[αποκλείστικ φώτο από Ντόρα Ντο]

Λεφτάδες καραλεφτάδες κατέβηκαν την Τρίτη να παίξουν μπάλα, προσφέροντας την αμοιβή (ή τη σύνταξη) εκείνης της ημέρας στους φτωχούς κάποιας άκρης του κόσμου. Ο κόσμος, ο εδώ κόσμος, επιβράβευσε.

Λεφτάς καραλεφτάς κατέβηκε την Τετάρτη στο Σύνταγμα και περνώντας μέσα από τους διαδηλωτές, χαμογέλασε κυνικά αναλογιζόμενος τη δική του αμοιβή (και σύνταξη), ενώ κοιτούσε τους φτωχούς αυτής εδώ της άκρης του κόσμου. Ο κόσμος, δυο-τρεις από τον εδώ κόσμο, τον πήρε με τις φάπες.

Αν με το πέρας του αγώνα της Τρίτης -αλλά και χάριν στον αγώνα- υπήρξε κάποια βελτίωση στους όρους που δημιουργούν, αναπαράγουν και μεγεθύνουν την παγκόσμια φτώχεια, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Αν, πάλι, με τις φάπες στον βουλευτή, σηματοδοτήθηκε κάποια εξέλιξη στις εργασιακές διεκδικήσεις, επίσης δεν το γνωρίζω. Αν δεχτούμε ότι και στις δύο περιπτώσεις διατυπώνονται -έστω και σε φαντασιακό επίπεδο- κάποιοι από τους όρους του αγώνα against poverty, έχει ενδιαφέρον να δούμε τις διαφορές στη συμπεριφορά του πόπολου -αφού η παράμετρος 'λεφτάς' παραμένει αμετάβλητη.

Ο Ζινεντίν προφανώς κερδίζει (ακόμα) πολλά περισσότερα χρήματα απ'όσα ο κ.Χατζηδάκης μπορεί να φανταστεί. Παρ'όλα αυτά, ο Ζινεντίν όχι μόνο ματώνει (έστω: μάτωσε back then) ως εργαζόμενος την αμοιβή του (έστω: την υπεραξία που ορίζεται ως αμοιβή του), αλλά ως μετέχων σε μια κοινωνική εκδήλωση που στηρίζεται κατ'εξοχήν από τα ερείσματα στις λαϊκές τάξεις, φυλάει ως υπόμνημα το ενδεχόμενο κάποιες εκφάνσεις της πράξης του και του προφίλ του να προσιδιάζουν αυτές των λαϊκών τάξεων. Κοινώς, μπορεί να είναι ένας από εμάς. Ή μπορεί να γίνει ένας από εμάς. Είτε από επιλογή είτε από αναγκαιότητα. Έτσι, μπορεί -έστω και εικονικά, έστω και σε επίπεδο επικοινωνιακής σημειολογίας- να μικρύνει τις αποστάσεις και στα μάτια του κόσμου -του φτωχού κόσμου- να μην είναι ο λεφτάς, αλλά ο μπαλαδόρος. Να το πάω και πιο πέρα, μπορεί να μικρύνει κι άλλες αποστάσεις και, σε πείσμα των Λεπενοτραγέλαφων της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεοληψίας, να είναι ο Αλγερινός και όχι ο Γάλλος.

Ο χ Χατζηδάκης δεν ματώνει για καμία από τις υπεραξίες που καρπώνεται. Ούτε καν για κάποια αμοιβή. Για να την απολαμβάνει εκείνος, ματώνουν κάποιοι άλλοι. Αναφορικά με τις λαϊκές τάξεις, αν τις δει στο δρόμο, είναι από εκείνους που θα περπατήσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Για την ακρίβεια, δεν πατάει καν στους δρόμους που οι λαϊκές τάξεις συναγελάζονται. Απομυζώντας όσο περισσότερο μπορεί (αλλά και υπερβαίνοντας εκείνο που νομικά ή ηθικά μπορεί) το μόχθο των λαϊκών τάξεων και υποθηκεύοντας το δικό τους μέλλον προκειμένου να εξασφαλίσει το δικό του παρόν, φροντίζει να μεγαλώνει με κάθε τρόπο τις αποστάσεις. Κοινώς, δεν θέλει να γίνει ένας από εμάς. Όχι από επιλογή, αλλά από αναγκαιότητα. Από φόβο. Έτσι, όταν συναντήθηκε δίκην κακιάς μοίρας και στιγμής με τις λαϊκές τις τάξεις, που στ'αυτιά του έσκουζαν γιατί δεν αντέχουν άλλο να ματώνουν, η απόσταση μεταξύ τους ήταν η πραγματική. Όσο χρειάζεται ένα χέρι για να απλώσει μια φάπα. Και μάλλον είχε έρθει ο καιρός να ματώσει εκείνος (λίγο).

