Σήμερα να λες· το πολύ αύριο· μεθαύριο σημαίνει μεταφυσική.

Βιβλιογραφίες, λέξεις αναφορές. Ποιήματα από άλλα ποιήματα, ήχοι από άλλους ήχους, δανεισμένες λέξεις, δανεισμένες ομολογίες. Δανεικά και χρήσιμα, κι ας μην επιστρέφονται. Σου μιλάω κρυμμένος, γιατί το πολύ φως τρομάζει τα πάντα. Το πολύ φως ρίχνει φως και όλα φαίνονται· στρέφουν τη μορφή τους προς τον ήλιο, περήφανα τραγουδιούνται και άδοξα εκπίπτουν. Έτσι χωράς στις λέξεις και τις κάνεις κουπιά, για να μη βγαίνεις σε θάλασσες χωρίς ταξίδι. Μάθαμε από παλιά να μιλάμε μέσα από τα λόγια όσων ακουμπήσαμε, όσων η μορφή τους μας άφησε να μοιραστούμε ομορφιά, γενναιοδωρία που κανείς ποτέ δεν θα μετανιώσει. Μάθαμε να τα λέμε όλα για δικά μας, να τα θέλουμε όλα δικά μας. Η πιο μεγάλη επιθυμία έχει μέσα της όλο τον κόσμο. Έχει μέσα της κι ένα δώσιμο· όλο το δώσιμο, σ'όλο τον κόσμο. Γιατί ζεις κι εσύ σ'αυτόν. Απλές συνθήκες, εξηγήσιμες. Χωρίς φως, χωρίς τρόμο. Ευριδίκη δεν υπάρχει, ούτε Ορφέας υπάρχει· καλά το λέει ο κυρ Νίκος. Η γλώσσα χαριεντίζεται με το θάνατο -πάντα σωστός ο κυρ Νίκος. Μικροί θάνατοι σε κάθε τέλος μιας λέξης, στο σίγμα το τελικό αγκαλιές μαζί με ενταφιασμούς και μικρές τελετές της προσμονής· στο τέλος μιας τηλεφωνικής κλήσης, που αφήνεται μετέωρο να υπόσχεται τα πάντα, να ξεπερνάει το θάνατο. Να τον νικάει μόνο εάν και εφ'όσον, μόνο με συνθήκες και ομολογημένους όρους· απλούς, εξηγήσιμους. Θα έρθεις; Θα έρθω. Θα κολυμπήσουμε μέχρι τον επόμενο βράχο; Θα κολυμπήσουμε. Να παραβγούμε στο τρέξιμο μέχρι να μας κοπεί η ανάσα; Να παραβγούμε. Να πιούμε μετά από το ίδιο ποτήρι; Να πιούμε. Να μπουκάρουμε στα κρυφά σε ένα καμαράκι προβολής, στο παλιό θερινό που το εγκατέλειψαν μαζί με την εγκατάλειψη της ανάγκης, να βρούμε μέσα στα χιλιόμετρα των μπομπίνων εκείνα τα εκατοστά με τα φιλιά και τα δωσίματα, με τις υποσχέσεις και τα βουτήγματα χωρίς λέξεις, τις βουτιές του ενός στον άλλον, να τα φέρουμε στο φως -λίγο φως, το απαραίτητο- για να δούμε τη μορφή τους, να δούμε κάθε καρέ. (τι 24 καράτια και μαλακίες, σου λέω για 24 καρέ σε ένα δευτερόλεπτο). Να δούμε όλες τις μικρές διαφορές τους, μικροί θάνατοι των φιλιών (κάθε φωτογραφία ένας μικρός θάνατος), μικρές υπομνήσεις της κάθε στιγμής τους, κάθε μικρή ελάχιστη κίνηση από καρέ σε καρέ, το χέρι εκείνου λίγο πιο κάτω, πιο κάτω της, στο επόμενο καρέ ακόμα λίγο πιο κάτω, ελάχιστα πολύ ελάχιστα πιο κάτω, το χέρι της στο λαιμό του, ξανά στο λαιμό του σαν ακίνητοι από πάντα, από πριν εγκαταλειφθεί η ανάγκη, από ανάγκη, από επιθυμία, από ανάγκη για επιθυμία μέχρι να αποκαλυφθεί όλος ο βυθός, κάθε βυθός, κάθε δώσιμο, γιατί ζεις κι εσύ σ'αυτόν.

Σιωπή, λέει ο τραγουδιστής (άκου τώρα περίεργα πράματα, ο τραγουδιστής να υπόσχεται σιωπή), σιωπή και μόνο η σιωπή μπορεί να φέρει τις λέξεις μέσα σου, να ηχήσει τις σκέψεις μου μέσα σου, τις σκοτεινότερες σκέψεις που στάζουν βαθιά, βαθιά σ'έναν άντρα που αφήνει παιδιά πίσω του, τα παιδιά πίσω του· τα παιδιά που δεν είναι πια. Ή, πάλι, παιδιά στη σιωπή· παιδιά που κιοτάνε να μιλήσουν, σαν δουν τον τρόμο μέσα στο φως που τους λούζει, μέσα στη σκοτεινιά του απέραντού τους. Εκεί στη γωνιά του, στον μικρό ωκεανό του ο τραγουδιστής, να ρωτάει τα αμίλητα παπούτσια του να του πουν που βρίσκεσαι. Μόνο αυτό να μάθει κι όλος ο κόσμος βρίσκεται. Με τα παράθυρα κλεισμένα ή κλειστά. Μικρή σημασία έχει, αρκεί να ζεις κι εσύ σ'αυτόν.     

Κι αρχίζω να βλέπω. Ό,τι έχει μείνει από μένα πρέπει να είναι ελεύθερο να επιβιώσει.