Όταν έχεις ένα δίωρο να σπαταλήσεις μπροστά από την τηλεόραση και η τεχνολογία -και τα συμβατικά κανάλια- σου προσφέρουν τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο αγώνες ποδοσφαίρου, η περίπτωση να επιλέξεις να δεις αυτόν της Εθνικής Ελλάδος είναι απίθανη ή άρρωστη -όποιος και αν είναι ο άλλος αγώνας. Όταν μάλιστα είναι φιλική (σιγά...) αναμέτρηση μεταξύ Αργεντινής και Βραζιλίας, δεν υπάρχουν καν δύο επιλογές. Αν αγαπάς τη μπάλα, είναι βέβαιο πως ακόμα και στο δίλημμα ταλαιπωρία της μπάλας από το Σαμαρά ή ταλαιπωρία της μπάλας από το Μέσι (όπως επίσης και κλωτσοπατινάδα από Κατσουράνη ή κλωτσοπατινάδα από Μασεράνο), έχεις ήδη απαντήσει πριν αυτό τεθεί. Τι είδα λοιπόν στον χτεσινό αγώνα.

- Δεν υφίσταται η έννοια "φιλικό" σε αγώνα Βραζιλίας και Αργεντινής. Αλλιώς δεν θα έχει λόγο να ταξιδέψει ο Μασεράνο, ενώ και η μισή εντεκάδα της Σελεσάο θα έπινε σαλέπι σε κάποιο πολυτελές ξενοδοχείο του Κατάρ την ώρα του αγώνα. Το νέο φρούτο Ραμίρες ήταν η χτεσινή πραγματική αποκάλυψη, πως τίποτα καλέ μου Φελίπε Μέλο δεν πάει χαμένο. Ο αγκώνας τώρα δικαιώνεται.

- Οι δύο αυτές ομάδες -και όχι η Ουρουγουάη- εκφράζουν τα δύο κατ'εξοχήν μεγάλα ποδοσφαιρικά στρατόπεδα κωλόπαιδων στην οικουμένη. Με διακριτές διαφορές βέβαια: η Βραζιλία εκπροσωπεί την φολκλόρ μυθολογία των κωλόπαιδων, των μοσχαναθρεμμένων (με θλίβερο πάντα παρελθόν στις φαβέλες) κωλόπαιδων που πάντα κατέβαιναν στο γήπεδο με την έπαρση του καλύτερου, αυτού που δεν δέχεται την ήττα ως αποτέλεσμα, των κωλόπαιδων που χρησιμοποιούν τη ντρίμπλα για να βγάλουν γκόμενα και να κερδίσουν πόντους μέσα στην ίδια τους ομάδα. Στην περίπτωσή τους, η ομαδικότητα είναι μια καταναγκαστική συνθήκη για να φτάσει η μπάλα στην αντίπαλη περιοχή και να επιτευχθεί τέρμα. Αυτή τη σχολή ακολουθούν και οι Πορτογάλοι, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία φυσικά. Τα κωλόπαιδα της Αργεντινής είναι άλλης στόφας κωλόπαιδα. Δεν ανήκουν σε κάποια μυθολογία, αλλά ορίζουν επί της ουσίας τον χαρακτηρισμό. Δεν θεωρήθηκαν ποτέ σοβαρό σύνολο, δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ τους ως μάγοι, δεν είχαν κανένα δικαίωμα να παριστάνουν τους καλύτερους. Ούτε καν Nike δεν φορούσαν. Ήταν και είναι πάντα τα κωλόπαιδα που κλωτσιές θα ρίξουν ανεξαρτήτως έκβασης του ματς, ντρίμπλες θα κάνουν ανεξαρτήτως κρισιμότητας του αγώνα και πάντα άναρχα θα παίζουν ανεξαρτήτως του ποιος κάθεται στον πάγκο. Είναι τα πραγματικά κωλόπαιδα της γειτονιάς που κατεβαίνουν για τη μπάλα και ντριμπλάρουν όχι για να βγάλουν γκόμενα, αλλά γιατί έτσι ξέρουν. Και γιατί μπορούν.

