ή Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ
Η Βραζιλία φάνηκε πραγματικά ικανή ομάδα όσο πραγματικό είναι και ένα ζεύγος βυζιών με wonderbra. Υπερτιμημένη (σε αξία), φουσκωμένη (σε προσδοκίες) και αδύναμη χωρίς ενισχύσεις. Αν το σκεφτείς, και μέχρι εδώ που έφτασε αγκομάχησε τα μάλα. Με τη Βόρεια Κορέα ζορίστηκε όσο καμιά άλλη ομάδα στον κόσμο όλο (πλην της εθνικάρας μας σε φιλικό), με την Ακτή χρειάστηκε να παίξει μπάσκετ και βόλεϊ για να βγει μπροστά στο σκορ και με την Πορτογαλία δεν κατάφερε ούτε γκολ να βάλει. Με τους Χιλιάνους κάπως της έκατσε (και ενώ στους Χιλιάνους δεν καθόταν τίποτα) και με την Ολλανδία νόμισε πως της το έχουν δώσει ήδη στα χαρτιά το ματς, αλλά πρέπει να παίξει και 90 λεπτά, φάση φιλικού αγώνα (αν και το δεύτερο ημίχρονο κάθε άλλο παρά φιλικές διαθέσεις μαρτυρούσε). Η φοβερή και τρομερή αμυντική γραμμή που διαφημιζόταν συνέχεια ως επίτευγμα του ντινγκιΝτούνγκα ήταν ένα μάτσο ξυλοκόποι (στη χειρότερη) και επηρμένοι μοσχαναθρεμμένοι σταρ που την είχαν δει επιθετικοί (στην καλύτερη -αν και περισσότερο ζημιά έκαναν τούτοι δω τελικά). Η πάλαι ποτέ Σελεσάο της φουλ επίθεσης, των τριών σεντρεφόρ (θυμήσου ότι στην ίδια εντεκάδα έχεις δει Ρομάριο μαζί με Ρονάλντο ή/και Μπεμπέτο) και του jogo bonito, του πραγματικά ωραίου και χορευτικού παιχνιδιού, ήταν η ομάδα -η μόνη ίσως ομάδα σε Μουντιάλ- που δεν χαρακτηριζόταν ποτέ από το όνομα του προπονητή. Ούτε καν από το όνομα ενός παίχτη. Η Βραζιλία του Πελέ -καλά το λέει ο Τζόνιθιν- είναι εφεύρημα των ειδημόνων και μάλιστα πολύ μεταγενέστερο της εποχής του Πελέ. Εκείνη η εποχή ανήκε εξίσου στο Ζίκο, στο Ζουνίνιο, στον Ζαϊρζίνιο και στα άλλα αλάνια της φαβέλας. Ακόμα και η εποχή του Ντούνγκα ως παίχτη δεν θυμάται καν ποιος καθόταν κατά καιρούς στον πάγκο. Τα ονόματα που έκαναν τη διαφορά ήταν πάντα μέσα στο τερέν. Τώρα, οι παίχτες-εργαλεία, οι παίχτες-ρουλεμάν και οι παίχτες-αντικλείδια συγκροτούν ένα σύνολο, του οποίου την έμπνευση υπογράφει ένας προπονητάκος και, φυσικά, φέρει πλήρως την ευθύνη για το κατάντημα. Ίσως γι αυτό και παραιτήθηκε.
Η Ολλανδία για άλλη μια φορά (θυμήθηκε και) έπαιξε αυτό το άχρονο -ούτε παλιό ούτε σύγχρονο- αυτό το λογικό, αλλά εκτός κατηγοριοποίησης, ποδόσφαιρο που από τη μια υπηρετεί την αρετή της μεθοδικότητας και της σύνεσης και από την άλλη φλερτάρει συνέχεια με την ομορφιά του λατίνικου ποδοσφαίρου. Τρεχάλα, αλλά με χάρη. Γιόμες, αλλά θεαματικές. Ντρίμπλα, αλλά όποτε χρειάζεται. Κάθετη στη μεγάλη περιοχή, αλλά μόνο όταν δούμε το κενό. Τέχνη ναι, αλλά όχι αυτοσκοπός και εμμονή. Όποτε η Ολλανδία έπιασε μάξιμουμ και έπαιξε απόλυτη μπάλα (όχι σ'αυτό το Μουντιάλ πάντως) ήταν πράγματι το απόλυτο, ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να φανταστούμε να γίνεται στο γήπεδο. Γι αυτό ήταν σαν να έπαιζε από πάντα και νιώθαμε πως αυτό που βλέπουμε, αυτό είναι που θέλουμε ΠΑΝΤΑ να είναι το ποδόσφαιρο. Και όπως αρμόζει σε όλα τα fairy tales, το 'πάντα' είναι πολύ κοντά στο 'ποτέ' και στο 'πουθενά'. Το ιδανικό αγγίζει το ονειρικό, αφού η αίσθηση της αιωνιότητας ενυπάρχει στις έννοιες αυτές, η μεταξύ τους διαφορά είναι σχεδόν αόρατη, ενώ η οριοθέτησή τους τελικά δεν έχει σχεδόν κανένα νόημα. Πως γίνεται λοιπόν οι πάντα να μην σηκώνουν ποτέ την κούπα; Μήπως γιατί είναι και πουθενά; Μήπως γιατί δεν υπάρχουν πραγματικά; Μήπως γιατί βρέθηκαν εκεί -ως ήρωες παραμυθιού- απλά για να εξαφανιστεί ο κακός δράκος, χωρίς να αξιώνονται ιδίαν εξαργύρωση της επιτυχίας τους; Για σκεφτείτε το. Για τους κακούς δράκους συνήθως έχουμε όλη την εικόνα, εντυπωμένη στο μυαλό μας με όλη τη νομοτέλεια που την προϋποθέτει: κακός άρα νέμεση άρα εξαφανιζόλ. Για τον καλό ήρωα, πέρα από ένα πεταχτό στην πριγκήπισσα (κι αυτό όχι πάντα), δεν γνωρίζουμε και πολλά, αφού χάνεται κάπου στο βάθος της ιστορίας (του), το οποίο πάνω κάτω είναι και η ίδια η αρχή της. Κάτι σαν λούπα.
