Τελικά, δεν βάζει μυαλό ο Έλληνας. Εκεί, μέσα στο βούρκο, μέσα στην παρακμή, μέσα στα σκατά με όλο το κεφάλι και χωρίς μάσκα και αναπνευστήρα, και γουστάρει. Εκεί, με τους μύθους και με τα στερεότυπα και με όσα τόσα χρόνια δεν του επέτρεπαν να αναπνέει και να βλέπει πέρα από τη λάσπη. Το μόνο που του επέτρεψαν (και τον καταδίκασαν εκεί) είναι αυτή η αισθητική κατάντια, ο πολιτικός ξεπεσμός, ο συμφυρμός των πάντων, εννοιών, αξιών, σχέσεων, ιδεών. Και ακόμα εκεί, δεμένος, σχεδόν ερωτευμένος. Με τα Καγιέν, με τα λάουντζ εστιατόρια, με το χάη ντηζάην (τρομάρα του), με τους ισχυρούς, με τα σελέμπριτης, με το ανούσιο, με το ευτελές, ζωή που περνάει και δεν ακουμπάει. Ερωτευμένος σχιζοφρενής, που έλεγε κάποτε κι ο Αγγελάκας, αφού η πλειονότητα όσων ακόμα τον συναρπάζουν και τον κρατούν σιδεροδέσμιο, ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των πραγμάτων που δεν μπορεί είτε να φτάσει είτε να απολαύσει είτε καν να αξιωθεί.
Προς τι ο φιλιππικός μου και όλη η απαξίωση, ενώ ξεκινούσα να γράψω για το χτεσινό αγώνα της Βραζιλίας με τη Βόρεια Κορέα; Μα ακριβώς κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα είναι που γεννήθηκαν αβίαστα αυτές οι σκέψεις, βλέποντας αυτό το κουφάρι των Καγιέν του ποδοσφαίρου να αγκομαχάει με συστήματα, γιόμες και κόντρες, να νικήσει τον ήδη ξεγραμμένο από το χάρτη (μαζί με τους Νεοζηλανδούς), να κατατροπώσει το απόλυτο ποδοσφαιρικό μηδενικό για τους Βερνικοκατσαρούς και αυτόν τον μαλάκα Αλέκο Ελ Γκρέκο Θεοφιλάντε που νόμιζε πως χτες πουλούσε πνεύμα στις πλάτες των (κάθε άλλο παρά) ταλαίπωρων Κορεατών. Ασ'το μεγάλε, δεν αγοράζουμε. Πρώτα δες το χάλι της δουλειάς σου, των ελληνικών σου, της μετάδοσής σου, του καναλιού σου, της Εθνικής σου. Το ίδιο χάλι είναι. Κοινή η ρίζα του κακού και ένα το αποτέλεσμα -συμφυρμένο, μπερδεμένο, αντιαισθητικό, αποκρουστικό.
Αλήθεια, πόσο πλάκα μπορεί να κάνει με τα ονόματα των Κορεατών κάποιος που δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να τα διαβάζει σωστά και ενώ πληρώνεται (και πληρώνεται καλά, και πληρώνεται απ'όλους μας) γι αυτό ακριβώς; Πόσο πλάκα (νομίζει ότι) μπορεί να κάνει κάποιος που η Εθνική που του'χει λάχει είναι γεμάτη από Βύντρες και Σαμαράδες, μπαγιάτικα κουφέτα χωρίς ούτε μία στέρεη ποδοσφαιρική γνώση, αλλά και χωρίς αληθινό πάθος για το άθλημα και τη νίκη; Πόσο ηλίθιος άμπαλος πρέπει να είναι για να ονομάζει, σε φάσεις, "ανοργάνωτη" την άμυνα της Κορέας ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΧΤΕΣ;
Χτες, είδαμε την ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ σ'αυτό το Μουντιάλ, που έπαιζε για το παιχνίδι και μόνο, για τη νίκη, για τη διάκριση, για τα 90 λεπτά. Χωρίς απατεωνιές, χωρίς πεσίματα Ρονάλντο, χωρίς βρώμικα μαρκαρίσματα, χωρίς δήθεν συστήματα και τακτικές, χωρίς κόλπα, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς σταριλίκια, χωρίς ταλαιπώρια της μπάλας, χωρίς τσαλίμια. Θες από άγνοια; Έστω. Και τόσο μπορούσαν βέβαια, τόσο έκαναν οι ταλαίπωροι. Αν υπήρχε μπροστά ένας Ντρογκμπά έστω Τζεμπούρ, τα παρτάλια της Βραζιλίας θα είχαν διασυρθεί χτες. Νέτα σκέτα.
