Και ποιος θα γαλουχήσει στην ανώτερη διαλεκτική τους θαμώνες των καφενέδων, τους κατόχους των διαρκείας στην 7, τους ξάγρυπνους αργόσχολους που τηλεφωνούν τον πόνο τους στα ραδιόφωνα, τους οπαδούς μπουτίκ (και official merchandise) κοπής, και -για να μην μακρυγορώ- όλους εκείνους τους κοινωνικά και πολιτικά ανερμάτιστους -που μαζί με τις βαριές προτεραιτότητες των ευαισθησιών τους περί Μήτρογλου, Βύντρα και πολυμετοχικότητας- θέλουν να ανέβουν ένα σκαλί επάνω και να αποκτήσουν πολιτική αποψάρα και επίφαση κοινωνικής συνείδησης; Ο άνθρωπος μας είναι εδώ. Τα παιδιά του κατώτερου θεού -που δεν έχουν πρόσβαση (και χρόνο για) στις κουλτουριάρικες φιλολογίες (ή άλλως: στα τεκμήρια της ανθρώπινης διανόησης και πολιτισμού), έχουν ήδη έναν ανώτερο (για) θεό που βρίσκεται πάντα εκεί επιτελώντας λειτούργημα και όχι επάγγελμα, βρίσκεται πάντα εκεί όταν ο συστημικός λόγος εμφανίζει κάποιο έλλειμμα, όταν η ατραπός της εξουσιαστικής συνοχής (και συναλλαγής) απειλείται από οδοφράγματα.

Ο Αντώνης Πανούτσος (μαζί με την καλή του φιλιππινέζα, που παίζει το ρόλο του μαθητή δίπλα στο σοφό γκουρού) δίνει καθημερινά (τσάμπα) διαλέξεις περί της υπερβατικής θεώρησης των ποδοσφαιρικών πεπραγμένων -όταν υπερβατική για τον αμοιβαδικό νου πολλών ακροατών του δεν είναι παρά μια παραφιλολογία γύρω από σκόρπιες κουβέντες αποδυτηρίων και παραγόντων, τις οποίες ο γκουρού συνδυάζει με ένα πιασάρικο τσιτάτο και μια αναφορά στον Χάιντεγκερ, γαρνιρισμένα με μια ανεκδοτική διάλεκτο και μια υπεράνω και λαρτζ προφορά. Η έννοια του υπεράνω στην περίπτωση, ερμηνεύεται ως μαγκιά από τους ίδιους ακροατές, που αναγνωρίζουν στον γκουρού την εμπνευσμένη κυνικότητά του και το στυλάτο κουλ. Στους καιρούς μας όμως, η περίπτωση να μη σε αγγίζει τίποτα -σε βαθμό που να μην εξεγείρεσαι και οδύρεσαι ποτέ και για κανένα λόγο- συνήθως συνάδει με τη διαπίστωση να ανήκει το τομάρι σου στους χορτάτους, οι οποίοι έχουν ξεμπερδέψει με τις άμεσες βιωτικές ανησυχίες και η κοινωνική συνείδηση δεν είναι παρά ένα ενδιαφέρον topic για καφενολόι στον ελεύθερο χρόνο τους.

Στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, λέει το κλισέ. Στους τυφλωμένους, κουμάντο κάνει εκείνος που μπορεί να ελέγχει την τύφλωσή τους -που ίσως και να έχει ευθύνη για αυτήν και που σίγουρα έχει τον τρόπο να τη θεραπεύσει. Έστω: στο βαθμό που του αναλογεί. Στο βαθμό που του αναλογεί λοιπόν, ο Αντώνης ως alter ego του Πάγκαλου, εκφέρει χοντράδες ως δήθεν σταράτες αλήθειες, φτύνοντας μισανθρωπισμό και κοινωνική ασυνειδησία. Οι αλήθειες αυτές εκλαμβάνονται ως σταράτες και ντόμπρες, από εκείνους που ούτε για την αλήθεια έχουν ψάξει ποτέ τους, ούτε για τη ντομπροσύνη έχουν σαφή και στέρεη θέση -ειδικά όταν αυτές οι σταράτες αλήθειες συμπληρώνονται με troktiki πληροφόρηση από Μάκη και ψυχαγώγηση από Λάκη.  Αν και θα το'θελε πολύ, σε βαθμό ονείρωξης, δύσκολα ο ανώτερος καφενειακός λόγος του μπορεί να γίνει βήμα διαλεκτικής για κάποιον σοβαρό νοήμονα άνθρωπο.Στο βαθμό που του αναλογεί λοιπόν, ο γκουρού χρειάζεται ένα πόπολο για να δημαγωγεί, για να του παρέχει τις αλήθειες που εκείνο δεν προλαβαίνει (ή δεν μπορεί) να συντάξει, για να διατυπώνει όσο γίνεται πιο ακραία τις μύχιες ανησυχίες των ληπτών του -ώστε να κατοχυρώνεται έτσι, σε ηθικό και δεοντολογικό επίπεδο, τόσο ο λόγος όσο και η φρασεολογία ενός φοβικού λεξικού, συντεταγμένο με τις θεμελιώδεις αρχές του κοινωνικού αυτοματισμού και φωτισμένο από την ουμανιστική κατατονία του homo homini lupus. Α, και αδρά αμοιβόμενο.

