blog



Έξω πάμε καλά

E-mail Εκτύπωση PDF

Μέσα στη λάσπη έχουμε μάθει να δημιουργούμε. Κάποιες φορές η δημιουργία μας επιτρέπει να σηκωθούμε από τη λάσπη και να κοιτάξουμε ουρανό, ενώ άλλες φορές η δημιουργία είναι φτιαγμένη από λάσπη, για λάσπη προορίζεται και σε λάσπη καταλήγει -είναι αυτές οι φορές που έστω κι έτσι, ακόμα δηλαδή κι αν παραμένουμε σχεδόν καρφωμένοι στη λάσπη, τουλάχιστον η ενέργειά μας βρίσκει κανάλια να διοχετευτεί για να μην εκπέσει άδοξα της ψυχής το παραπάνω. Γι αυτό δεν ωφελεί να γκρινιάζουμε πως πιάσαμε πάτο, γιατί όπως δίδασκε ο μέγας Ακίρα Κουροσάβα ποτέ μη λες πως πιάσαμε πάτο, γιατί ο πάτος έχει τα κάτω του, έχει και τα πάνω του. Και παρ'ότι αυτόν τον πάτο είναι που φαίνεται πως έχουμε αγγίξει -ίσως και στρογγυλοκαθήσει- δεν ωφελεί σε τίποτα να μεμψιμοιρούμε μελετώντας τη γεωλογία του και τα χαρακτηριστικά της. Χώρια που παραδεχόμενοι πως καθόμαστε σε έναν πάτο -σε ένα τέλμα, δηλαδή σε ένα όριο- αρνούμαστε να δούμε τη συνέχεια της πτώσης και της βύθισης.

Παρ'όλα αυτά, οι κοινωνικοί αγωνιστές ήταν πάντα επιφορτισμένοι με το καθήκον να εξαντλούν(ται σ)τις δημιουργικές πιθανότητες και τις συγκρουσιακές ατραπούς που εγγράφονται στα πάνω του πάτου. Ακόμα και μέσα στη λάσπη, ακόμα και χωρίς ουρανό στο οπτικό πεδίο, ακόμα και καρφωμένοι στον πυθμένα της κοινωνικής ντεκαντάνς, οι φύσει και θέσει μαχητές γνωρίζουν καλά πως δεν μπορούν να παλέψουν για κάτι λιγότερο από τα πάντα. Η παραίτηση είναι άγνωστη λέξη και η λιγοψυχία είναι αρετή των ανίκανων.

Στην εδώ λάσπη έχεις να παλέψεις με τις λαιστρυγόνες και τους κύκλωπες, μέσα σε αποδυτήρια και επιτροπές διαιτησίας, σε πρωτοσέλιδα παρακμιακών φυλλάδων και στον κυκεώνα της αμετροέπειας των επίδοξων θεοφιλόπουλων, μέσα σε κατσικανιάρηδες και Ζαλίκες, ανάμεσα σε Κάκους και Βαρούχες, να ντριμπλάρεις τα καπνογόνα και τους χατζηχρήστους, να σε κρίνουν πετρομίχοι και τακηγκώνιες, να νταραβερίζεσαι με μπέους και πανόπουλους και η μεγαλύτερη σου προσδοκία για επαγγελματική ανέλιξη να εκπληρώνεται (ίσως, κάποτε) από έναν αμόρφωτο αντιπαθητικό χοντρό λεφτά. Στην έξω λάσπη, πάλι κύκλωπες και τέρατα έχεις να νικήσεις, μόνο που στη λάσπη του Σπλιτ έχεις να νικήσεις απλά τον καλό σου εαυτό (βγάζοντας τον καλύτερο) και τη γήρανση του Λύμπε, ενώ στη Μαδρίτη έχεις να νικήσεις τη σπουδαία παρέα του Ντιέγκο Φορλάν. Μπορεί σε κάθε λάσπη να βγεις νικητής. Το κέρδος όμως δεν είναι το ίδιο και το ξέρεις:

Έξω πάμε καλά, γιατί έξω είναι καλά. Μέσα δεν πάμε καλά, γιατί όλοι δεν πάμε καλά. Δεν είναι αυτό δικαιολογία της αποτυχίας σου εδώ. Είναι μια εξήγηση της συνολικής αποτυχίας του εδώ.

Κι ας είσαι ολόκληρος εδώ κι ας ξανασμίγεις εδώ.

[φώτοσοπ by bananiotis]


Παιχνιδοκούκλα, της οποίας η παραγωγή άνθισε επί σταλινισμού και μεγάλωσε γενιές σοβιετικών παίδων. Χαρακτηριστικό της η ιδιαίτερη καμπυλωτή κατασκευή που της επιτρέπει να κινείται ακραία -ακόμα και σαν εκκρεμές- χωρίς ποτέ να ανατρέπεται, παράγοντας και ένα spooky κροτάλισμα που προκαλείται στο εσωτερικό της κατά την κίνηση -χαρακτηριστικά και σημειολογία που φανερώνουν πως η σοβιετική ιστορία τέμνεται με τη δυνατότητα του ορθού λόγου να παρουσιάζει αποκλίσεις στην εκφορά του, χωρίς να χάνει τη σταθερότητά του το σημείο αναφοράς.


περασμένα

Powered by mod LCA