρο με τα λεφτά, τις μέρες που το ρουσφέτι κάνει πάρτι, τις μέρες που δεν βλέπουμε ξένους και φτωχούς στο δρόμο να τολμούν να μοιράζονται τη δική μας επικείμενη φτώχια. Η εδώ δημοκρατία βασιζόταν πάνω στη συνθήκη του ντάξ' μωρέ: μια 'Νταξ Ρομάνα. Δεν προάσπιζε την ανοχή απέναντι στο διαφορετικό, αλλά τη συνενοχή στο ίδιο και στο σύνηθες. Με νταξ' μωρέ όμως δεν γίνεται δουλειά και προκοπή και, όπως και να'χει, ακόμα και το νταξ' μωρέ πέθανε. Η εδώ δημοκρατία πέθανε, όχι μόνο γιατί ποτέ δεν συνιστούσε βαθιά πολιτική ανάγκη, αλλά γιατί ακόμα και η φορμόλη στην οποία φυλαγόταν -από την αρχαία πρωτιά μας και δώθε- κακοφόρμισε κι αυτή. Ακόμα και τα προσχήματα της νομιμότητας στα πλαίσια μιας ισονομίας της συμβίωσης (έστω), καταλύθηκαν με τον πιο άγριο και χυδαίο τρόπο. Όταν πλάκωσαν τα ζόρια, τα πραγματικά θέματα, το τελευταίο που απασχόλησε τους παροικούντες στη μισαλλοδοξία και στο φόβο, ήταν να διασφαλιστούν οι σταθερές της δημοκρατίας που δοκιμάζονται μπροστά στις δυναμικές και σκληρές λύσεις που απαιτούνται. Ποιος άραγε ανησυχεί για μια κοινωνία που αδυνατεί, μέσα στο πλαίσιο των πολιτειακών δομών και ελευθεριών της, να βρει διεξόδους και λύσεις; Ποιοι και πόσοι ανησυχούν που η εδώ δημοκρατία έχει απωλέσει το βασικό της ρόλο; Αντίθετα, αποδεχόμαστε ως έξωθεν νομοτέλεια την πλήρη απαξίωσή της και γυρίζουμε κι εμείς από λίγο το γαϊτανάκι που τους θέλει όλους διεφθαρμένους και μάταιους: πολιτικούς, υπουργούς, κόμματα, θεσμούς, λειτουργούς, συνδικαλιστές, διαδηλωτές, αντιεξουσιαστές, διεκδικήσεις, ακόμα και την ίδια τη βουλή, την κατάκτηση της δημοκρατίας που εξευτελίζεται κι αντί να κλαίμε, πάμε από πάνω και φτύνουμε. Πλέον ανησυχούμε για το ποιος θα αναλάβει να κάνει την επιχείρηση σκούπα στους μετανάστες, ποιος θα δώσει διέξοδο στον καθημερινό φόβο και τι πολιτικό κόστος θα κληθεί ενδεχομένως να πληρώσει. Που δεν θα πληρώσει όμως. Απεναντίας, θα πληρωθεί. Για τον καθημερινό φόβο της ανεργίας και τον τρόμο της πραγματικής αρπαγής, ούτε κουβέντα.

