blog

- ΟΚ αρχηγέ, πέρασε το ψήφισμα.

«Αν ερχόσουνα μαζί μου καλή μου
Σκλάβα πια δεν θα σε λέγαν ψυχή μου
Όσο σκλαβωμένη θα’σαι σ’έναν πονηρό
Άλλο τόσο σκλάβος θα’μαι κι όλο θα πονώ»*

Κι όμως. Παρά το ότι οι περισσότεροι χρέωνουν πρόχειρα και βιαστικά στην Αλέκα ότι αποτάσσεται το αυθόρμητο και ακαπέλωτο κίνημα της αγανάκτησης και μειδιούν στη διαπίστωση ότι ο Περισσός κάθεται σε απόσταση (και στ'αυγά του), μια προσεκτική ανάγνωση στην ακολουθία των δηλώσεων της γραμματέως, από τότε που πρωτοσυνάχθη η αγανάκτηση στην πλατεία, φανερώνει το αντίθετο. Οι πιο έμπειροι επί του ΚΚΕδικού λόγου θα έχουν ήδη εισπράξει μια έκπληξη που μέχρι τώρα δεν έχει ριφθεί κανένα οπορτουνιστικό ανάθεμα, αντάμα με σεχταριστικές κατάρες. Αντ'αυτού, η Αλέκα πρώτη απ'όλους -ναι, πρώτη- αναγνώρισε την ύπαρξη του κινήματος (αυτονόητο για Περισσό; δεν νομίζω), εν συνεχεία αναγνώρισε το άδολον και το αγνόν των προθέσεων και της αγανάκτησης -χωρίς να ενδώσει στον πειρασμό της ανακάλυψης (-αποκάλυψης) άλλης μίας προβοκάτσιας. Αν για κάτι τσίνισε, με συγκαλυμμένη -και ουχί ντιρέκτ και γραφική, όπως συνηθίζει- ειρωνεία, αυτό αφορούσε την οργανωτική διαχείριση της οργής και όχι το σύνολο των αιτιών της, το οποίο βρίσκει σύμφωνο και σχεδόν συνηγορικό το κόμμα του λαού. Ακόμα και όταν το ίδιο το κόμμα βάλλεται αθλίως από κυβερνητικά μεγαλοστελέχη, με την κατηγορία των αντιδημοκρατικών και αντισυστημικών οχλήσεων, προτιμά να θεωρηθεί η δράση του -έστω και στο φλου- ως μέρος του οργισμένου λαϊκού feedback, παρά να φτύσει τον κόρφο του αποτασσόμενο τον Σατανά. Τούτα όλα λογιζόμενα, μπορεί να πει κανείς ότι η Αλέκα τσιπρίζει ελαφρώς και αναμένοντας το κίνημα να αποκτήσει μια υποψία ταξικής συνείδησης (ή έστω μια επίφασή της, εν είδει σύμπλευσης με τα ορθόδοξα κομμουνιστικά αναχώματα), κρατάει τις αγκάλες ανοιχτές, ενώ αφήνει να αιωρείται η αίσθηση της τοποθέτησής της περισσότερο ως κινηματικό παράπονο, παρά ως κατηγόρια. Πράγματι στέκεται σε απόσταση -ως συνεπής σε πιο ξεκάθαρες και ντετερμινιστικές θέσεις- μόνο που για πρώτη, ίσως, φορά δεν κάθεται με γυρισμένη την πλάτη, δεν ψέλνει ξόρκια και περιμένει την απόσταση αυτή να μικρύνει και όχι να διατηρηθεί.

Προχτές μάλιστα -με κάποια ενοχή, η αλήθεια είναι- η κεντρική οργάνωση βάσης έστειλε στην αρένα της οτινανικής (και ακαπέλωτης ακόμα) διαμαρτυρίας νεανίσκα πειραματόζωα του ΠΑΜΕ να μοιράσουν φυλλάδια, μπας και μπορέσει να καπελωθεί ό,τιδήποτε αν καπελώνεται. Κι ας έχει τις συνέπειες του κόσμου, συνένοχο στο δρόμο να το έχετε.**

*["Από τη γυναίκα για τη γυναίκα", πλευρά Α, τραγούδι δεύτερο, με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου, πάνω σε λέξεις του Μανώλη Ρασούλη και νότες του Νίκου Ξυδάκη]

