ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει...

Το τηλεοπτικό τσιμπούσι της κρατικής προχτές ήταν αφιερωμένο στον Ρασούλη. Έκλεινε χρόνος από το φευγιό του, ενώ στο μεταξύ αυτού του χρόνου μας αποχαιρέτισαν κι άλλοι. Σε κάποιο από τα διαλείμματα της εκπομπής, μαθαίνουμε πως μας αποχαιρέτισε και η Δόμνα Σαμίου. Παύσεις. Τα βλέμματα στο τραπέζι πλατό, όλα στεγνωμένα, χάνονται, αφαιρούνται. Ούτε οι οικείοι συναισθηματισμοί των επετειακών ανακλαστικών, ούτε θλίψη, ούτε πανηγύρια και ζεμπέκικα. Μόνο χαμένα πρόσωπα που μεταφέρουν το μετέωρο αυτής της απώλειας που ακόμα δεν έγινε συνήθειά μας· η αίσθηση πως κάτι σημαντικό έχει χαθεί. Πως κάτι που τόσο το χρειαζόμασταν, μας άφησε -κάτι σαν προδοσία. Σε κάθε ρασουλικό στίχο που ακούγεται, οι θαμώνες νιώθουν· δακρύζουν τραγούδι παρά τραγούδι, πηγαινοφέρνοντας τον κόμπο που'χει φωλιάσει στο λαιμό και παλεύει να γίνει ένα αχ· να φτάσει με ορμή στα χείλη για να μπορέσει να βγει έξω, μαζί με μια ανάσα, και μετά να γίνει ανάσα πάλι, να γίνει στίχος τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή και ν'αγκαλιάσει τον κόσμο, να λύσει το ξόρκι αυτής της προδοσίας, το συνομωτικά μιλημένο φευγιό των ποιητών μας. Μάταια. Είναι γραφτό στους δύσκολους καιρούς οι ποιητές να σωπαίνουν. Δειλοί· μα το κουράγιο του δειλού είναι μεγαλύτερο απ'όλων των άλλων.

Δεν χρειάζεται να δεις ειδήσεις για να καταλάβεις τι κρίση περνάμε και τι χαμός γυρίζει στα κεφάλια μας. Αρκεί να συνειδητοποιήσεις πως δεν υπάρχει τώρα κάποιος να γράψει οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει, κι αυτό να'ναι κάτι· να'ναι η παρηγοριά σου, ο χαβαλές σου, ο χορός σου, η αλεγκρία του μεσημεριού της Κυριακής με τους οικογενειακούς φίλους γύρω από το τραπέζι, το ραδιοκύμα που σώζει τη ζωή σου καθώς χάνεσαι από φανάρι σε φανάρι με την ταχύτητα πρώτη, δευτέρα, πρώτη. Από τον Vic και τον Μανώλη μέχρι τον Θόδωρο και την Etta, το κενό μεγαλώνει και σου παίρνει το κεφάλι. Το κενό αυτό είναι η πραγματική χρεωκοπία μας. Η λίστα αυτή μας παίρνει τα κεφάλια. Κι αργεί ακόμα απ'το διάφανο το τραύμα το γλυκό, ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει.