blog



γενέθλια ζωή

E-mail Εκτύπωση PDF

 

prepare for a series of a comfortable miracles
from fasting to feasting
and life to you is a dashing bold adventure
so sing and rejoice

Είναι τα γενέθλιά του και τα παιδιά είχαν μάθει πάντα να του εύχονται. Τα παιδιά μόνο εύχονται, έτσι τα μαθαίνουν. Ό,τι τα μαθαίνεις, αυτά το ανταποδίδουν σε ευχές. Αν ασπούμε τα μάθεις να κλαίνε, κάθε φορά που κλαίνε εύχονται. Εύχονται να είχαν κάτι άλλο από αυτό που ήδη έχουν. Κανένα παιδί δεν κλαίει επειδή δεν έχει τίποτα. Κλαίει μόνο όταν θέλει κάτι ακόμα ή όταν χάνει κάτι. Τα παιδιά δεν έχουν μέτρο σύγκρισης, δεν ξέρουν πως είναι να έχεις τα πάντα, ούτε πως είναι να χάνεις τα πάντα. Μόνο εύχονται και ανταποδίδουν. Το ένα γελάει στον πατέρα, κάτι του ανταποδίδει. Ο πατέρας κοιμάται, ώρες ή μέρες πριν έχασε τα πάντα του, έχασε το βλέμμα τους. Ο μεγαλύτερος σταυρώνει τα χέρια και περνάει το βλέμμα του μέσα από το χώμα, βαθιά μέσα στον πατέρα. Να κερδίσει με την ευχή του μια ανταπόδοση -είναι που έχει μεγαλώσει λίγο και έχει μάθει να ζητάει πίσω. Ο μεσαίος -μεσαίος στη φωτογραφία και στην ηλικία, άλλωστε και η ηλικία μόνη της μια φωτογραφία είναι- στέκεται σαν να περιμένει κάτι, σαν να προσέχει μήπως οι φωνές ξυπνήσουν τον πατέρα, έτσι μπορεί να έχει μάθει. Τα παιδιά στις όμορφες οικογένειες έχουν τους μικρούς τους ρόλους, έχουν τις φρουρές τους στις γωνίες του σπιτιού: άλλος θα στρώσει το τραπέζι για όλους, άλλος θα φέρει τα ρούχα του πατέρα να πάει στη δουλειά, το κορίτσι ίσως να είναι αυτό που θα λέει στη μητέρα περίμενε. Περίμενε, έχει κι άλλο. Έχει κι άλλη ζωή μαμά. Ο πατέρας τώρα κοιμάται. Τα παιδιά ξέρουν από άλλες ζωές. Γιατί ξέρουν εντελώς από αυτές, τις εδώ. Μόνο τα παιδιά σε λένε μαμά.

Κάθε που γράφεις μαμά, κάτι σπάει στον καθένα, κάποιο νεύρο πετυχαίνεις. Δεν είναι τυχαία αβίαστη αυτή η συγκίνηση. Σε κάθε προφορά της, θυμάσαι ότι η συνέχεια της ζωής έχει όνομα, έχει ρόλο, έχει άκρα, έχει δύο πρόσωπα, έχει ένα μυστήριο, μια γέννα, μια μεταμόρφωση. Σε κάθε προφορά της, άρρητο και το άλλο το μυστήριο το μεγάλο, εκεί με όλες τις υπαρκτές συλλαβές του. Με όλες τις απίθανες ονομασίες του, όλα τα λογοτεχνικά υποκατάστατα, που αρνούνται την πιο οριστική ονομασία, αυτή που μόνο τα παιδιά καταλαβαίνουν. Έχει κι άλλη ζωή μαμά, αυτή εδώ τελείωσεΊσως όλη η ρίζα του ανθρώπινου προβλήματος (γράφει ο Μπάλντουιν) να είναι ότι θα θυσιάσουμε όλη την ομορφιά της ζωής μας, θα φυλακίσουμε τους εαυτούς μας σε τοτέμ, ταμπού, σταυρούς, αιματηρές θυσίες, καμπαναριά, τζαμιά, φυλές, στρατούς, σημαίες, έθνη, προκειμένου να αρνηθούμε το γεγονός του θανάτου, το μόνο γεγονός που έχουμε. Θα'πρεπε, λέει, κάποιος να χαίρεται με το γεγονός του θανάτου -rejoice in the fact of death. Στην πραγματικότητα, να αποφασίσει να κερδίσει το θάνατο κάποιου, αντιμετωπίζοντας με πάθος το αίνιγμα της ζωής. Τhe conundrum of life.

Στην πραγματικότητα, έχει πάντα κι άλλη ζωή. Αυτή που ζούμε κάθε μέρα. Τα παιδιά το ξέρουν. Τα παιδιά δεν έχουν αινίγματα. Σταυρώνουν τα χέρια, περιμένουν, χαμογελάνε. Ξέρουν τις μικρές τελετές τους, τις σκοπιές τους, τις γωνίες παντού. Έχει γενέθλια ο πατέρας. 

0 σχόλια μέχρι τώρα

Add Comment


     

    περασμένα

    Powered by mod LCA