**[του Τσακνή, αγνώστων λοιπών στοιχειών. Όπως Τσακνήκολσον]

Γαργάρα μέχρι τώρα έχουν κάνει τις διαδηλώσεις στην Ισπανία τα έγκριτα τηλεοπτικά και ιντερνετικά μέσα στη χώρα μας. Τσιμουδιά μέχρι χτες, για να μη μας μπαίνουν ιδέες, μη μας τη βαρέσει και κατασκηνώσουμε κι εμείς στους δρόμους και τις πλατείες, μην αρχίσουμε κι εμείς και επικοινωνούμε ανά δύο, ανά τρεις, ανά χιλιοιδεκατρείς. Βλέπεις, αυτοί εκεί δεν είναι αιγύπτιοι ή λίβυοι για να έχουν τις ιδιαιτερότητες (sic) που κάνουν τις εξεγέρσεις να διαφέρουν απείρως (sic) και τα κινηματικά προτάγματα να μην συγχρονίζονται (sic καi lol). Αυτοί εδώ είναι Μεσόγειοι, αυτοί είναι κοντινοί, αυτοί δεν είναι τριτοκοσμικοί (tres sic), αυτοί είναι σαν εμάς (που δεν είμαστε τριτοκοσμικοί -45 απανωτά lol). Αυτοί το άλλο Σάββατο θα σηκώσουν ευρωπαϊκή κούπα, αλλά δεν φαίνεται να τους καίει και τόσο -όταν ήδη έχουν πάρει φωτιά τα μπατζάκια τους. Δεν είναι σαν κι εμάς, που κάθε κέλευσμα για πρωτιά από Ευρώπη μεριά, σημαίνει και επίταξη εθνικής υπομονής προς χάριν του μεγάλου σκοπού, του εθνικού στόχου, μαζί με εξαναγκασμό εθνικής ενότητας. Έστω και για την τρέχουσα βδομάδα, την κάθε βδομάδα που πιθανώς θα λάβει χώρα κι ένα μεγαλείο. Στη θέση του μεγαλείου και του στόχου βάλε ένα χλιδάτο ραπ ζεϊμπέκικο και τις κλωτσιές του Καραγκούνη.

Οι σπανιόλοι, ένα βήμα πριν το ΔΝΤ, βγήκαν στους δρόμους να προλάβουν κάθε "δημοκρατική" διαδικασία και εκλογική νομιμοποίηση των ορέξεων της σοσιαληστικής νομενκλατούρας· να προλάβουν ακόμα και πιθανό δημοψήφισμα (άγνωστη έννοια για την εδώ δημοκρατία). Ή, τουλάχιστον, να το διεκδικήσουν με τους όρους τους, συγχρωτισμένο με τις επιδιώξεις τους και τα πραγματικά ελλείμματα του δικού τους κοινού βίου. Η αντίδραση του ένα-βήμα-πριν-το-ΔΝΤ λαού προφανώς και ενοχλεί επικίνδυνα τους προύχοντες, σε μέσα και έδρανα, ενός λαού που βρίσκεται ένα βήμα μετά το ΔΝΤ (για την ακρίβεια ένα χρόνο μετά, μεταφρασμένο ίσως σε πολλά βήματα), αλλά ακόμα δεν έχει εκφράσει ενιαία και ρητά την αντίδρασή του. Οι εδώ υπήκοοι του μνημονίου είναι απασχολημένοι με το κυνηγητό αναμεταξύ τους· εσχάτως δε, έβαλαν και αλλοδαπούς στο παιχνίδι, πάντα στο ρόλο του κυνηγημένου. Ένας στο χώμα κι οι άλλοι τρων'το πτώμα.

Το κίνημα των σπανιόλων που καταλαμβάνει τις πλατείες και τους δρόμους είναι, με νονό τον Stephan Hessel, το κίνημα των αγανακτισμένων -οι indignados. Οι εκεί αγανακτισμένοι είναι αγανακτισμένοι με τους πάνω, όχι τους δίπλα, είναι αγανακτισμένοι που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν και όχι επειδή αναγκάζονται να συμβιώνουν με ανθρώπους που ψάχνουν δουλειά και δεν βρίσκουν. Είναι αγανακτισμένοι γιατί δημοκρατία τους είπανε, δημοκρατία ψηφίσανε και δημοκρατία δεν βλέπουνε, παρά μόνο διάφορες δημοσιονομικές στρατηγικές επί χάρτου (και επί τραπεζών). Δεν είναι αγανακτισμένοι επειδή η δημοκρατία πλέον δεν τους τρέφει, δεν τους βρίσκει θέσεις, δεν τους βολεύει κάπου. Δεν είναι αγανακτισμένοι που η δημοκρατία δεν μεριμνά για εκείνους, αλλά επειδή κανείς δεν μεριμνά για τη δημοκρατία. Δεν είναι αγανακτισμένοι με τους μετανάστες, αλλά με τη μετανάστευση -με το σύστημα διακυβέρνησης και δοσοληψίας που αναγκάζει σε μετανάστευση, σε ανέχεια, σε ανεργία από τη μία και εξασφαλίζει αισχροκέρδεια, ανομία και αδιαφάνεια από την άλλη. Και όποιος πει πως αυτοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα και δεν γνωρίζουν από αυτή την κόλαση, ας πάει μια βόλτα στη Μελίγια και να πιεί ένα καφέ στο στενό του Γιβραλτάρ. Όλο και κάτι θα πάρει το μάτι του.

