blog



ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΔΙ

E-mail Εκτύπωση PDF

[του Δομιανού]

σε ένα κεντρικό πάρκο της πόλης, στα χορτάρια, κάθεται μια οικογένεια τσιγγάνων, τρώνε και πίνουν και γελάνε δυνατά. τους κοιτάω και σκέφτομαι ότι αυτός είναι ένας πολιτισμός που εμείς χάσαμε. πάει. τελείωσε. φινίτο. γεια.

//

στην μέση του ίδιου δρόμου, ένα περιστέρι είχε χτυπηθεί, του έλειπε ένα πόδι, τα φτερά δεν λειτουργούσαν. το είδα από μακριά να κάνει προσπάθειες να φτάσει στην διάβαση. προχωρούσε δέκα εκατοστά ανά λεπτό. τα αυτοκίνητα στην αρχή κόβανε ταχύτητα κάνανε ελιγμούς, μέχρι που ένας οδηγός έκανε την μαγική κίνηση και απλά πέρασε από πάνω του/άρεσε σε όλους τους άλλους/κάνανε το ίδιο/ένα δύο αυτοκίνητα το πήρανε ξώφαλτσα. άναψε το φανάρι και πήγα και το πήρα, όχι γιατί είμαι ευαίσθητος/να πάει να γαμηθεί η παγκόσμια ειρήνη, το ακούμπησα στα χορτάρια των τσιγγάνων. του άξιζε ένα καλύτερο τέλος. μπορεί να το έτρωγε μια γάτα/ένας σκύλος/κάτι, δεν ξέρω τι στο διάολο. θα ήταν καλύτερο από το να πεθάνει μπρος στα βλέμματα ηλιθίων που προσομοίωναν πάνω στο περιστέρι, αυτό που κάνουν στη ζωή τους. περνάνε από πάνω μας. με ανοικτά τα ραδιόφωνα. στα αρχίδια τους. τρώμε σφαλιάρες και μας φωτογραφίζουν. μην χάσουν χρόνο. τα megapixel της βίας.

//

είναι κάτι απογεύματα που νοιώθω πως ό,τι κάνω είναι μάταιο. όλα είναι μάταια. παλεύω με τον εαυτό μου να του αποδείξω ότι δεν είναι. είναι μια meta κατάσταση. δεν παλεύεις για το αυτονόητο. παλεύεις για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι αυτό που κάνεις για το αυτονόητο, δεν είναι μάταιο.

//

σχεδόν τρεις η ώρα τη νύχτα, στην μέση ενός μαγαζιού, ο Σ., ο Φ. και εγώ, μεθυσμένοι/πολύ μεθυσμένοι/στα ηχεία μπέλλου/εμείς μιλάμε για τον the boy, λέει ο Σ. πως του αρέσει αλλά έχει μείνει στο δύο χιλιάδες οκτώ, δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά και να βγάζει ερωτικό δίσκο. τον κοιτάω, τους κοιτάω και τους δύο και σκέφτομαι πόσο τους αγαπώ, πως είναι από αυτούς που με άφησαν στα χορτάρια και πόσο πολιτική πράξη είναι να βγάζεις έναν ερωτικό δίσκο το δύο χιλιάδες δεκατρία. μάλλον η μεγαλύτερη. καμία ματαιότητα.

//

η μεγαλύτερη μου φαντασίωση είναι πως βγαίνω στην μιχαλακοπούλου, και στο βάθος του εξαφανισμένου ορίζοντα βλέπω τον ηλία να έρχεται χαμογελαστός με την κίτρινη μπουλντόζα του.

 

[δημοσιευμένο στο combustions.tumblr.com]

περασμένα

Powered by mod LCA


δικά μας παιδιά
μπανανιώτης
δούλος
τορπίλα
στελής
φραντζής
κεσίσογλου
τσαλαπάτης
καλόρ

αρτόπουλος
λάρυγγας
ζουλ
βάαλ
κουλίδου
πλεημπό
μαρκ
βαγκ

διαβάζω

αεροζόλ
βίτα

βυτίο
δομιανός
ζακού
κίμπι

κκμοίρης
κόμπαλους
κουροσάβα
κουσίδης
κώστασνικ
λένιν
λοστμπόντις
μαραγκόπουλος
μαριονέτες
μόμεντ
μότορας
μπουρλέσκ

ξόδεμα
ολντμπόη
παιδί

πετεφρής
πορτατίφ
πουλής
ραδιοσοσιάλ
ρικούδης
ρομαντάντε
σάηλεντ

σαραντάκος
σκύλος
σοφιστής
σραόσα
στεφανίδης
τάλως
τέκιτσαν
φαιακία
χανδρινός
χασοδίκης


ρεμβάζω

γκρεπάλτ
καπράνος
κέρκυρα

κιλο
κινηματογράφοι
κούβα
μεγαλαϊκό
μίχος
μήνυμαλ
μιούταντ
μισιρλούδες
ντεμοντέ
ουλαλούμ
πόφπα
ραδιομπάμπλ
ρεντφλεκτέρ
σινέ7
τζαζαθήνα
χουανέγκρο

φώντας

σπάω πλάκα
άναλ
αντιστασέφ

βαψομαλλιάδες
ηλιθιότητα
καλυψώ
κουλούρι
κραμμπρουλέ
μαλάκας
σούπερκαλτ
στρουγκ
φίλοι
φώντας

παίζω μπάλα
αστέρας
βαρκελωνισμοί
σομπρέρο
χούμπα

 

βρίσκομαι
βρισκόμαστε

γειτονιές
βοτανικός
δρακόπουλου
ελαία
εξάρχεια
εργατολέσχη
ερνέστο
εξπόντιουμ
κερατέα
κουζίνα
λαμπηδόνα
μπάουμστρασε
νέα σμύρνη
πλουμί
πλους
πολύτεχνο
στρούγκα
ταξίδι
φιλαδέλφεια