27 Απρ 2014

όταν η ορχήστρα ήταν παιδιά

ζαχαρωτά
Εκτύπωση

Δεν ειναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο; 

Όταν το παιδί ήταν παιδί. Γνώριμες λέξεις, του σινεμά. Βέντερς. Χάντκε, για την ακρίβεια. Όταν το παιδί ήταν παιδί, περπατούσε κουνώντας τα χέρια του, ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι, το ποτάμι να είναι χείμαρρος, και αυτή η λακούβα με νερό να είναι η θάλασσα. Πολλά παιδιά στην αίθουσα του σινεμά σήμερα. Ανάμεσα στο πανί και την πλατεία, επάνω σε πάλκο. Με όργανα στα χέρια, Κυριακή πρωί, Κυριακή βροχή. Μουσικά όργανα Κυριακή πρωί, έξω βροχή. Σταμάτα ό,τι κάνεις αν μπορείς, κλείσε τα μάτια αν αυτό βοηθάει να συγκεντρωθείς, και ξαναδές την εικόνα αυτή. Αν μπορείς, πλησίασε το αυτί να την ακούσεις κιόλας. Να σωπαίνει κανείς για ν'ακούσει τη μουσική πίσω απ'τον ήχο της βροχής. Το'λεγε ο Θόδωρος αυτό, που σήμερα έχει γενέθλια. Αν ρωτάς, ο Θόδωρος είναι μια τρυφερή θάλασσα στις πηγές ενός δέντρου, που τρέχει δυο παιδιά κρατώντας τα σφιχτά από το χέρι. Σου έλεγα όμως για τα παιδιά. Τα παιδιά στο σινεμά, Κυριακή πρωί με βροχή, με όργανα στα χέρια, παράταξη ορχήστρας -όχι παράταξη σαν αυτές που σου παίρνουν τούτες τις μέρες τ'αυτιά, αυτές τις παράφωνες. Μια ορχήστρα Κυριακή πρωί. Συνέχεια θα στο γράφω, έτσι, μέχρι να το πιστέψεις· μέχρι να πάρεις το παιδί από το χέρι και να το ρωτήσεις επιτέλους τι ήθελε, τι ζήτησε Κυριακή πρωί με βροχή εκτός από μία σοκολάτα και μια αγκαλιά, μέχρι να αφήσεις τη φωνή του να ακουστεί και να σκίσει τη σοβαρή σιωπή σου όταν θα πει μπαμπά κάνω πολλή ησυχία, να ακούγονται αυθάδικα χαμόγελα ενώ τα βιολιά παλεύουν να συντονιστούν πάνω από το σινεμά παραντίσο -αν ρωτάς, σινεμά παραντίσο είναι προσευχές γραμμένες σε νότες πίσω από έρωτες που έζησαν μόνο στο πανί, δηλαδή στην πραγματική σου ζωή. Τα βιολιά δεν συντονίζονται, φαλτσάρουν που και που. Κάποιο από τα φλάουτα επίσης. Γι'αυτό είναι παιδιά, έτσι είναι τα παιδιά. Όταν το παιδί ήταν παιδί δεν ήξερε ότι ήταν παιδί. Αμήχανα παλεύει με τις νότες, έχει τρακ, δεν ξέρει ότι έχει τρακ, μόνο παλεύει με τις νότες και το δοξάρι. Έτσι είναι τα παιδιά, δεν μάθανε ακόμα στη σοβαρή σιωπή σου, ούτε στα βλέμματα της επιβράβευσης, δεν μάθανε ακόμα τι σημαίνει κοινό, τώρα μαθαίνουν· τα πάντα. Φίλους έχουν από κάτω, μόνο φίλους, όχι ακροατές. Φίλους και αγκαλιές που τα περιμένουν. Αμήχανα αναζητούν τρυφερές θάλασσες να τα πάρουν σφιχτά από το χέρι και να τρέξουν μέχρι το δέντρο, να φτάσουν ως τις πηγές του. Αυτό κάνουν τα παιδιά, γι'αυτό είναι παιδιά, έτσι είναι τα παιδιά. Η συναυλία τελειώνει, τα παιδιά έχουν βρει και πηγές και δέντρα. Το βλέπεις· έξω που μαζεύονται, να βρουν τους γονείς και τη γιαγιά και τους φίλους. Ένα χάδι στο κεφάλι είναι αρκετό, με ή χωρίς σοκολάτα, με ή χωρίς αγκαλιά, ο μπαμπάς είναι μπαμπάς, το παιδί είναι παιδί. Αυτό είναι η μουσική, αυτό μας λέει η μουσική. Τα πράγματα όπως είναι, στη θέση τους. Τα πράγματα αυτό που είναι. Αυτό που ακούς. Κυριακή πρωί με βροχή Κυριακή πρωί με βροχή Κυριακή πρωί με βροχή.

 

Όταν το παιδί ήταν παιδί, τα χέρια του ήταν γεμάτα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γέμιζαν και ακόμη και τώρα έτσι κάνουν, φρέσκα καρύδια του ''έγδερναν'' τη γλώσσα και ακόμη έτσι είναι, για κάθε βουνοκορφή, είχε λαχτάρα για ενα ακόμη ψηλότερο βουνό, και για κάθε πόλη, είχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη, και εξακολουθεί να είναι έτσι, έφτανε για τα κεράσια στα ψηλοτερα κλαδιά των δέντρων με ενα ενθουσιασμό που έχει ακόμη και σήμερα, νιώθει συνεσταλμένος σε αγνώστους, και το νιώθει ακόμη και τώρα. 


Ο Θόδωρος δέντρο