Οι αγανακτισμένοι στις 150 πόλεις της Ισπανίας φωνάζουν και κατασκηνώνουν γιατί θέλουν δημοκρατία. Γιατί έχουν, έστω, μια δημοκρατία στο μυαλό τους. Δεν ξέρω αν την εννοούν δεξιά ή σοσιαλιστική, δεν ξέρω αν τη θέλουν χρωματισμένη. Αισθάνομαι ότι τη θέλουν απλώς δημοκρατία -και αυτό δεν είναι ένα καθόλου αυτονόητο πρόταγμα στην εποχή της συγκάλυψης και της fake συναίνεσης. Οι εδώ αγανακτισμένοι οργανώνουν πογκρόμ, γιατί βαρέθηκαν τη δημοκρατία, γιατί βαρέθηκαν τις κοινές λύσεις, τις κοινές συμφωνίες, τα κοινωνικά συμβόλαια, τα κοινά σχέδια. Αμύνεστε περί πάρτης -το δικό μου συμφέρον απέναντι στο συμφέρον του άλλου. Κι αν το συμφέρον του ο άλλος το διεκδικεί με μαχαίρι, θα υπερασπιστώ κι εγώ το δικό μου με το ίδιο όπλο. Απόλυτα λογικό επιχείρημα. Αρκεί να έχεις απωλέσει οποιαδήποτε αίσθηση ανθρωπιστικής και κοινωνικής συνείδησης. Και ανθρωπισμός δεν είναι μόνο να νοιάζεσαι για τον άλλον. Είναι να νοιάζεσαι για όλους. Για τον καθένα. Οι εδώ αγανακτισμένοι δεν φαίνεται να ένιωσαν ποτέ την αναγκη της δημοκρατίας αποσυνδεδεμένη από τις παροχές της, δεν οραματίστηκαν ποτέ κάποιο σχέδιο συνθήκης κοινού βίου. Καθώς φαίνεται, εδώ η δημοκρατία πολιτειακά ισοδυναμούσε με μια περιττή πολυτέλεια, μια ενασχόληση του ελεύθερου χρόνου, μια πλατφόρμα κοινωνικής συμβίωσης για τις καλές μέρες -όπου καλές μέρες βάλε τις μέρες του μήνα που θρέφει τους άλλους 11, τις μέρες που ανθίζει το δέντρο με τα λεφτά, τις μέρες που το ρουσφέτι κάνει πάρτι, τις μέρες που δεν βλέπουμε ξένους και φτωχούς στο δρόμο να τολμούν να μοιράζονται τη δική μας επικείμενη φτώχια. Η εδώ δημοκρατία βασιζόταν πάνω στη συνθήκη του ντάξ' μωρέ: μια 'Νταξ Ρομάνα. Δεν προάσπιζε την ανοχή απέναντι στο διαφορετικό, αλλά τη συνενοχή στο ίδιο και στο σύνηθες. Με νταξ' μωρέ όμως δεν γίνεται δουλειά και προκοπή και, όπως και να'χει, ακόμα και το νταξ' μωρέ πέθανε. Η εδώ δημοκρατία πέθανε, όχι μόνο γιατί ποτέ δεν συνιστούσε βαθιά πολιτική ανάγκη, αλλά γιατί ακόμα και η φορμόλη στην οποία φυλαγόταν -από την αρχαία πρωτιά μας και δώθε- κακοφόρμισε κι αυτή. Ακόμα και τα προσχήματα της νομιμότητας στα πλαίσια μιας ισονομίας της συμβίωσης (έστω), καταλύθηκαν με τον πιο άγριο και χυδαίο τρόπο. Όταν πλάκωσαν τα ζόρια, τα πραγματικά θέματα, το τελευταίο που απασχόλησε τους παροικούντες στη μισαλλοδοξία και στο φόβο, ήταν να διασφαλιστούν οι σταθερές της δημοκρατίας που δοκιμάζονται μπροστά στις δυναμικές και σκληρές λύσεις που απαιτούνται. Ποιος άραγε ανησυχεί για μια κοινωνία που αδυνατεί, μέσα στο πλαίσιο των πολιτειακών δομών και ελευθεριών της, να βρει διεξόδους και λύσεις; Ποιοι και πόσοι ανησυχούν που η εδώ δημοκρατία έχει απωλέσει το βασικό της ρόλο; Αντίθετα, αποδεχόμαστε ως έξωθεν νομοτέλεια την πλήρη απαξίωσή της και γυρίζουμε κι εμείς από λίγο το γαϊτανάκι που τους θέλει όλους διεφθαρμένους και μάταιους: πολιτικούς, υπουργούς, κόμματα, θεσμούς, λειτουργούς, συνδικαλιστές, διαδηλωτές, αντιεξουσιαστές, διεκδικήσεις, ακόμα και την ίδια τη βουλή, την κατάκτηση της δημοκρατίας που εξευτελίζεται κι αντί να κλαίμε, πάμε από πάνω και φτύνουμε. Πλέον ανησυχούμε για το ποιος θα αναλάβει να κάνει την επιχείρηση σκούπα στους μετανάστες, ποιος θα δώσει διέξοδο στον καθημερινό φόβο και τι πολιτικό κόστος θα κληθεί ενδεχομένως να πληρώσει. Που δεν θα πληρώσει όμως. Απεναντίας, θα πληρωθεί. Για τον καθημερινό φόβο της ανεργίας και τον τρόμο της πραγματικής αρπαγής, ούτε κουβέντα.

