blog



δύο εικόνες, λίγες λέξεις

E-mail Εκτύπωση PDF

Θυμάμαι τη σκηνή. Από το λάηβ μάλιστα. Τώρα όμως, οι φωτογραφίες μου δίνουν τη δυνατότητα να σταθώ και να εστιάσω πέρα από το προφανές (το οποίο προφανές δεν είναι άλλο παρά το εμφανές: η μιζέρια του φωνακλασικού εθνικού τσαμπουκά, εκφρασμένη στις μούτες και τις μπαγαποντιές του Γιώργου Καραγκούνη). Παρατηρώ ενδελεχώς το πρόσωπο του Λιόνελ Μέσι, προσπαθώντας να βρω τις συνεκτικές έννοιες για το body language και στις δύο φωτό. Η σημειολογία εναλάσσεται αδιάκοπα. Στην πρώτη διαγράφεται αυτό το χαρακτηριστικό μειδίαμα, συνδυασμός απορίας με εν εγρηγόρσει τσαμπουκά -με στάση και χέρια σε πλήρη ετοιμότητα. Η απορία φαίνεται να υπερνικά, αφού ο δόλιος ο Λίο πασχίζει όσο τίποτα να βγάλει άκρη με το διεθνιστικό γλωσσικό κώδικα του Έλληνα -καθ'ότι με τον ποδοσφαιρικό κώδικα δεν έχει βγάλει άκρη σίγουρα (ή μάλλον έχει καταλάβει πως ο ποδοσφαιρικός αυτός κώδικας συνίσταται μόνο στο να βγάλει την άκρη και τα λοιπά άκρα του Μέσι). Στη δεύτερη φωτό, η ετοιμότητα για τσαμπουκά έχει επιστρέψει στο πίσω μέρος του μυαλού του, για να ξαναδώσει τη θέση της στην πώρωση για μπάλα. Αποφασίζει να παρακάμψει αυτή την υποσημείωση του ποδοσφαιρικού σύμπαντος, την οποία η κακή τύχη (και ο Μπλάτερ) έφερε να παίζουν στο ίδιο τερέν -ενώ η υποσημείωση τον κρατάει σαν συνδετήρας από το μανίκι, επιμένοντας. Παρ'όλα αυτά, η απορία εξακολουθεί, για να μην πω ότι αυξάνει και τείνει στο άπειρο. Τι προσπαθεί άραγε να του πει αυτός ο τυπάκος με τη μιας ημέρας αξυρισιά; Κάτι φαίνεται να του δείχνει, αλλά ο Λίονελ προσπαθεί σημειολογώντας κι εκείνος, να βρει μιαν αλήθεια στο πρόσωπο του συναδέλφου του, στα μάτια του, ίσως και στ'αυτιά του. Ο διαιτητής φαίνεται να έχει ήδη προσπεράσει κι εκείνος. Ο (πρώτος και) τελευταίος νιτσεϊκός ποδοσφαιριστής δίνει το προσωπικό του ρεσιτάλ εκεί που πάντα διέπρεπε: εκτός φάσης. Ο διαφημιστής πατατακίων και καλύτερος -όπως λεν- στον κόσμο, επιστρέφει στη συνέπειά του και αρνείται να ασχοληθεί με ό,τι είναι εκτός φάσης. Έχει κατέβει στο γήπεδο μόνο για μπάλα.

Ειλικρινά, θα έδινα τα πάντα για να μπορώ να επισκεφτώ έστω για 5 δευτερόλεπτα -για εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα που πιθανώς χωρίζουν τις δύο φωτό- τα μύχιες ατραπούς των εγκεφαλικών κυττάρων του Μέσι και να μάθω τι μπορεί να πηγαινοέρχεται βόλτα στο μυαλό ενός ποδοσφαιριστή σε απόλυτη ακμή (προερχόμενου από χώρα με κρίση) για έναν ποδοσφαιριστή της απόλυτης παρακμής (επίσης από χώρα με κρίση). Σκέφτεται άραγε κάτι για τη χώρα με την κρίση; Για την κοινή μοίρα των λαών που ζουν την κρίση; Σκέφτεται μήπως ότι η κρίση για εκείνον ήταν ένα εμπόδιο που όφειλε να υπερνικήσει για να έχει άλλη μοίρα, ενώ για τον άλλον απέναντί του δεν είναι παρά ένα υπέροχο άλλοθι που και τον θρέφει και τον βολεύει μια χαρά μέσα σ'αυτή τη μοίρα; Μπορεί άραγε να σκέφτεται και κάτι που να'χει ένα ελάχιστο ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον; Δύσκολο. Ο Μπρεχτ έγραφε σε μια από τις Ιστορίες του κ.Κόϋνερ, πως ο κ.Κ έγινε εθνικιστής εκείνη την ώρα -χωρίς να είναι- επειδή απλά συνάντησε έναν εθνικιστή, και κατέληγε πως "γι αυτό πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία. Γιατί κάνει βλάκες εκείνους που τη συναντούν".


Παιχνιδοκούκλα, της οποίας η παραγωγή άνθισε επί σταλινισμού και μεγάλωσε γενιές σοβιετικών παίδων. Χαρακτηριστικό της η ιδιαίτερη καμπυλωτή κατασκευή που της επιτρέπει να κινείται ακραία -ακόμα και σαν εκκρεμές- χωρίς ποτέ να ανατρέπεται, παράγοντας και ένα spooky κροτάλισμα που προκαλείται στο εσωτερικό της κατά την κίνηση -χαρακτηριστικά και σημειολογία που φανερώνουν πως η σοβιετική ιστορία τέμνεται με τη δυνατότητα του ορθού λόγου να παρουσιάζει αποκλίσεις στην εκφορά του, χωρίς να χάνει τη σταθερότητά του το σημείο αναφοράς.


περασμένα

Powered by mod LCA