Τελικά οι σπανιόλοι δεν είναι σαν κι εμάς -κι αυτό ίσως να το πήραν πρέφα τα πρετεντερέικα και γι'αυτό μας ενημέρωσαν μια στάλα από χτες. Ξέρουν ότι και να είναι σαν κι εμάς, εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Αν μια χούφτα διαδηλωτών κατασκηνώσει έξω από τη βουλή και τους μπαγλαρώσουν τα ΜΑΤ, αφού στείλουν μερικούς στο νοσοκομείο και ραντίσουν με λίπασμα τους υπόλοιπους, θα γίνει μια δημοσκόπηση παραγγελιά του ΔΟΛ ή άλλου δόλιου γραφείου, θα συριζοποιηθεί το θέμα, αφού περάσει πάνω του και μια γαρνιτούρα αλληλεγγύης στους μετανάστες -η οποία ως γνωστόν είναι απαίσιο πράμα και κηλίδα στο βιογραφικό ενός αγωνιστή- η δημοσκόπηση θα βγάλει ένα 56% "καλά κάνανε στα κωλόπαιδα", και το υπόλοιπο 44% ίσως λίγο αποθαρρυμένο, σίγουρα όμως διαιρεμένο στις διαφορετικές αιτιάσεις και γνώμες, στις καχυποψίες του και τις ματαιότητές του, θα ονειρευτεί με διάφορους τρόπους έναν άλλον κόσμο που θα'θελε να είναι εφικτός, αλλά δεν τολμά να τον αξιωθεί καν. Πέρα από μερικά μπλοκ και δονκιχώτες των δρόμων.

Για συντροφιά παρηγοριά όλο το βράδι, στα ηχεία μου είχα για σάουντρακ το live stream από την Puerta del Sol στη Μαδρίτη. Όσο και να'ναι, όσο αδιέξοδο και να αποδειχθεί αυτό από αύριο, ακόμα κι αν φέρει τη δεξιά να κάνει κουμάντο και πλιάτσικο στο πτώμα της σοσιαληστικής αποτυχίας, τουλάχιστον έχω μια αίσθηση ότι ο κόσμος εκεί βρίσκεται στο δρόμο, ο κόσμος είναι έξω και διεκδικεί κάτι, νοιάζεται για τη ζωή του και όχι μόνο για τη δουλειά του. Ο κόσμος αγανακτεί με αυτούς που πλουτίζουν, όχι με αυτούς που πεινάνε. Βγαίνει έξω, κατασκηνώνει έξω, για να βρίσκεται με άλλους, αντί να φοβάται να συναντηθεί. Έχω για σάουντρακ τον ήχο μιας πόλης που δεν φοβάται. Γιατί εγώ τελευταία ξημεροβραδιάζομαι σε μια πόλη που φοβάται τα πάντα. Εδώ.

Fuera, δηλαδή μακριά, έξω. Αλάργα.

alt

ΥΓ. Μερικά λινκς που αξίζουν τον κόπο:

Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στην Ισπανία

Ζωντανή σύνδεση με την πλατεία Puerta del Sol στη Μαδρίτη

Πώς γεννήθηκε και τι είναι η #spanishrevolution;