Τελικά οι σπανιόλοι δεν είναι σαν κι εμάς -κι αυτό ίσως να το πήραν πρέφα τα πρετεντερέικα και γι'αυτό μας ενημέρωσαν μια στάλα από χτες. Ξέρουν ότι και να είναι σαν κι εμάς, εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Αν μια χούφτα διαδηλωτών κατασκηνώσει έξω από τη βουλή και τους μπαγλαρώσουν τα ΜΑΤ, αφού στείλουν μερικούς στο νοσοκομείο και ραντίσουν με λίπασμα τους υπόλοιπους, θα γίνει μια δημοσκόπηση παραγγελιά του ΔΟΛ ή άλλου δόλιου γραφείου, θα συριζοποιηθεί το θέμα, αφού περάσει πάνω του και μια γαρνιτούρα αλληλεγγύης στους μετανάστες -η οποία ως γνωστόν είναι απαίσιο πράμα και κηλίδα στο βιογραφικό ενός αγωνιστή- η δημοσκόπηση θα βγάλει ένα 56% "καλά κάνανε στα κωλόπαιδα", και το υπόλοιπο 44% ίσως λίγο αποθαρρυμένο, σίγουρα όμως διαιρεμένο στις διαφορετικές αιτιάσεις και γνώμες, στις καχυποψίες του και τις ματαιότητές του, θα ονειρευτεί με διάφορους τρόπους έναν άλλον κόσμο που θα'θελε να είναι εφικτός, αλλά δεν τολμά να τον αξιωθεί καν. Πέρα από μερικά μπλοκ και δονκιχώτες των δρόμων.

Για συντροφιά παρηγοριά όλο το βράδι, στα ηχεία μου είχα για σάουντρακ το live stream από την Puerta del Sol στη Μαδρίτη. Όσο και να'ναι, όσο αδιέξοδο και να αποδειχθεί αυτό από αύριο, ακόμα κι αν φέρει τη δεξιά να κάνει κουμάντο και πλιάτσικο στο πτώμα της σοσιαληστικής αποτυχίας, τουλάχιστον έχω μια αίσθηση ότι ο κόσμος εκεί βρίσκεται στο δρόμο, ο κόσμος είναι έξω και διεκδικεί κάτι, νοιάζεται για τη ζωή του και όχι μόνο για τη δουλειά του. Ο κόσμος αγανακτεί με αυτούς που πλουτίζουν, όχι με αυτούς που πεινάνε. Βγαίνει έξω, κατασκηνώνει έξω, για να βρίσκεται με άλλους, αντί να φοβάται να συναντηθεί. Έχω για σάουντρακ τον ήχο μιας πόλης που δεν φοβάται. Γιατί εγώ τελευταία ξημεροβραδιάζομαι σε μια πόλη που φοβάται τα πάντα. Εδώ.

Fuera, δηλαδή μακριά, έξω. Αλάργα.

ΥΓ. Μερικά λινκς που αξίζουν τον κόπο:

Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στην Ισπανία

Ζωντανή σύνδεση με την πλατεία Puerta del Sol στη Μαδρίτη

Πώς γεννήθηκε και τι είναι η #spanishrevolution;

Γράμμα από τη Βαρκελώνη

Μαθήματα

ΕΙΣΟΔΟΣ

ΥΠΟΔΟΧΗ

ΠΑΡΑΜΟΝΗ

Και μια περίληψη.