- Όταν οι τρεις σοβαρότερες ευκαιρίες για τη Βραζιλία, έχουν γίνει από τον Ντάνι Άλβες, είναι καιρός στην ομοσπονδία να ανησυχούν επιτέλους για τις επιλογές των παιχτών που φοράνε τις φανέλες με το 9 και το 10. Μετά το μουντιαλικό ανέκδοτο του Λουίς Φαμπιάνο, η επιλογή του Νεϊμάρ επιτρέπει συγκρίσεις με τον Μήτρογλου. Είναι οι στιγμές που η σκέψη προχωράει περισσότερο απ'όσο τα πόδια μπορούν και τα πόδια περισσότερο απ'όσα η σκέψη κατάφερε. Η παροιμία με το μυαλό και τα πόδια το λέει πιο παραστατικά και συμπυκνωμένα. Πάντα εκτός θέσης (συνήθως πιο μπροστά), πάντα ξεκίνημα κούρσας από οριακή θέση οφσάιντ και πάντα ντρίμπλα που διαβάζεται από δέκα μέτρα, δεν είναι χαρακτηριστικά έξυπνου σύγχρονου ποδοσφαιριστή. - Γιατί Νεϊμάρ πρέπει να τους περάσεις όλους με ντρίμπλα; -Γιατί έτσι μου έμαθαν πως γίνεται.

- Το άναρχο ποδόσφαιρο των Αργεντίνων δεν βασίζεται ούτε σε πρόσωπα, αλλά ούτε και σε σύνολο που δουλεύει και αναπτύσσεται με μέθοδο. Οργανώνεται κατά τόπους σε κοινότητες, οι οποίες φωτίζονται από μικρές συλλογικότητες και εμπνεύσεις -συλλογικότητες τόσων όσων χρειάζεται για να παιχτεί το δημιουργικό 1-2 και να καταλήξει η μπάλα στη θέση του φορ στο ύψος του πέναλτι. Αυτή είναι και η βασική διαφορά σε σχέση π.χ. με το αυτοματοποιημένο σύστημα της Μπαρτσελόνα (στην εντεκάδα της οποίας συμμετέχουν και κομπιούτερ, με κωδικούς Τσάβι/Ινιέστα), γι αυτό και είναι άλλος ο ρόλος του Μέσι στην Εθνική, με αποτέλεσμα πάντα να απορούν πληκτικά οι ντόπιοι σπορτοκάστορες για "το πόσο πίσω ξεκινάει τις κούρσες του" (sic και lol). Παρ'όλα αυτά, απολαμβάνει κανείς το ίδιο μεγαλείο και φως στις ενέργειες και τις εμπνεύσεις αυτού του κοντοπίθαρου καλλιτέχνη. Γι αυτό λοιπόν πάντα μας άρεσε η Αργεντινή: γιατί έπαιζε τη μπάλα που μπορούμε να καταλάβουμε, τη μπάλα που -ιδεατά- μπορούμε στο γήπεδο να παίξουμε, τη μπάλα όσο αόριστα και όσο συγκεκριμένα την εννοούμε, πέρα από συστήματα που χρειάζονται κόουτς και εργομετρικά, προετοιμασία και σχεδιαγράμματα. Είναι η μπάλα που παίζουν οι φίλοι και τα παιδιά στις αλάνες, είναι μια μπάλα της καθημερινότητας που αντιλαμβανόμαστε. Με λίγη τέχνη παραπάνω. -Γιατί Λιονέλ πρέπει να τους περάσεις όλους με ντρίμπλα; -Γιατί μπορώ.

- Δεν έχει καμία σχέση ή οποιαδήποτε υποψία συνάρτησης ο επίλογος, αλλά πάντα είχα απορία, χρόνια τώρα σου λέω, γιατί οι μαύροι που βλέπω στους δρόμους της Αθήνας (και όχι μόνο), επιλέγουν να φοράνε ποδοσφαιρικές φανέλες με ονόματα αποκλειστικά λευκών παιχτών (συνήθως φλώρων) στην πλάτη. Τελευταία μόνο είδα έναν να φοράει φανέλα Μακελελέ και έναν με βαζελοφανέλα και το όνομα του αείμνηστου Μανωλάκη. Αλλά να βάνεις φανέλα Μίλαν και να μη γράφει Seedorf, το μαύρο το σκύλο τον αράπη τον ταμ ταμ ταμ; Να βάνεις φανέλα Βραζιλίας και να είναι του Κακά; Να είσαι μαύρος πονεμένος άνθρωπας και να φοράς φανέλα με το όνομα του Μπέκαμ; Για όνομα...