blog



γκοτζαμάνηδες και γκοτζαμπάσηδες

E-mail Εκτύπωση PDF

Με δημοκρατική αηδία παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τη διατεταγμένη συντονισμένη προσπάθεια των συστημικών και (φιλο)καθεστωτικών υπαλλήλων της μιντιακής εργολαβίας -κάποιοι από αυτούς αμοιβόμενοι από τον υποχρεωτικό δημόσιο ρεφενέ όλων μας- να στοχοποιήσουν δημοκρατικές δυνάμεις ως εστίες πολιτειακής εκτροπής και παραβατικής δράσης. Ως αγανακτισμένοι εξουσιαστές -ως άλλη πλατεία και (αντι)λαϊκή συνέλευση- ζητούν κι εκείνοι μερικά κεφάλια βουλευτών επί πίνακι, όχι αναγκαστικά γιαουρτωμένα ή μπογιατισμένα, αλλά ίσως κάτι χειρότερο για την κοινή μας πολιτεία: να αποφορτιστούν  αυθαίρετα αυτά τα κεφάλια από τη θεσμική ιδιότητά τους ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι της λαϊκής βούλησης και να καταγραφούν επίσημα ως φορείς παραβατικών οχλήσεων, ως σκοτεινοί υποκινητές άνομων και παράνομων συμπεριφορών, ως δυνάμει εκτροπείς των πολιτειακών και πολιτικών συντεταγμένων. Αν σερφάρει κανείς για λίγα λεπτά στα κανάλια και τα διαδικτυακά ειδησεογραφικά τρωκτικά, θα διαπιστώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναχθεί σε ένα μεσογειακό ανάλογο του ιρλανδικού Σιν Φέιν -του κοινοβουλευτικού παραρτήματος του εθνικοαπελευθερωτικου στρατού IRA. Ο Τσίπρας ως άλλος Τζέρι Άνταμς, βρίσκεται πίσω από το συντονισμό κάθε προσπάθειας κατάλυσης της δημοκρατίας, κάθε σχεδίου στρατιωτικής επιχείρησης ισοπέδωσης των μαρμάρων της Αθήνας και κάθε επίθεσης γαστρονομικού χαρακτήρα σε βουλευτές ανά τη γραφική επαρχία.

Στις τάξεις των δημοσιογράφων, οι πιο κουλ από αυτούς -όσοι επιβίωσαν του λαηφστάηλ βιοπορισμού και πλέον αναγνωρίζονται ως "πολιτικοί αναλυτές"- πάνε μερικά βήματα πιο πέρα και -πιστοί στο ραντεβού τους με τη λαθροχειρία της Ιστορίας- στρεψοδικούν, κλέβοντας μάλιστα ορολογίες της άλλης πλευράς. Έφτασαν να αναγνωρίσουν νέους Γκοτζαμάνηδες πάνω σε αριστερόστροφα τρίκυκλα, τινάζοντας το δείκτη της γελοιότητας στο κόκκινο (κυριολεκτικά). Η εξίσωση της δολοφονίας ενός πραγματικού μάρτυρα της δημοκρατίας, όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης, με τους καφέδες και τα γιαούρτια στα ακριβοπληρωμένα κοστούμια των μοσχαναθρεμμένων συνυπεύθυνων της ληστρικής διαχείρισης και  της μικροπολιτικής ρεμούλας, είναι για αυτούς αυτονόητη και εύκολη. Στον (αν)ιερό σκοπό της κατασυκοφάντησης και στρέβλωσης κάθε αγωνιστικής πραγματικότητας, η επιστράτευση κάθε μέσου δεν κοιτάζει ψιλά γράμματα: δεοντολογία, ηθική, διασταύρωση, επιχειρήματα, διαλεκτική, σαφήνεια, πάνε ευχαρίστως και αβασάνιστα στο διάολο, αρκεί να  εξασφαλιστεί πως δεν θα ανοίξει η παραμικρή αμυχή στη μνημονιακή μπίζνα των κρατούντων και των παρατρεχάμενων σκυλιών τους. Παραδοσιακά πάντως, τα γκοτζαμάνικα χτυπήματα μαφιόζικης ομορφιάς και χάρης, είχαν άλλο χρώμα, κατεύθυνση και απεύθυνση. Το τιμόνι στα τρίκυκλα έστριβε μόνο δεξιά...