Ηπείρου κι Αχαρνών. Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από ανάσες και σκιές, ιδρωμένα ίχνη από το καθημερινό συναξάρι της βιοπάλης, βήματα που μαρτυράνε μόχθο και όνειρα -για κόσμους άλλους κι ουρανούς, πιο φωτεινούς- βήματα που μαρτυράνε -ζωές μάρτυρες. Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος, εκεί διαβαίνει την πύλη για να ανέβει στον πάνω κόσμο·εκεί στρίβει το τρόλεϊ για ν'ανέβει προς το κέντρο, επιβάτες συνωστίζονται με την ελπίδα να συναντηθούν, τρεις στάσεις παρακάτω, με τα όνειρά τους, τις δουλειές τους, τη δουλειά, μια δουλειά.

Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από φονικά. Ο Καζάκος, πάνε δώδεκα χρόνια τώρα, συναντούσε εκεί -σταυροδρόμι Ηπείρου και Φυλής, λίγο μετά τα μεσάνυχτα- το θύμα αριθμός οκτώ, τον γεωργιανό Γκιόργκι Κουντεσιάνι, ο οποίος λίγες σφαίρες μέτα έγινε ο νεκρός αριθμός δύο, στην κανιβαλική βόλτα του Καζάκου που άφησε παρακαταθήκη αίματος άλλον ένα νεκρό και εφτά ανθρώπους σακατεμένους -κάποιοι σήμερα με ολική αναπηρία. Πριν τρία χρόνια, το στοιχειό μίλησε ακόμα πιο πεζά, πιο ελληνικά πιο ανατολίτικα, αφήνοντας στην άσφαλτο ένα νεκρό σώμα, μετά από διαμάχη οδηγών για την προτεραιότητα. Έλληνας που τουφεκάει έλληνα.

Το σταυροδρόμι έχει καταγράψει πάνω του θύτες και θύματα όλων των πιθανών -φυλετικών και κοινωνικών, ας πούμε- συνδυασμών: ξένος πάει από έλληνα, έλληνας πάει από έλληνα, έλληνας πάει από ξένους -και την πάντα ανάξια, ως "συνήθη", λόγου περίπτωση του ξένος πάει από ξένο. Την πρώτη φορά, μειδιάσαμε με ενόχληση·ενόχληση που χτυπούσε κατευθείαν το θυμικό της αξιοπρέπειας μας, σύμφωνα με το οποίο ακόμα κι αν οι ρατσιστικές ιδέες νομιμοποιούνταν σε κάποιο μυαλό, το βήμα από το ρατσισμό στο φόνο από κάποιο χέρι, και όχι μυαλό, παρέμενε αποκρουστικό. Ο Καζάκος ήταν ένας παράφρων, ένας πειραγμένος, ένας απολωλός απομακρυσμένος εντελώς από τα κοινωνικά ανακλαστικά μας και τις νόρμες του δημοσίου βίου μας. Γρήγορα τον ξεχάσαμε -κι αυτόν και τα ανακλαστικά μας.

Το έλληνας από έλληνα δεν ήταν παρά ένα παράδοξο ακραίο του δελτίου συμβάντων της αστυνομίας·μια κλισέ κουβέντα στο στόμα κάθε ταρίφα με κοινωνική συνείδηση, αν τύχαινε να σε περάσει από εκείνο το σημείο: "Σικάγο γίναμε, τσ τσ τσ...".

Στην πρόσφατη δολοφονία του 44χρονου, στη συμβολή της μαρτυρικής Ηπείρου με την Γ'Σεπτεμβρίου, η δολοφονία απέκτησε πρόσημο -θυμίζοντάς μας χυδαία ότι ως κοινωνία μέχρι τώρα δεν είχαμε αξιωθεί να δώσουμε ήδη ένα πρόσημο, το χειρότερο πρόσημο, στην πράξη της δολοφονίας καθεαυτή, στην αφαίρεση ζωής·της κάθε ζωής. Η δολοφονία ως μέσο του οργανωμένου ή λιγότερο οργανωμένου εγκλήματος για να βιοποριστεί ή να πλουτίσει, έγινε αίφνης κοινωνικό ζήτημα, πυροδότησε αντιδράσεις και απελευθέρωσε περόνες στα μετερίζια της κοινωνικής έντασης, αλλά όχι επειδή ο φόνος ως μέσο μας ήταν πάντα απεχθής. Στο λόγο που συνόδευσε το γεγονός, δεν ήταν ο φόνος καθαυτός που ενόχλησε και όργισε κάποιους -ο φόνος ως η απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής- αλλά τα άκρα του διανύσματος που διέγραψε το μαχαίρι. Δεν σκοτώθηκε άνθρωπος, σκοτώθηκε έλληνας. Από ξένο. Και το επόμενο ξημέρωμα, δεν σκοτώθηκε άνθρωπος, σκοτώθηκε κάποιος από το Μπαγκλαντές. Οπότε άλλη κουβέντα αυτή.

