Zed's dead, baby. Zed's dead. Δύο καρέ μετά, ο παραλογισμός αγγίζει το peak. Χτυπάει κόκκινο. Του αίματος. Και το αίμα έχει ίδιο χρώμα για όλους. Και για τον αράπη, και για τον Δον Μπαζίλιο, και για τον Κόντε Αντόνιο, και για το δύστυχο αδελφό του, και για κάποιο ναύτη Ιταλό κι ένα Γραικό λοστρόμο.

Ντροπή όμως. Όχι τον Ζεντ. Όχι τον μπάτσο. Οι μπάτσοι είναι φίλοι μας. Οι μπάτσοι δεν είναι ξένοι.

Κι ετούτο το μαχαίρι εδώ, που θέλει να σκοτώσει, που ιστορίες αλλόκοτες και θρύλος το'χει ζώσει, να φοβάσαι μην καμιά φορά το στρέψεις στον εαυτό σου.