blog



τρία χρόνια εδώ

E-mail Εκτύπωση PDF

Δεν ξέρω πως την μετράς την απουσία, δεν ξέρω πως τη νιώθεις. Δεν ξέρω πως να μιλήσει κανείς για την απουσία, όταν δεν έχει το δικαίωμα -ούτε για μια μέρα- στην ανακουφιστική πολυτέλεια της λήθης.

Ξέρω ότι ποτέ ένας άνθρωπος δεν ήταν τόσο ζωντανός μέσα μου -όσο απών κι αν είναι έξω μου· ποτέ κάποιος δεν είχε τόσο αυθαίρετα και βίαια κατασκηνώσει ανάμεσα στην περαντζάδα των αναμνήσεων· εκείνων των αναμνήσεων που μπορούν και σουλατσάρουν ξεδιάντροπα και άγρια στο σαλόνι της σκέψης σου, κάθε μέρα, κάθε στιγμή -ακόμα κι όταν δεν είναι η στιγμή- ακόμα κι όταν εσύ νομίζεις πως οι θύμησες αυτές βρίσκονται σε νάρκη και πως έχεις χρόνο και χώρο να ζήσεις τη ζωή σου, μακριά από αυτές, μακριά από τα ίχνη τους, μακριά από τις πληγές τους, τα σκοτάδια τους και τις αδυσώπητες ρωγμές που ανοίγουν στην πανοπλία σου -αυτή που φοράς για να παλεύεις με τα τρέχοντα. Στο σαλόνι αυτό, δεν υπάρχουν εικόνες της παραλίας και φωτογραφίες της εφηβείας· στο σαλόνι αυτό, είμαστε πλέον ενήλικοι, φάτσα με το ταμείο και τους άγριους απολογισμούς μας, φάτσα με τις ματαιώσεις και αγκαλιά με όσα δεν προλάβαμε, στη σύντομη ζωή μας· όχι μόνο τα σχέδια, αλλά και τα χάδια, τις χειρονομίες, τα φιλιά, τα ευχαριστώ, τα τηλέφωνα, τις χάρες, τα θελήματα, τις βόλτες, τα ανταμώματα, τα γέλια, τις πίκρες, τις αναβολές· όλα όσα δεν προλάβαμε, είτε που δεν μοιραστήκαμε ακόμα είτε αυτά που δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μοιραστούμε πια. Αυτό το ξεκάθαρο, αυτό το οριστικό πια, είναι που μας τσακίζει· μας διαλύει κάθε μέρα, μας κάνει κομματάκια σου λέω. Ενώ το ακόμα θα άφηνε ένα υπόλοιπο παρηγοριά για τα καλοκαίρια που έρχονται.

Στο σαλόνι, ο άνεμος τώρα λυσσομανάει. Είναι η μέση του θέρους, κι όμως, αυτός ο μανιασμένος άνεμος αντί να κοπάζει, όλο και φουντώνει. Και ξαναφέρνει επάνω σου, με βία, όλα τα γιατί· όλα αυτά τα μαρτυρικά σημεία στίξης, που κολλάνε στο δέρμα σου σαν βδέλλες και αρχίζουν να σου ρουφάνε το αίμα, καλοκαιριάτικα. Ενώ εσύ ψάχνεις μάταια να πιαστείς από εικόνες της παραλίας μπας και ξεφύγεις όπως-όπως. Είναι αυτό το μέσο του Ιούλη, μαχαιριά στη ζωή σου. Όπως σε κάθε άλλη επέτειο, περνάει κι εδώ φευγαλέα απ'το σαλόνι η άκυρη ιδέα πως, από την επαύριο κιόλας, κάπου αλλού πηγαίνεις, πως ένα βήμα γίνεται, πως κάτι καινούριο ανοίγεται, πως κάτι μεγαλώνει. Αλλά τίποτα καινούριο δεν ανοίγεται, τίποτα δεν μεγαλώνει, τίποτα πιο ξεκάθαρο από το γνωστό και οριστικό, τίποτα πιο βίαιο από μια γαμημένη βεβαιότητα· μια από τις λίγες βεβαιότητες της ζωής σου, μια από τις πλέον γαμημένες, τις πλέον αποκρουστικές· αυτές που δεν μπορείς να αποκρούσεις με τίποτα, ποτέ, όσο και να το ζητάς, όσο και να ματώνεις.

Και πως γίνεται η απουσία να'χει γίνει τόσο έντονη παρουσία γαμώτο... Πιο παρουσία δεν γίνεται. Πιο εδώ δεν γίνεται. Πιο μέσα δεν γίνεται. Πιο κάθε μέρα δεν γίνεται. Και ψάξε εσύ να βρεις αν αυτό είναι καλό ή κακό. Η απουσία στη θέση της, η παρουσία στο μυαλό σου. Γαμημένες βεβαιότητες. Πέρασαν μόλις τρία χρόνια.

0 σχόλια μέχρι τώρα

Add Comment


     

    περασμένα

    Powered by mod LCA