Γιατί αν ο φόνος ήταν πράγματι το αποκρουστικό απότοκο μιας κοινωνίας που δεν μας κάνει, αν το έγκλημα σε όλες του τις μορφές ήταν ο κοινός εχθρός μας, τότε κάθε φορά που κάποιος έπεφτε στοιχειώνοντας το τετράγωνο Ηπείρου και Αχαρνών, θα ματώναμε μέσα μας. Και ούτε πορείες και διαμαρτυρίες, ούτε γκρουπάκια στο φέησμπουκ. Οι τόσο οργισμένοι κάτοικοι (και κάτοικοι) της περιοχής, δεν άφησαν την οργή να ξεχειλίσει όσο ο δρόμος στοίχειωνε με αίμα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν την άφηναν να ξεχειλίσει όσο το στοιχειό έγραφε πάνω στις ζωές των διαβατών ότι όλο και πιο ληγμένοι μπορεί να περνούν από αυτό το σταυροδρόμι καθώς πάνε να συναντήσουν τα όνειρά τους, όλο και πιο νεκροί, όλο και πιο νεκροί ως ζωντανοί. Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος σιγά σιγά γινόταν απλά ο κάτω κόσμος, όσο οι ζωές των ανθρώπων -όλων των ανθρώπων, ντόπιων και ξένων- έπεφταν, και έπεφταν, και έπεφταν, καταδυόμενες σε βάθη απροσμέτρητα, εκεί που συναντά κανείς μόνο όρια και πάτο: τα όρια της επιβίωσης, τον πάτο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το βάρβαρο παζάρεμα για τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα.

Τα ανακλαστικά μας όμως δεν επανήλθαν στην εποχή του Καζάκου. Ξένος πήγε από έλληνα -και πήγε πάλι επειδή ήταν ξένος. Αλλά αυτή τη φορά δεν τον σκότωσε κάποιος παράφρονας, κάποιος απολωλός του συστήματος. Τώρα πλέον έναν τέτοιο φόνο, μπορούμε να τον συμψηφίσουμε, μπορούμε να τον ζυγίσουμε, μπορούμε και να τον προσπεράσουμε. Τώρα πλέον το συζητάμε το θέμα: έχουμε γεμίσει λαθρομετανάστες, δεν χωράμε άλλους, μας παίρνουν τις δουλειές, να τους φιλοξενήσεις εσύ σπίτι σου και άλλα τέτοια όμορφα που ακούς από κάθε ταρίφα, τεκμήριο ότι ακόμα κι αυτή η βόλτα* ασχήμηνε σ'αυτή την πόλη.

Κατά τ'άλλα, τον αδικοχαμένο από το Μπαγκλαντές, τον λέγαν Μπαγκλαντές, επίθετο Μπαγκλαντές, είχε παιδιά Μπαγκλαντές, διέμενε Ελλάδα Μπαγκλαντές χρόνια.

*[ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα ποστ]

Zed's dead, baby. Zed's dead. Δύο καρέ μετά, ο παραλογισμός αγγίζει το peak. Χτυπάει κόκκινο. Του αίματος. Και το αίμα έχει ίδιο χρώμα για όλους. Και για τον αράπη, και για τον Δον Μπαζίλιο, και για τον Κόντε Αντόνιο, και για το δύστυχο αδελφό του, και για κάποιο ναύτη Ιταλό κι ένα Γραικό λοστρόμο.

Ντροπή όμως. Όχι τον Ζεντ. Όχι τον μπάτσο. Οι μπάτσοι είναι φίλοι μας. Οι μπάτσοι δεν είναι ξένοι.

Κι ετούτο το μαχαίρι εδώ, που θέλει να σκοτώσει, που ιστορίες αλλόκοτες και θρύλος το'χει ζώσει, να φοβάσαι μην καμιά φορά το στρέψεις στον εαυτό σου.

Πάει κι ο Οσάμα. Δηλαδή απέθανε.

Σενάριο συνομωσίας ένα: ΛΕΝΕ ότι πέθανε.
Σενάριο συνομωσίας δύο: Σιγά, λες και υπήρξε ποτέ...

Σενάριο πραγματικότητας μηδέν: Και τώρα, οι Γιουεσέη σίτιζενς μπορούν να επιστρέψουν στη βιαίως διακοπείσα ειρήνη τους, να ζήσουν χωρίς βία και τρόμο, να ρουφήξουν δημοκρατία και ασφάλεια από τους εκλεγμένους ηγέτες τους, ακόμα περισσότερη δημοκρατία, πολύ ασφάλεια, σούπερ γουάου ελευθερία, ακόμα πιο πολλή ελευθερία, κι άλλη ελευθερία, καραγουάου δημοκρατία, σούπερ ειρήνη, μάξιμουμ ειρήνη, ειρήνη στο φουλ, ειρήνη σ'αγαπώ, ειρήνη μάτια μου, ειρήνη μου ειρήνη μου, τι σου κάνω ειρήνη μου, αχ ειρήνη μου.

