21 Φεβ 2012

στις αποβάθρες πια δεν έχουμε ζωή

Εκτύπωση

 

Στους σταθμούς και στους συρμούς του ηλεκτρικού οι προειδοποιήσεις είναι επίμονες και επιτακτικές. Η ευγενική φωνή της κοπέλας ανησυχεί για τις ιδιοκτησίες του κόσμου, ανησυχεί για τον κόσμο της ιδιοκτησίας. Ακούγεται ταυτόχρονα σε όλα τα βαγόνια, σε όλες τις αποβάθρες, μπορεί και απευθύνεται σε όλους τους επιβάτες, διαπερνά τα ακουστικά του πλέηερ σου, σκίζει στα δύο τις σελίδες του βιβλίου που διαβάζεις, μπλέκεται στις σκέψεις σου και χαλάει το παιχνίδι τους, σταματάει με βία το κόλλημα του βλέμματος, τσαλακώνει τη μετρό εφημερίδα που άφησε ο διπλανός και προσπαθούσες από απόσταση να διαβάσεις για να σκοτώσεις χρόνο, για να σκοτώσεις τον χρόνο, στέλνει στο διάολο την αφηρημάδα μεταξύ αττικής και βικτώριας, το δικαίωμα σε αυτόν τον ελάχιστο χρόνο που μπορείς να έχεις μέσα στη μέρα, αφοσιωμένο στο τίποτα, στο πάγωμα κάθε σκέψης και κάθε βλέμματος, στο διάκενο μεταξύ σκέψης και βλέμματος, ελάχιστο όσο και το διάκενο μεταξύ συρμού και αποβάθρας, προσοχή στο διάκενο μεταξυ συρμού και αποβάθρας. Η γοητεία του κενού των καθημερινών κινήσεων σημειώνει μια μικρή ήττα. Παρακαλούνται οι επιβάτες να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Μπορεί και μιλάει σε όλα τα βαγόνια, αλλά όχι για να τους πει καλημέρα ή σήμερα είμαι λυπημένη γιατί τα χάδια του κόσμου λιγόστεψαν ή κοιτάξτε ψηλά τον ήλιο μόλις βγούμε από τη στοά του Θησείου, είναι μαγευτικός σήμερα ο ήλιος στο Θησείο ή παρακαλούνται οι επιβάτες με λήγοντα στο έξι να ερωτευθούν αυτούς με λήγοντα στο εννιά. Η φωνή συνεχίζει να ενημερώνει για την ιδιοκτησία του κόσμου. Τώρα στα αγγλικά, πιο ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Their belongings. Τις μικρές ιδιοκτησίες τους. Εξυπακούεται πως όλοι μέσα στο βαγόνι έχουν κάποιες ιδιοκτησίες, ακόμα κι αυτοί που πιστεύουν πως δεν έχουν, ακόμα κι αυτοί που δεν πιστεύουν γενικά στις ιδιοκτησίες. Εξυπακούεται πως και έξω από το βαγόνι, στο σταθμό ας πούμε, στην υπόγεια διάβαση, κι αυτοί όλοι έχουν ιδιοκτησίες.

Όλοι έχουμε ιδιοκτησίες. Ζωή είναι που δεν έχουμε. Που κάποιοι, έστω, δεν έχουμε, για να μη με λες και μελοδραματικό. Γι'αυτό και δεν είναι απαραίτητες οι σχετικές προειδοποιήσεις. Παρακαλούνται οι επιβάτες να προσέχουν για τη ζωή τους, στον επόμενο σταθμό παρατηρείται βαρομετρικό φασιστικό, σα λουλούδι κάποιο χέρι θα τους κόψει μια χρυσή αυγή. Κι εσύ αναρωτιέσαι πως διάολο γίνεται αυτό, πως γίνεται να μην έχουμε όλοι ζωή, πως γίνεται να έχουμε όλοι ιδιοκτησίες, πως γίνεται η αστυνομία να μην έρχεται, ο μετανάστης να ματώνει, ο διπλανός σου να ματώνει, ο κόσμος να μην ξέρει, η φωνή να μην ξέρει, να μη λέει τίποτα, παρακαλούνται οι επιβάτες να ξέρουν, πως γίνεται οι υπεύθυνοι να μην κάνουν τίποτα, να μην ξέρουν. Κι όμως. Η αστυνομία ξέρει, οι σεκιούριτοι ξέρουν, η φωνή ξέρει, όλοι ξέρουν. Αλλά είναι, βλέπεις, που δεν έχουν όλοι ζωή, δεν την έχουν αυτήν την ιδιοκτησία. Άρα δεν έχουν και κάτι να χάσουν. Παρακαλούνται οι επιβάτες που δεν έχουν κάτι να χάσουν, να μην ανησυχούν για τίποτα. Χωρίς αγγλικά μετά, ποιος ξέρει αγγλικά άλλωστε. Παρακαλούνται οι επιβάτες που δεν έχουν πια ζωή, να εξέλθουν από το συρμό. Ο συρμός έχει δρομολογηθεί για δουλειές, ομόνοια, πειραιά, γραμμή ένα, ανταπόκριση για γραμμή δύο, σύνταγμα, εθνική άμυνα. Το δρομολόγιο δεν πάει στον κάτω κόσμο, πάει στις δουλειές. Παρακαλούνται οι επιβάτες που δεν έχουν δουλειά, να πάνε στον κάτω κόσμο. Στην επόμενη στάση, σα λουλούδι κάποιο χέρι μιας χρυσής αυγής θα φροντίσει γι'αυτό.