Μάης, μήνας αναχωρήσεων. Εποχή αναχωρήσεων· σχεδόν αιώνας. Έχουν μαζευτεί πολλοί τώρα εκεί κάτω. Από κάτω, και μας κοιτάζουν· μάλλον. Οι φωτεινοί άνθρωποι που μας κοιτάνε ανάποδα, ασάλευτοι και ήσυχοι, που δεν είναι πια ανήσυχοι. Από κάτω, σαν να τους ραντίζει χάρη η βροχή του Θανάση -έχουν στήσει τώρα μια άλλη μάζωξη, μια αστρικά πιο ζωντανή γιορτή· μια γιορτή από κάτω. Κι είναι πια οι περισσότεροι εκεί. Συνωμοτικά μας άφησαν μόνους, σχεδόν όρθιους, να χάσκουμε ολότελα μέσα στα συντρίμμια -στα συντρίμμια τους- με κάτι στουρνάρες, κάτι τελευταίους, κάτι κομπογιαννίτες. Να παλεύουμε να μην κοιμηθούμε, να μην πλήξουμε από την απουσία, να μη μας γητεύσουν τα τέρατα.

Βαριά δουλειά, δεν λέω, έπεσε βαριά και συναρπαστική, τίμια ως το μεδούλι, πέσαμε κι εμείς με όρεξη, δοθήκαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα -δεν είχαμε και περιθώριο άλλωστε- αλλά ένας δγιάολος ξέρει αν θα προλάβουμε να πλάσουμε τόσο φως που λείπει. Λείπετε, ολοένα και λείπετε, αλλά δεν σας νοσταλγούμε. Σας το χρεώνουμε.

Σερβίρουμε θλίψεις και μαγειρεύουμε ανοίγματα να περάσουμε. Ξανά και πάντα.