Για τις λαϊκές τάξεις, ο ένας λεφτάς αξιώνεται λίγα από τον οβολό τους, για να τον επιστρέψει -καθ'υπέρβαση καθήκοντος- προς χάριν ενός καλού σκοπού -που λύνει-δεν λύνει το πρόβλημα, τουλάχιστον προσφέρει παράλληλα και λίγη από την υψηλή και απαράμιλλη τέχνη του. Ο άλλος λεφτάς δεν αξιώνεται, αλλά αρπάζει, και μάλιστα όχι λίγα, αλλά όλο τον οβολό -πάντα καθ'υπέρβαση καθήκοντος- και αντί να προσφέρει και κάτι, επιδεικνύει άγαρμπα το χαμόγελο της βεβαιότητας που φωνάζει "θα σας πάρω κι άλλα κορόιδα".

Πίσω στον κόσμο του ποδοσφαίρου και του μεγάλου Ζινεντίν, ένας πραγματικά μεγάλος άνδρας έχει απαλλαγεί παντοτινά από το φόβο, ακριβώς γιατί έχει φροντίσει να ρυθμίσει τις αποστάσεις κατά τέτοιο τρόπο που να μην συναντάει κάθε Κυριακή κάποιον χασάπη Αβραάμ που πιθανώς θα τεμαχίσει τα πόδια του -ασχέτως αν την Τρίτη, Ζινεντίν και Αβραάμ χώρεσαν στο ίδιο κάδρο της φωτογραφίας. Η τέχνη του και η τεχνική του -με μια κουβέντα: οι δεξιότητές του- εξασφάλισαν την ακεραιότητά του (την ποδοσφαιρική, τη σωματική κλπ), κάνοντας την απόσταση από τους κατσαπλιάδες της μπάλας χαοτική και τις συναντήσεις τους σπάνιες και συμπτωματικές.

Παράλληλα, όποτε παραβιάστηκε αυτή η απόσταση -ο ζωτικός χώρος για εκείνον- ο Ζινεντίν ξηγήθηκε αλγερινά κι αλάνικα, φροντίζοντας κι ο ίδιος να γίνει η απόσταση απ'τον αντίπαλο, απόσταση βολής. Όσο χρειάζεται μια κουτουλιά στο στέρνο. Και κάπου εκεί κατάλαβε πως είχε έρθει ο καιρός να αποσυρθεί, παρά να παρακολουθεί τους Ματεράτσηδες να παραβιάζουν, καταχρηστικά και άγαρμπα, όλο και πιο συχνά τις αποστάσεις αυτές και να τον αναγκάζουν να γίνει ένας από αυτούς. Ένας από εμάς -έστω και φαντασιακά, έστω και ιδεοληπτικά- έγινε. Ένας από εκείνους όμως -παρ'ότι συνάδελφοι- δεν έγινε ποτέ.

Μίστερ Χατζηδάκη, εδώ είναι και το δικό σου food for thought, αφού ένας από εμάς δεν είσαι και ούτε φαντασιακά ούτε ιδεοληπτικά ούτε πραγματικά θα γίνεις ποτέ. Αντίθετα, θα είσαι ένας από εκείνους, ανεβάζοντας με την ύπαρξή σου και τις πράξεις σου το counter των φαπών που σου αναλογούν  και σου πρέπουν -φαντασιακά, ιδεοληπτικά, πολιτικά και πραγματικά.