Γράμμα από τη Βαρκελώνη

Μαθήματα

15 σχόλια μέχρι τώρα

Feed
  1. Εγώ θα μιλούσα και για την Παρατάξ Ρομάνα των φοιτητικών παρατάξεων που παρότι τα μητρικά τους κόμματα κατέρρευσαν, αυτές συνεχίζουν ακάθεκτες...
  2. Εγώ θα ρύθμιζα καλύτερα την προτεραιότητα των ευαισθησιών μου, πριν αρχίζω να εκτοξεύω ειρωνικά αναθέματα σε άστοχες κατευθύνσεις. Αν μέναμε στο βασικό πόιντ, ίσως δεν χάναμε και τη συνολική εικόνα. Αλλιώς, δεν έχω κανένα θέμα να κάτσουμε και να χλευάζουμε αντάμα τις γελοιότητες των φοιτητικών εκλογών και τα λοιπά και τα λοιπά. Το δε πόιντ πληζ, του δε πόιντ.
  3. Φοβάμαι με έχασες. Και θα σε παρακαλούσα θερμά να σβήσεις τα σχόλιά μου αν σου φαίνονται εκτός 'πόιντ'.
  4. Α, και κάτι ακόμα: αν αρχίσουμε να βάζουμε σε προτεραιότητα τις ευαισθησίες μας, την κάτσαμε τη βάρκα. (Μάλλον γι' αυτό ακριβώς έχει κάτσει για τα καλά η βάρκα, λόγω κάποιων τέτοιων 'προτεραιοτήτων'.)
  5. Δεν αποκλείεται να έχεις δίκιο, απλά εγώ το διαβάζω αλλιώς. Φυσικά πρόθεσή μου δεν είναι να απομακρύνω κάποιον, ούτε να σβήσω κάτι που δεν ταιριάζει στην οπτική μου. Το μόνο στέρεο που μπορείς για την ώρα να μου προσάψεις είναι ότι υποστηρίζω, ακόμη και δηκτικά, την ανάγνωσή μου. Αλλά όχι και να υψώνουμε τείχη με την πρώτη κουβέντα. Και γιατί παρακαλώ να μην διαφωνούμε; Ας είμαι εγώ εντός δικού μου πόιντ κι εσύ εκτός. Προφανώς θα είσαι εντός κάποιου δικού σου. Δεν είναι και τόσο στραβό αυτό.
  6. 'Αλλά όχι και να υψώνουμε τείχη με την πρώτη κουβέντα': μα αυτό ακριβώς έκανες! Το σχόλιό μου προερχόταν από έναν συνολικότερο προβληματισμό στον οποίο νομίζω δεν έκανες καν τον κόπο να μπεις, έστω διστακτικά, έστω αναγνωριστικά. Κατ' εμέ το 'πόιντ' δεν είναι να ταμπουρωνόμαστε ο καθένας στο 'πόιντ' μας και να πηγαίνουμε παρακάτω, αλλά να μπαίνουμε λίγο να βλέπουμε και τα 'πόιντς' των άλλων. Και δεν έχω να σου προσάψω τίποτα πέραν μιας ανεξήγητης επιθετικότητας.
  7. Για την ιστορία, μου άρεσε η ανάρτησή σου γι' αυτό και σχολίασα, θεώρησα αυτό που είπα συμπληρωματικό των όσων έλεγες...
  8. Κι ο επιθετικός λόγος έχει τη χάρη του, ας μην το δαιμονοποιούμε.;) Προκαλεί και προχωράει την κουβέντα.
    Καμιά επιθετικότητα βέβαια εκ μέρους μου.
    Όσο για το δικό σου πόιντ, δεν είναι ότι διαφωνώ, απλώς πιστεύω ότι περιγράφει μια παθογένεια η οποία είναι σύμπτωμα της κατάστασης, ίσως και εμπόδιο, αλλά όχι συνθήκη και αιτία για την ύπαρξή της ή το κακοφόρμισμά της. Γνώμη μου πάντα. Και that's all.
  9. Ωραίο post, Costihno. Επίσης: με 'γεια το site.
  10. όταν έρθει η ώρα να ωριμάσει το μυαλό του πλήθους,καμμία αλαζονική ολιγαρχία δε μπορεί να αντισταθεί...
  11. Ελπιζω στην αλλαγη της παθητικοτητας, οχι αλλος εγωισμος στον βουρκο της καθημερινοτητας. Μια κοινωνια ειναι 2, οχι 1+1.
    Αυριο στις πλατειες. Εξω, για να δουμε τι μας ενωνει, οχι τι μας χωριζει.
    Μικρη ματια πισω (μην αναλωνομαστε στο παρελθον), πιστη σε 'μας, σημασια στο τι μπορει να αλλαξει.

    Εχω την Sol en directo στα αυτια μου tambien. Με ικανοποιει το διαφανο των σημαιων τους.
  12. Σοσιάλ Χρήστο, ευχαριστώ πολύ και καλώς ήρθες, και τιμή μου να το κάνεις στέκι σου.

