να δακρύζεις στα ξαφνικά, έτσι λίγο, απροσδόκητα και καθημερινά, Κυργιακή απόγευμα, σαν ακούς την τρυφερή ροή των λέξεων του Τζιμ Τζάρμους, σαν σε χτυπάει στα μούτρα αυτή η μετρημένη ταπεινότητα, μετρημένη σε κάθε λέξη σε κάθε αναπνοή, και που γαμώτο είσαι μικρός για να φανταστείς πως δγιάολο μπορεί αυτός εδώ ο ωραίος αμερικάνος άνθρωπος να κρύψει πίσω της, τόσες μαγικές εικόνες, τόσα βραβεία, τόση λάμψη και διακρίσεις, τόσους όρκους σινεφίλ όλων των γλωσσών και των πλατών της γης, τόσα πλαστικά χιλιόμετρα των πιο συναρπαστικών ιστοριών, τόσα ταξίδια στον παράδεισο, μα και πέρα απ'τον παράδεισο, σε κάθε έκπτωτη ουτοπία. και δεν ξέρω αν είναι αμερικάνος, έτσι το'πα αυτό.

να σπάει κάτι μέσα σου, έτσι λίγο και στιγμιαία, σαν ρίγος ανυπόφορο και σαν ηλεκτροφόρο σύρμα που σε απωθεί βίαια από μια αλήθεια -που θα'θελες να, αλλά δεν- όταν στο μετρό, μια καθημερινή πρωί, ο παραληρηματικός επαίτης ανακοινώνει την πάθηση έητζ και όλοι αυθόρμητα κάνουν μισό βήμα πίσω, κάποιοι κάνουν ένα ολόκληρο, ίσως και ένα ολόκληρο μέτρο. και θες να συμπονέσεις τους άλλους, όχι εκείνον. αυτά πρέπει να λέγονται, λέει με μισό κλάμα ο ειλικρινής επαίτης. δεν ξέρω γιατί. μάλλον για να πληγώνουν· τους τυφλούς. τους χωρίς αισθήσεις.

κι αυτά, στο αδυσώπητο κοντράστ των μαχών που μαίνονται εντός σου, δεν είναι παρά τα διαβατήρια των αντιφάσεων που συνορεύουν στις άκρες των αναγκών και των επιθυμιών -και των ιδεολογιών σου, αν ασπούμε πρόλαβες να θεωρητικοποιήσεις πιο στέρεα ως συνθήκες τις πιο γοητευτικές από αυτές. η θεωρία των δύο άκρων υπαρκτή όσο ποτέ. άλλων άκρων, πραγματικών. τα δύο άκρα που συναντιούνται για να σου θυμίσουν πως μπορείς να σπάσεις απ'ο,τιδήποτε. είτε από ελπίδα γι'αυτά που θέλουν όσο μια φωτιά να ταξιδέψουν πέρα απ'τα σύνορα, είτε από απελπισία γι'αυτά που σε κρατάνε σαν βαρίδια πέρα απ'τον παράδεισο.