Σενάριο πραγματικότητας βέρσιον μηδέν τελεία ένα: Ο υπόλοιπος κόσμος, η πλάση, η οικουμένη, φωτισμένη από τη νίκη των Γιουεσέη πάνω στο Απόλυτο Κακό, μπορεί να κοιμάται πλέον ήσυχη. Να απολαύσει την παγκόσμια ειρήνη, να ανακουφιστεί για τις δημοκρατίες της, να οραματιστεί μια άλλη κοινωνία που είναι εφικτή, άλλες πολιτείες, που δεν θα'χουν φτώχια, μίση και κακία. Και μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, να επιστρέψει ήσυχα-ήσυχα στις αγορές, άντε γιατί πολύ ξεφύγαμε...

Με αφορμή τα επεισόδια εις βάρος του στην Κερατέα, ο κ. Πάγκαλος δήλωσε στο Mega το πρωί της Δευτέρας ότι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει αλλοδαπούς για να του επιτίθενται και υπογράμμισε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει την ευθύνη για οποιαδήποτε δολοφονική επίθεση εναντίον του.

Μεταξύ μας, αν ήμουν ο Αλέξης Τσίπρας –και μετά από αυτό- η ηθική αυτουργία θα μου έπεφτε λίγη. Θα του άνοιγα κατευθείαν το κεφάλι, μόνος μου. Δεν είμαι, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας. Που πάει να πει πως δεν εκπροσωπώ τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή δεν εκπροσωπώ ένα κομμάτι της λαϊκής βούλησης που θεσμικό τω τρόπω έχει προκύψει στην ποσόστωση της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικότητας – στο σύνολό του, πολίτες που ζουν σ’αυτή τη χώρα, φορολογούνται και ψηφίζουν. Δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να μπορώ έννομα θιγόμενος να μηνύσω τον Πάγκαλο, που προσβάλλει πολίτες που ψηφίζουν κανονικά και νόμιμα, όσο κανονικά κάποιοι άλλοι ψηφίζουν την πασοκάρα. Και δεν προσβάλλει μόνο τους πολίτες, μα και την ίδια τη διαδικασία –το δικαίωμα του εκλέγειν (και εκλέγεσθαι)- όταν αναφέρεται επανειλημμένα –στοχοποιώντας λαθραία- στο ΣΥΡΙΖΑ, ωσάν να είναι περίπου τρομοκρατική ομάδα, μακριά από κάθε έννομη αξία και δημοκρατική νόρμα –και αυτές οι εγκλήσεις να εκλαμβάνονται περίπου ως κεκτημένα αυτονόητος πολιτικός λόγος. Δεν είμαι ο Αλέξης Τσίπρας για να του βροντοφωνάξω μέσα στη βουλή, διακόπτωντας τη διαδικασία και διαρρηγνύοντας και το τελευταίο ιμάτιό μου, ότι όχι μόνο καλώς καμωμένο το έφερε μέχρι εδώ το πελατειακό κράτος ο Θόδωρας –το εμπνεύστηκε, το στήριξε, το έθρεψε, το γιγάντωσε και, για να σώσει την τομάρα του, το πρόδωσε- αλλά και ότι εντελώς χυδαία και έξω από κάθε έννοια πολιτικού μέτρου, παρακάμπτει κάθε αντίλογο (ακόμα και συμπεριφορικές εκτροπές του, όπως το γιαούρτωμα) που δεν τέμνει αναγκαστικά τις πελατειακές διαδικασίες.