    Γιατρέ Χρήστο, μακάρι το φως που περιγράφεις αξιωματικά, να βρίσκεται κοντά μας, και για συγκυρίες και μόνο, να μην μας είναι πρόσκαιρα ορατό. Το άλλο θέμα βέβαια, και το αληθινό ερώτημα, είναι τι έπεται αυτής της ολιγαρχίας. Αν και προς το παρόν, η ελευθερία του δρόμου φαντάζει λυτρωτική. Είναι αυτή η μιζέρια που έχει καθήσει πάνω μας και ντρεπόμαστε ακόμα και να τραγουδήσουμε...

    egobrain, ακριβώς αυτά. Να δούμε αν τα μπορούμε. Αφού δούμε κατ'αρχήν αν τα θέλουμε. Γιατί έχουμε πολύ δρόμο, ακόμα και σ'αυτό.
  13. Πράγματι, χρειάζεται να δούμε αν τα θέλουμε. Και ν' αφήσουμε στην άκρη τις ταυτότητές μας, του αριστερού, του αντεξουσιαστή, του όποιου να 'ναι, που στο κάτω κάτω δεν έχουν νόημα κανένα πια, εκεί στην πλατεία του Σολ αυτό ήταν όρος. Και, αφού αρνήθηκαν κάθε σημαία και κονκάρδα, διάλεξαν μια λέξη για να τους ενώνει, ίσως την πιο φθαρμένη, ίσως γι' αυτό: τη δημοκρατία. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί. Μόνο ό,τι γράφεται στις ανταποκρίσεις και τις αναμεταδόσεις. Κι ότι δεν μας βλέπω έστω δειλά δειλά να κάνουμε κάποιοι μιαν αρχή κι ό,τι γίνει. Ένα "παμ' πλατεία;", για να προπορεύεται κι η παράμετρος του χιούμορ, αν και το συγκεκριμένο (του συγκεκριμένου) έχει το δικό του όγκο φθοράς.
  14. Συμφωνω απολυτα μ'αυτα που λες αλλα σταματα να μας ''συγκρινεις'' με τους Ισπανους και να μας υποτιμας τοσο πολυ...
  15. Είναι ίσως καιρός να κάνουμε ξεκάθαρο το ότι αυτό το "εμείς" δεν είναι ενιαίο, συμπαγές και αδιαίρετο. Είναι ήδη διαιρεμένο και κατακερματισμένο, τόσο ως προς τους στόχους του όσο και ως προς τα χαρακτηριστικά του -αναγκαστικά και νομετελειακά. Δεν συγκρίνω γενικά κι αόριστα εμάς με τους ισπανούς. Περισσότερο συγκρίνω τις τάσεις που διαμορφώνονται ανάμεσά μας. Επίσης, δεν υποτιμώ ποτέ ανθρώπους, όσο τους τρόπους με τους οποίους διαμορφώνονται δυναμικές και συστρατεύσεις -και φυσικά τις όποιες στοχεύσεις. Ας πούμε δηλαδή, δεν υποτιμώ καθόλου τα καλόπαιδα της ΧΑ, ούτε τη δράση τους -μιας και είναι από τις πλέον πραγματικές, με την έννοια της υπαρκτής- αλλά έχω κάθε δικαίωμα να απαξιώνω τους στόχους και τους τρόπους τους. Κάνε μετά και τις υπόλοιπες αναγωγές. Και, όπως και να'χει, το προβοκάρισμα γίνεται μόνο για καλό, μόνο για να αφυπνιστούν οι δημιουργικές δυνάμεις που μπορούν να κάνουν την όποια σύγκριση μάταιη και ασήμαντη, εννοώντας πως μια στοχευμένη αφύπνιση που βαδίζει χωρίς αποκλίσεις και περισπάσεις προς το φως των προταγμάτων, είναι αρκετή για να υποσκελίσει ως δευτερεύουσα (και βάλε) την όποια φιλολογία και ανησυχίες -που κι εγώ εδώ εκφράζω.

Add Comment


     

    Πολιτική γαστριμαργία, ασάλιωτη, χωρίς συντηρητικά, με κακή χοληστερόλη και τόνους καθάριας μαύρης χολής...

    ...και μαρξιστικού υπαρξισμού

    περασμένα

    Powered by mod LCA