Όλα τ'άλλα είναι τα αιώνια κλισέ των ανέραστων και των άτεγκτων, εκείνων που τους κληροδοτήθηκε με λοβοτομή η ποδοσφαιρική υπεραξία της Βραζιλίας ως αυταξία, που γραφικά αντιμετωπίζουν τα πάντα, παντού και πάντα, τη χορευτική και ντριμπλαδόρικη Βραζιλία, τον τρελό και ναρκομανή Μαραντόνα, τους μικρούς και τους φτωχούς Κορεάτες που δεν έχουν δικαίωμα στο όνειρο, που απλά "κοντράρουν στα ίσια" (μπράβο ρε Αλέκο, είσαι λαρτζ, αναγνωρίζεις), που απλά ζορίζουν το θηρίο, ποιο θηρίο όμως, το θηρίο δεν είναι πια θηρίο, ο βασιλιάς είναι γυμνός, το Τσαμπιοσλή και οι Μουρίνιοι του τα πήραν όλα, οι παίκτες ξεκινάνε το παιχνίδι ξελιγωμένοι, με τη γλώσσα να κρέμεται, οι παίκτες στέρεψαν από κίνητρα, ξέχασαν τι θα πει πάθος, ξέχασαν τις θέσεις τους και τις ντρίμπλες τους, σαπίζοντας όλο το χρόνο στα συστήματα και τις στρατηγικές των εγωπαθών καρριεριστών (και καρατεριστών) και των διαφημιστικών της Nike. Ούτε τα guts για μια κάθετη πάσα δεν είχε η χτεσινή Βραζιλία, όλες μετρημένες στα δάχτυλα της μισής μου παλάμης. Ούτε το ρίσκο της ντρίμπλας δεν έπαιρνε ο Κακά. Προς θεού. Μη χαλάσει το σύστημα, μην τη φάμε πίσω, τα νώτα μας. Να φυλάμε και τα πόδια μας για τον τελικό, είναι ξυλοκόποι αυτοί. Βέβαια, ξυλοκόποι. Όταν η Ίντερ σήκωνε με αυτό το σύστημα την απόλυτη ευρωπαϊκή κούπα, όλοι (μέσα και οι ελληναράδες άμπαλοι με τα κλισέ τους) εξήραν τις υπερικανότητες κάποιου αντιπαθητικού δύστροπου πορτογάλου. Όταν το κάνει η Βόρεια Κορέα -και μάλιστα πολύ πιο καθάρα, πολύ πιο τίμια και ποδοσφαιρικά- τότε αναγνωρίζουμε πως η Βραζιλία έχει μπλοκαριστεί από αυτό το στήσιμο και δεν μπορεί να κάνει το παιχνίδι της. Λογικό κι επόμενο βέβαια, αφού αυτό το παιχνίδι της (που δεν την αφήνουν οι κακοί ασιάτες να κάνει) είναι συννυφασμένο πλέον με το beach soccer και τις διαφημίσεις για πατατάκια. Προφανώς ο Κακά κι ο παλτοΡομπίνιο περίμεναν να τους στρώσουν χαλί να περάσουν στη μεγάλη περιοχή, να τους δώσουν τα κλειδιά, να αδειάσουν και το τέρμα. Εναλλακτικό σχέδιο δεν είχε δουλευτεί από τον Ντούνγκα.
Κι εκεί που θα'πρεπε να δώσουμε όλο το θαυμασμό μας, το σεβασμό μας, την αγνή ποδοσφαιρική μας συμπάθεια στο μικρό, τον αδύναμο αλλά ατρόμητο, το φτωχό αλλά περήφανο μαχητή, όπως το '90 στην Ιταλία, όπου το Καμερούν έκανε πλάκα σε μια άλλη αγαπημένη μας ή όπως το '02, που ο Πάπα Μπούμπα Ντιόπ ασελγούσε στο κουφάρι της Γαλλίας, αντί γι αυτό, ο ψυχισμός μας συντάσσεται με τους ισχυρούς, μη και χάσουμε εντελώς το δικαίωμα στο Καγιέν, αφού είναι πλέον αξίωμα ότι γλείφοντας απ'το πλάι τους έχοντες Καγιέν, ίσως μας ελεήσουν κάποτε και μας πετάξουν καμιά ζάντα του να χαιρόμαστε. Και προϋποτίθεται φυσικά η αυταξία του Καγιέν. Και προϋποτίθεται ότι αυτό γίνεται με όρκους αιώνιας πίστης, αλλιώς παύει το δικαίωμα στο Καγιέν, το δικαίωμα στο όνειρο. Κι αυτός είναι ο πολιτισμός μιας χώρας φιλιππινέζας με δέκα γκαλερί παραπάνω και τρία γκαλά με σαμπάνια και δανεική χλιδή. Το δικαίωμα στο Καγιέν περνάει πρώτα από την προσπέραση του Λάντα και την απαξίωση του Χιουντάι. Κάτω οι φτωχοί και οι αδύναμοι. Ισχυροί φορέβερ, έστω κι αν δεν είμαστε εμείς, έστω κι αν τους χαϊδεύουμε μόνο στα άλμπουμ της panini. Κάπως έτσι νιώθουμε κι εμείς ισχυροί.
Γεύση από Μπραζίλ, έχει τίτλο ένα ειδησεογραφικό σάητ αναφορικά με το χτεσινό αγώνα.
Γεύση από τη μαλακία που μας δέρνει. Κι αυτό το καλοκαίρι.