alt"Αναγνωρίσατε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην επίθεση;" ρωτάει με πάθος αληθείας η εθνική (δηλαδή εθνικά αμοιβόμενη) τηλεπαρουσιάστρια την τυχάρπαστη βουλευτοsomething της Δώθε Παναγιάς, που γύρευε εσύ τι πετροχειλάτους λαγούς έταξε στην πλατεία του χωριού της και πήρε τα ψηφαλάκια που της εξαασφάλισαν το Lexus και μερικά ακόμα ασήμαντα προνόμια της τσαμπακρατίας. Πως να μην αναγνωρίσει "στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ" η καψερή, αφού αυτό της ζητείται να απαντηθεί -είτε από τους πολιτικούς προϊσταμένους της είτε από τους τηλεοπτικούς υφισταμένους της;... Κάπου εκεί ξεκινάει εν είδει ηρωικής γαρνιτούρας και ένας κοτζαμπάσικος δεκάρρικος, δια βουλευτικού στόματος, που κατακεραυνώνει κάθε εχθρό της δημοκρατίας, κάθε μπάχαλο, υπαρκτό και ανύπαρκτο, κρατικό και παρακρατικό -σιγά τη διαφορά, η βία "είναι μία" και "την καταδικάζουμε απ'όπου κι αν προέρχεται", ειδικότερα δε όταν γνωρίζουμε πολύ καλά από που προέρχεται. Κάπου εκεί, πίσω από μια άβολη εικόνα τίγκα στα γιαούρτια και τους καφέδες, το κάθε γραφικό βουλευτάκι της επαρχίας θυμάται πως η δημοκρατία έχει κι άλλα καλά, πέρα από τα Lexus και τα προνόμια -πως έχει αξίες, πως έχει διακυβεύματα, πως έχει κινδύνους και αδιέξοδα. Και ψέλνει -όλο δημοκρατία, πασόκ και χάρη- το εμβατήριο που του'μαθαν να λέει.

Ιδιαίτερα εκλεκτική και όψιμη όμως φαίνεται πως είναι αυτή η αυξημένη δημοκρατική ευαισθησία τους. Όταν πρόκειται να μιλήσουν σε τηλεοπτικά πάνελ ή να παρευρεθούν σε κομματικές φιέστες, ΜΚΟ παράτες και τσιμπούσια τοπικών οργανώσεων, τότε όλοι τους με υπέρμετρο ζήλο και αυταπάρνηση θυμούνται ως άλλοι Καραϊσκάκηδες ότι είναι "ελεύθεροι πολίτες", ότι δεν μπορούν να τιθασεύσουν "τη δημοκρατική συνείδησή τους", ότι "δεν φοβήθηκαν ούτε τα τανκς", ότι "έχουν χρέος να μιλάνε απέναντι στη δημοκρατία και το λαό" και πολλές τέτοιες όμορφες λεζάντες (σε κάδρο της επανάστασης γαρνιρισμένο με λάβαρα, με σημαίες και με ταμπούρλα). Από την άλλη, όταν ψηφίζουν στη Βουλή, δηλαδή όταν καλούνται θεσμικά (και ουχί τηλεοπτικά) να παράξουν δημοκρατικό λόγο και πολιτική θέση και να νομοθετήσουν, τότε -ένα περίεργο πράμα...- κάνουν ένα μεγαλόπρεπο τουμπεκί με τη γλώσσα προς τα μέσα, γλείφουν ως καλά κομματόσκυλα το κοκαλάκι του ωραίου μισθού και των φοροαπαλλαγών, κάνουν δυο σταυρούς και τρεις μετάνοιες στο κοντινότερο ιερό της Τ.Ο., ξορκίζοντας το φόβο του βαρύ πέλεκυ της διαγραφής και της αποστέρησης των βουλευτικών προνομίων. Καθώς απέρχονται της διαδικασίας, ανοίγουν το τσάμπα παρεχόμενο λαπτοπάκι τους (ή άηφον) και αφήνουν και δύο ψηφιακά κλανίδια μηνύματα στο twitter με ύφος που να απηχεί τη δύσκολη θέση τους -τη δυσκολή θέση αυτών, όχι της χώρας. Twitter παίδες ελλήνων.