Ακόμα κι αν ισχύει μέχρι κεραίας η ευθυνόφοβη αλήθεια του «μαζί τα φάγαμε», ακόμα κι αν προσπεραστεί για πάντα η κουβέντα που υπαγορεύει το ερώτημα «πόσα τελικά φάγαμε ο καθένας» (γιατί οι φωτογραφίες, κυρ-Θόδωρα, δείχνουν ότι δεν φάγαμε όλοι το ίδιο...), ακόμα κι αν οι μόνες αντιδράσεις προς τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης (και προς άλλους υπουργικούς γιακάδες) έχουν πράγματι την αφετηρία τους, σε επίπεδο έμπνευσης αλλά και πράξης, στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, τίθεται ένα σοβαρό πολιτειακό θέμα –το οποίο μια χαρά το διατυπώνει ο Θόδωρας, αλλά το εκκωφαντικό πάρτι που έχουν στήσει τα πρετεντερόπουλα σε κάθε μιντιακή πλατφόρμα που εκπέμπει και προβάλλει, δεν μας αφήνει να το διαβάσουμε με την ησυχία μας, ησυχία που θα παράγει νέα φασαρία: Άραγε, στον αντίλογο, στην αντίδραση, στην εκτροπή, στη διαδήλωση, στο γιαούρτωμα, στον προπηλακισμό, έχουν δικαίωμα μόνο οι ψηφοφόροι του γιαουρτωμένου; Το γιαούρτωμα από κάποιον πολίτη που δεν συχγρονίστηκε ποτέ του με τον πελατειακό μπερντέ, δεν παραμένει γιαούρτωμα –δεν παραμένει αντίδραση; Δεν παραμένει πολίτης, ανεξαρτήτως ψηφοφορικής επιλογής ή κομματικής συστράτευσης; Είναι ο αντιπρόεδρος πρώτα πασόκ και μετά κυβέρνηση; Είναι ο πολίτης πρώτα ΣΥΡΙΖΑ και μετά πολίτης; Είναι το γιαούρτι φασιστικόν επειδή εκτοξεύθηκε από συριζαίο, και δευτερευόντως είναι γιαούρτι; Θέλω να πω, το γιαούρτι εκ πασόκου ριπτόμενο έχει κάποια διαφορά από το εκ συριζαίου ριπτόμενο; Μήπως τελικά, στην κολυμπήθρα της πελατειακής διοίκησης, καθαγιάζεται (και ουχί μέμφεται) το «μαζί τα φάγαμε»;

Καθώς προκύπτει, δικαίωμα «να μας την πουν» έχουν μόνο οι μετέχοντες στο «μαζί τα φάγαμε» -και αν θες εδώ να’σαι τίμιος κυρ-Θόδωρα, εφ’όσον εξαιρείς τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ευαισθησία και τους τρόπους του, να τον εξαιρείς κι από το φαγοπότι. Οι «μαζί τα φάγαμε» είναι, τότε, οι πελάτες του μαγαζιού -οι τιμημένοι ψηφοφόροι, οι τοπικές οργανώσεις, οι πρασινοφρουροί, οι κρατικοί/παρακρατικοί αργόμισθοι και οι ρουσφετολογικώς επωφελημένοι- γι’αυτούς άνοιξε το μαγαζί, αυτούς έθρεψε, αυτούς κανάκεψε. Καταπώς, αποκλείεται να ρίχνουν αυτοί το γιαούρτι, αφού εμ επωφελήθηκαν τα μάλα και δεν έχουν έμπρακτα (βλ.έννομα) αντιδράσει στην πολιτική (βάλε και πολιτειακή) σήψη -άλλωστε, πως να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές τους η δημοσιονομική αχρηστία, αφού ήταν η ύπαρξή της που εξασφάλιζε αυτά τα ωφέλη- εμ συναισθάνονται τούτες τις κρίσιμες ώρες της πατρίδας, τώρα που το μαγαζί έβαλε την ταμπέλα «κρίσιμες ώρες» -πλάι και στην ταμπέλα με τις προσφορές. Ποιοι μένουν να ρίχνουν το γιαούρτι λοιπόν; Οι συριζαίοι. Οι υπόλοιποι μόκο. Γιατί έμαθαν να κάνουν μόκο, γιατί τους πείσαμε να κάνουν μόκο, γιατί δεν μπορούν παρά να κάνουν μόκο, γιατί είναι ανήκουστο για μια δημοκρατία να μην κάνουν οι πελάτες μόκο. Δημοκρατία με πελάτες, δημοκρατία by Πάγκαλος.

Ερωτηθείς σχετικά, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπογράμμισε ότι δεν θα σκύψει το κεφάλι και θα πηγαίνει να μιλάει όπου και όποτε θέλει. Ο κ. Πάγκαλος επισήμανε ότι δεν θα αποδεχθεί φασιστικές μεθόδους και πρόσθεσε ότι μετά από πολλά χρόνια θα πρέπει να ξαναδώσουμε μάχη για τη Δημοκρατία.

ΟΚ, αλλά δεν θα τη δώσουμε μαζί Θόδωρα. Εσύ θα δώσεις τη δική σου μάχη κι εμείς τη δική μας. Γιατί έτσι κι αλλιώς, άλλη δημοκρατία έχει ο καθένας στο μυαλό του. Τη δική σου άλλωστε την είδαμε και τη ζήσαμε. Κάθε τρίτη Κυριακή του μήνα σε συνέντευξη στο Βήμα. Εκεί που σ’αφήνουν να μιλήσεις...

Linkογραφία

1 http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231100493

2 http://nailwords.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

3 http://manosstefanidis.blogspot.com/2011/03/blog-post.html