blog



τα δήθεν του συντάγματος #v.01.κ.κ.ε.

E-mail Εκτύπωση PDF

«Αν ερχόσουνα μαζί μου καλή μου
Σκλάβα πια δεν θα σε λέγαν ψυχή μου
Όσο σκλαβωμένη θα’σαι σ’έναν πονηρό
Άλλο τόσο σκλάβος θα’μαι κι όλο θα πονώ»
*


Κι όμως. Παρά το ότι οι περισσότεροι χρέωνουν πρόχειρα και βιαστικά στην Αλέκα ότι αποτάσσεται το αυθόρμητο και ακαπέλωτο κίνημα της αγανάκτησης και μειδιούν στη διαπίστωση ότι ο Περισσός κάθεται σε απόσταση (και στ'αυγά του), μια προσεκτική ανάγνωση στην ακολουθία των δηλώσεων της γραμματέως, από τότε που πρωτοσυνάχθη η αγανάκτηση στην πλατεία, φανερώνει το αντίθετο. Οι πιο έμπειροι επί του ΚΚΕδικού λόγου θα έχουν ήδη εισπράξει μια έκπληξη που μέχρι τώρα δεν έχει ριφθεί κανένα οπορτουνιστικό ανάθεμα, αντάμα με σεχταριστικές κατάρες. Αντ'αυτού, η Αλέκα πρώτη απ'όλους -ναι, πρώτη- αναγνώρισε την ύπαρξη του κινήματος (αυτονόητο για Περισσό; δεν νομίζω), εν συνεχεία αναγνώρισε το άδολον και το αγνόν των προθέσεων και της αγανάκτησης -χωρίς να ενδώσει στον πειρασμό της ανακάλυψης (-αποκάλυψης) άλλης μίας προβοκάτσιας. Αν για κάτι τσίνισε, με συγκαλυμμένη -και ουχί ντιρέκτ και γραφική, όπως συνηθίζει- ειρωνεία, αυτό αφορούσε την οργανωτική διαχείριση της οργής και όχι το σύνολο των αιτιών της, το οποίο βρίσκει σύμφωνο και σχεδόν συνηγορικό το κόμμα του λαού. Ακόμα και όταν το ίδιο το κόμμα βάλλεται αθλίως από κυβερνητικά μεγαλοστελέχη, με την κατηγορία των αντιδημοκρατικών και αντισυστημικών οχλήσεων, προτιμά να θεωρηθεί η δράση του -έστω και στο φλου- ως μέρος του οργισμένου λαϊκού feedback, παρά να φτύσει τον κόρφο του αποτασσόμενο τον Σατανά. Τούτα όλα λογιζόμενα, μπορεί να πει κανείς ότι η Αλέκα τσιπρίζει ελαφρώς και αναμένοντας το κίνημα να αποκτήσει μια υποψία ταξικής συνείδησης (ή έστω μια επίφασή της, εν είδει σύμπλευσης με τα ορθόδοξα κομμουνιστικά αναχώματα), κρατάει τις αγκάλες ανοιχτές, ενώ αφήνει να αιωρείται η αίσθηση της τοποθέτησής της περισσότερο ως κινηματικό παράπονο, παρά ως κατηγόρια. Πράγματι στέκεται σε απόσταση -ως συνεπής σε πιο ξεκάθαρες και ντετερμινιστικές θέσεις- μόνο που για πρώτη, ίσως, φορά δεν κάθεται με γυρισμένη την πλάτη, δεν ψέλνει ξόρκια και περιμένει την απόσταση αυτή να μικρύνει και όχι να διατηρηθεί.

Προχτές μάλιστα -με κάποια ενοχή, η αλήθεια είναι- η κεντρική οργάνωση βάσης έστειλε στην αρένα της οτινανικής (και ακαπέλωτης ακόμα) διαμαρτυρίας νεανίσκα πειραματόζωα του ΠΑΜΕ να μοιράσουν φυλλάδια, μπας και μπορέσει να καπελωθεί ό,τιδήποτε αν καπελώνεται. Κι ας έχει τις συνέπειες του κόσμου, συνένοχο στο δρόμο να το έχετε.**


*["Από τη γυναίκα για τη γυναίκα", πλευρά Α, τραγούδι δεύτερο, με τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου, πάνω σε λέξεις του Μανώλη Ρασούλη και νότες του Νίκου Ξυδάκη]

**[του Τσακνή, αγνώστων λοιπών στοιχειών. Όπως Τσακνήκολσον]

0 σχόλια μέχρι τώρα

Add Comment


     

    Πολιτική γαστριμαργία, ασάλιωτη, χωρίς συντηρητικά, με κακή χοληστερόλη και τόνους καθάριας μαύρης χολής...

    ...και μαρξιστικού υπαρξισμού

    περασμένα

    Powered by mod LCA