Τι τόπος κι αυτός, όλο εκρήξεις. Το θυμάμαι αυτό σε ένα ανήλιαγο βιβλιαράκι των επικολυρικών αναζητήσεων της πρώτης εφηβείας μου. Αντιστοιχούσε σε μια ηρωική ποιήτρια ή κάτι τέτοιο. Αργότερα έμαθα ότι πρόκειται απλώς για οικογενειακή φίλη. Συνειδητοποίησα με τα χρόνια ότι τα ποιήματά της τα'χα μάθει απέξω, τα'μπλεξα όμως μετά με τις λέξεις των ελύτηδων και των καβαφαίων, κάτι εγγονόπουλοι, κάτι ακροτελεύτιοι, κάτι απερινόητοι και κοκορέτσια. Ποίηση μπάχαλο μπλέξιμο. Μπλέχτηκαν κι οι λέξεις. Με τον καιρό συνηθίσαμε και τις εκρήξεις και τον τόπο. Για τούτο -έγραφε- αγαπήσαμε τις συναθροίσεις. Ή κάπως έτσι.

Τόσα χρόνια στο νησί του πάσχα, πρώτη φορά έκαμα ανάσταση περπατώντας -την πρώτη ανάσταση λέω, ναι. Διαβάζοντας και μπητ λέξεις του Κέρουακ. Εδώ στο νησί του πάσχα οι αναστάσεις είναι πολλές. Μία το πρωί και μία το βράδι, και στο ενδιάμεσο η ανάσταση του καθενός. Ένας τόπος όλο αναστάσεις. Σου'χα ξαναπεί γι'αυτή την ομορφιά· για τις μυρωδιές, τα φιλιά, τις πλάκες, τα πρωινά που διαρκούσαν ώρες ή και μέρες ολόκληρες, τα βράδια που διαρκούσαν βδομάδες, τις μεγάλες κουβέντες και τις μικρές στιγμές. Γενικά, ξέρεις· εκρήξεις. Εδώ τώρα περπατάω και με βρίσκει η ανάσταση -του κυρίου, όχι ακόμα η δική μου-  καθώς μπλέκομαι στους δρόμους του Κέρουακ, και δίπλα μου παντού εκρήξεις. Αληθινές σου λέω, όχι δήθεν ποιητικά και σχήματα λόγου. Μπότηδες που πέφτουν κάτω με χαρά και σπάνε. Κι από παντού ακούγονται κρότοι, όλος ο ουρανός μοσχοβολάει εκρήξεις. Κι είναι σαν πόλεμος σου λέω· μια τρομοκρατία της άνοιξης, μια συνωμοσία των πυρήνων της ομορφιάς, οι συνεχιζόμενες εκρήξεις των πήλινων μπότηδων. Το ξέρω ότι δεν με πιάνεις· γκούγκλαρέ το και θα νιώσεις. Τις εκρήξεις στο βάθος της άνοιξης· μιας άνοιξης που δεν ματαιώνεται, ό,τι κι αν λες. Ό,τι κι αν κάνουν.

Με πιάνεις όμως όταν σου λέω ότι χτες πολύ αργά μέσα στη νύχτα, ή ίσως νωρίς το πρωί, γύριζα στο παιδικό σπίτι -αυτό το φορτισμένο με τις άπειρες εκρήξεις- και βρήκα μια κωλοφωτιά κρυμμένη στο πλάι της σκάλας, αλλά που να κρυφτεί η δόλια που φωτίζει ανυπόφορα λαμπριάτικα μέσα στο βάθος της νύχτας και της σκάλας. Μικρός τις μάζευα τις κωλοφωτιές, σ'ένα διάφανο σακουλάκι. Μάζευα φως, και σαν μαζεύονταν πολλές το'χα για φακό μέσα στα καντούνια. Όταν έσωνε το φως τους και πήγαινε να εξαντληθεί, τις άφηνα λέφτερες να πάνε να ξαναβρούν φως και να ζευγαρώσουν. Μετά -πολύ μετά, μεγάλος πια- έμαθα ότι το φως αυτό είναι κόλπο των θηλυκών για να τις βλέπουν τ'αρσενικά και να θαμπώνονται. Τώρα πια ξέρω ότι τότε τις τυραννούσα αυτές τις θηλυκές που έλαμπαν για τ'αρσενικά και μόνο. Δεν ξέρω αν τις λες κι εσύ κωλοφωτιές. Πυγολαμπίδες θα τις βρεις στο γκουγκλ.

Με πιάνεις κι όταν σου λέω για κάτι κλαδιά που εξαπλώνονταν σαν χρόνια. Τότε που κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα και το νησί μας χαιρετούσε μεθυσμένο κι ήταν ωραία η ζωή· ήταν ωραία. Στο'χει σφυρίξει ο Παυλίδης, κάτι θα έχεις πιάσει. Με πιάνεις κι όταν σου λέω για την κλεμμένη ομορφιά, για την τόση κλεμμένη ομορφιά, για την πέτρινη πισίνα στο βάθος του αγρού, ένα άγριο σούρουπο στην Τοσκάνη που δεν έλεγε να τελειώσει το μπάσταρδο, που κρατούσε αιώνες, που δεν ξέραμε τ'όνομά μας, πως σε λένε ρε ομορφιά, ξερωγώ κάπως θα με λένε, δεν θυμάμαι τώρα, θυμάμαι μόνο τα στάχια και τα φεγγάρια, τις λέξεις, τα κρατήματα, την βασανιστική απαλότητα στο φως που έμπαζε από κάπου διαολεμένα ντάλα μεσάνυχτα, κι όλο ψάχναμε από που κι όλο δεν βρίσκαμε, κι όλο σε λέγανε λαμπρή, αλλά εσύ το'χες ξεχάσει, σ'ένοιαζαν μόνο τα στάχια και οι αγκαλιές και τα κρατήματα στον αέρα, κι όλο σε βρίσκαμε. Μετά σε ξαναείπαμε Τοσκάνη ή Σιένα ή Σιναλούνγκα, αλλά μου είπες ότι παλιά σε λέγαν Κέρκυρα, τώρα δεν θυμάσαι. Μου έμαθες ότι η μέρα του επιταφίου είναι πάντα μαγική σ'αυτό το νησί του πάσχα, πως όλα λάμπουν στο φως, όλα ξαναεπιστρέφουν ακέραια, όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν, όσα γι'αυτά κανείς δεν ξέρει. Μετά σκέφτεσαι πως όλα τελικά είναι μαγικά. Όλα μα όλα. Και που υπάρχω και υπάρχουμε, μαγεία σκέτη είναι. Αφέσου όμως λίγο και θα το νιώσεις. Κι ας μη με πιστεύεις.

Θα στο ξαναπώ. Δεν θα σου φέρω φωτογραφίες. Είναι κρίμα να μην είσαι εδώ.