04 Αύγ 2014

νέκυια, λ': αγκαλιές

ζαχαρωτά
Εκτύπωση
Ἄργον δ᾽ αὖ κατὰ μοῖρ᾽ ἔλαβεν μέλανος θανάτοιο,
αὐτίκ᾽ ἰδόντ᾽ Ὀδυσῆα ἐεικοστῷ ἐνιαυτῷ.
ρ' στ.326-327

 

χαλεπὸν δὲ τάδε ζωοῖσιν ὁρᾶσθαι
λ', στ.156

Σε όλα πρώτα εννοείται μια αγκαλιά. Σε όλα, πίσω τους, μέσα τους, στη ρίζα τους και στην πηγή τους, υπάρχει μια αγκαλιά, χέρια που χωράνε άλλα χέρια, που χωράνε σώματα ολόκληρα. Σε κάθε τι που προχωράει, σε κάθε τι για να προχωρήσει, για να βρει τα βήματα στον κόσμο, σε κάθε κόσμο, πάντα εννοείται στην αρχή μια αγκαλιά, πάντα εννοείται μια αρχή, ένα πάντα. (Τα μικρά τα κρατάμε σε αγκαλιά για να περπατήσουν. Και έτοιμοι για αγκαλιά, άμα παραπατήσουν, μην πέσουν). Όλα θα προχωρήσουν και μόνο γιατί ο κόσμος ξέρει ακόμα από αγκαλιές. Όχι αυτιστικές φωτογραφίες -πολλοί μόνοι και μόνοι τους φωτογραφημένοι, μόνοι σε συστοιχία, μόνοι σαν δυστυχία- όχι χασκόγελα καλοπέρασης, όχι καλοκαίρια που συναντήθηκαν προορισμοί και μοιρασμένα δωμάτια τουριστικών φερέτρων, κάπου σε κάποιο πουθενά με κάτι πουθενά στο φόντο εν είδει κάπου. Όχι μονόλογοι και παραληρήματα εαυτών, μια καθημέρα που όλο και μπασταρδεύεται, όλο και δεν την γνωρίζουμε, δεν της αφήνουμε σημάδια, δεν μας αφήνει ούτε αυτή. Μεγαλώσαμε διαφημίζοντας κατακτήσεις και παράσημα, για να μας ξεφτιλίζει μια Ευρύκλεια, μια υπηρέτρια που μετά από χρόνια και έπη τρωικά, μετά από αιώνες, δεν έχασε για μια στιγμή τον βασιλιά της. Μας υπενθυμίζει τα πάντα ένας Άργος -πάντα εκεί, στο πόστο του, για να αφηγείται την κάθε αγκαλιά. Πως πέρα από τις υπηρέτριες, τους μνηστήρες, τις πιστές συζύγους, για όσα εννοούνται με μια αγκαλιά, σε όσα εννοούνται με μια αγκαλιά, δεν υπάρχουν βασιλιάδες. Αυτός δεν αναγνωρίζει τον βασιλιά του, δεν έχει βασιλιά. Μόνο την αγκαλιά που έλειψε -αιώνες. Εκεί που είχε τα πάντα, εκεί που νικούσε η πίστη του, εκεί που ήταν βασιλιάς.

Αυτό το παιδί, αυτό το βλέμμα, ξεκάθαρο, ευθύ, διαπεραστικό μέχρι τα έγκατά σου, σα να είδε όλο το σκοτάδι, σα να είδε τα πάντα μέσα στο σκοτάδι, σα να ζητάει όλες τις αγκαλιές, σα να μην τις ζήτησε ποτέ. Βλέμμα αυστηρό στις δοκιμές μας, μάτι βλοσυρό στις αντοχές σου, χρόνια τώρα χαλυβδώνουμε τα αμυντικά συστήματα εντός μας. Με τον καιρό θέριεψαν κι αυτά και τώρα κάνουν επίθεση. Κλειστά αυτιά, κλειστά τα αυτιά μας σε κάθε διπλανό, κλειστά κι από μέσα, αρνούνται να συγχρονιστούν με τις σιωπές, δεν ακούν την κάθε αγκαλιά, δεν ακούν κανένα παιδί -εντός ή διπλανό τους. Μόνο καλοκαίρια εαυτών, μόνο καλοκαίρια με φρίκες μοιρασμένες, σε φωτογραφίες, σε ειδήσεις, σε απόψεις, σε συμπεράσματα, σε διατυπώσεις, μόνο ανταλλάγματα ενοχών, σαν ξεγέλασμα πληρωμής για την προκαταβολή στον βαρκάρη. Όχι λοιπόν. Ούτε η Αχερουσία μας περιμένει, ούτε ο βαρκάρης δεν θα καταδεχτεί τα κουφάρια μας. Αν δεν εννοήσαμε ό,τι μια αγκαλιά εννοεί, αν δεν ακούσαμε τη σιωπή της, αν δεν πήραμε στα χέρια μας άλλο σώμα, αν δεν χωρέσαμε μέσα τους τα πάντα. Κάθε παιδί είναι μια αγκαλιά. Μια πιθανότητά της. Μια δυνατότητά μας. Κάθε παιδί μας κοιτάζει και χωράμε μέσα του. Και έτσι χωράμε μέσα του. Κάθε αγκαλιά μας κοιτάζει, μας χωράει. Εμάς τους κουφούς.

Να μοιράζεσαι μόνο τέτοιες φωτογραφίες. Αληθινά τεκμήρια ενοχής, αποκρουστικά. Για κάθε αγκαλιά που δεν τολμήσαμε.


πρῶτα μὲν εἰρεσίῃ, μετέπειτα δὲ κάλλιμος οὖρος
λ' στ.640