Συνδέοντας αυτές τις δύο παραγράφους με την εισαγωγή μου, αναζητώ λίγο χώρο για να σκορπίσω τον εμετό μου, όταν διαβάζω το τελευταίο πόνημα του Πανούτσου περί μεταναστών και ρατσισμού -όλως τυχαίως δημοσιευμένο σε αστική εφημερίδα, της οποίας ο εξωθεσμικός ρόλος κάποτε είχε υποκαταστήσει τον θεσμικό, αν θυμάμαι καλά, και όταν μετά ένα άλλο (πραγματικό) θεσμικό όργανο διαπίστωσε παραβάσεις και κατακύρωσε ποινές, τότε ο ρόλος κρύφτηκε πάλι ήσυχα στην εξωθεσμικότητά του και όλα ωραία και καλά. ΟΛΑ, δηλαδή και πάλι φέτος με τον σύντροφο Θέμο. Όσο για τον σύντροφο Πανούτσο, οι υγιείς καιροί θα του απαντούσαν με πίσσα και πούπουλα, έτσι όπως θα απαντούσαν στον καθένα που από τον πλούτο των κοινωνικών συμπεριφορών επιλέγει την έπαρση, την ώρα που τα χαλάσματα έχουν φτάσει κάτω από τα πόδια μας και απειλούν την ίδια τη γη κάτω από τα πόδια μας. Ο άνθρωπος για τον οποίο το google search engine αγνοεί περίπου 40 χρόνια δημοσίου βίου και βιοπορισμού, χτίζει μια νέα καριέρα πάνω στα συντρίμμια των άλλων, διαλαλώντας δεξιά κι αριστερά (κυρίως δεξιά) την ταξική αλαζονεία του, βέβαιος πως ακόμα κι αν εκείνος είναι ο μανάβης, δεν θα σηκωθούν ποτέ τα μαρούλια να τον χτυπήσουν. Παράλληλα, η καριέρα αυτή προσφέρει και ανεκτίμητης αξίας υπηρεσίες στον εξουσιαστικό λόγο, αφού τα νοηματικά κενά που εκείνος δημιουργεί -και απογοητεύουν και εξεγείρουν αυτούς που περιέγραψα στην εισαγωγή- βρίσκουν ιδανικό -σταράτο, ντόμπρο, αντρίκιο, έξω απ'τα δόντια, μάγκικο, κουλ, ψαγμένο- συμπλήρωμα στον επιφανειακά αντισυστημικό λόγο του λαρτζ αθλητικογράφου, ο οποίος επαναγοητεύει τους απογοητευμένους και τους ξαναφέρνει με συνοπτικές διαδικασίες πίσω στην τάξη μόλις χτυπήσει το κουδούνι. Και ακόμα πιο μέσα στην τάξη, αφού εκείνους που από το τελευταίο θρανίο τη λέγανε στον καθηγητή, με ένα μαγικό τρόπο τους δίνει αποψάρα καθηγητικότερη του καθηγητή, τους φοράει ένα ωραίο ρούχο εν είδει κοινωνικής ευμάρειας και ταξικής ανωτερώτητας και τους στέλνει (οικειοθελώς πάντα) στο πρώτο θρανίο να κάνουν τα μεγάφωνα φερέφωνα, παριστάνοντας τους ιndividuals -σε μια τάξη που η έννοια individuality αφορά μόνο το μισθό του καθηγητή.

Δεν είναι όμως υγιείς οι καιροί βλέπεις. Σημάδι αυτού το ότι η αγαπημένη τους τηλεοπτική σειρά αφορά ένα νησί με βαριά αρρώστους.

***

UPDATE: Φαίνεται πως τα σκάγια του εμετού έφτασαν μέχρι την αρχισυνταξία στο Πρώτο Θέμα και εντελώς ύπουλα (και εξόχως έντεχνα) οι αλήτες αρκουδέηδες, που θα'λεγε κι ο Πρόεδρος, αλλάξανε το περιεχόμενο του συγκεκριμένου λινκ στο οποίο ήταν αναρτημένο το κείμενο του Πανούτσου με τον γελοίο τίτλο 'Αθήνα, το Ισλαμαμπάντ της Ευρώπης' και έβαλαν στη θέση του (αφήνοντας τα ίδια σχόλια και το ίδιο ακριβές web address) ένα επίσης άθλιο κείμενο του ίδιου με τίτλο 'Κοινωνία επαναστατικών φαντασιώσεων'. Το δε παλιό κείμενο ούτε στην cache μνήμη του google engine δεν το βρίσκεις (κάτι σαν το βιογραφικό του συντάκτη του). Ευτυχώς έχει αναδημοσιευτεί από πληθώρα φασιστοεθνικιστικών μπλογκς (τρομάρα τους), αλλά και άλλων που κάνουν τον κόπο να κρατούν τεκμήρια της πνευματικής κατάντιας μας. Αλλάξαμε το λινκ που ανακατευθύνει, για να μη χάνονται τα τεκμήρια της μωρίας. Άθλιοι, όπως και ο λόγος τους.