Η κουβέντα της πραγματικής εκτροπής από τα δημοκρατικά ήθη παρακάμπτεται στην πράξη, εφ'όσον ακόμα κι ο Τσίπρας μοιάζει να απαντάει σχεδόν ενοχικά και να απολογείται βιδωμένος στη θέση που τον βάζουν κάθε φορά οι πάγκαλοι κάθε εκλογικής περιφέρειας. Η κουβέντα αυτή που ποτέ δεν γίνεται, επιτρέπει στην ουσία του πολιτικού πολιτισμού να ψυχομαχάει στο στόμα κάθε παχύδερμου της εξουσίας που αντί να απολογείται ακόμα και για ποινικά εγκλήματα, γίνεται κατήγορος. Η δημοκρατία τους -εκείνη που αναγνωρίζουν και εκείνη που τους διευκολύνει- αναζητά πάντα τον έναν περισσότερο από τους μισούς, προκειμένου να επισημοποιήσει με το στανιό το κάθε εξουσιαστικό θέλω τους και να κατσικωθεί με το έτσι θέλω -αυτού του ενός παραπάνω- σε όλους τους υπόλοιπους -όπου οι υπόλοιποι αντιμετωπίζονται σαν να είναι ένα ενιαίο σώμα: το υπόλοιπο, το άλλο μισό (πλην ένα), εκείνο που μειοψηφεί και γι'αυτό δεν νομοθετεί. Ο σεβασμός στις μειοψηφικές δυνάμεις αποτελεί πλέον ένα χόμπι της αστικής δημοκρατίας και όχι προϋπόθεση· η ηθική της δημοκρατικής πράξης επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια των -πραγματικά ή οριακά- πλειοψηφούντων. Με άλλα λόγια, βρίσκεται στην καθόλου διακριτική τους δυσμένεια.

Από την άλλη, οι πλειοψηφικοί δημοκράτες φροντίζουν -θεσμικά και μιντιακά βεβαίως βεβαίως- να στερείται ερείσματος κάθε καταγγελία και διαμαρτυρία που αναγνωρίζει ζοφερές σκιές ολοκληρωτισμού στις  εκάστοτε επιβουλές τους. Προς θεού, δεν έχουμε χούντα· η χούντα τέλειωσε με τα τσάμικα και τα απόστρατα γεροντάκια. Πλέον, η διάχυση του ολοκληρωτισμού εκφράζεται από όλα τα κόμματα και τους σχηματισμούς εξουσιαστικού χαρακτήρα (μέσα ακόμα και η Χρυσή Αυγή) και όχι αποκλειστικά από την κεντρική εξουσία ή τα θεσμικά όργανα π.χ. αστυνομία. Κι αυτό, όπως και να το κάνουμε, είναι μια πολιτ(ε)ι(α)κή διευκόλυνση για τις ορέξεις του κεφαλαίου (και της ρεμουλοπαρέας που εξασφαλίζει νομοθετικά τις ορέξεις του). Το μογγολάκι της εξουσίας Άδωνις πιέζει και εγκαλεί -με παραπονάκια προς τα αστικά χουντοκάναλα, όπως ναζιάρικα το κάνει χρόνια η Χρυσή Αυγή- ώστε να μετακινήσει την ατζέντα και τα τηλεοπτικά ανακλαστικά όλο και πιο δεξιά, να νομιμοποιήσει κάθε αυταρχισμό και να κάνει οικεία και αυτονόητη τη φρίκη όχι μόνο του γκλομπ, αλλά και της πλαστικής σφαίρας. Του'παν θα βάλει το χακί και ήρωας θα γίνει.

Ο (ακρο)δεξιός ψάλτης Βορίδης όταν δεν καλεί ανοιχτά σε συνεντεύξεις του για πολιτειακή εκτροπή τύπου Γουδή, εγκαλεί τους αριστερότερα από ΚΚΕ ως φορείς έκνομης βίας, ως απορρυθμιστές της πολιτειακής ισορροπίας, ως εγκάθετους της δημοκρατικής συνείδησης. Ο άνθρωπος που έπρεπε να είναι φυλακή, -ο άνθρωπος με το τσεκούρι- διαρηγνύει σε κάθε πάνελ τα ιμάτιά του για τα ιδανικά της δημοκρατίας. Λίγη ιστορία: ούτε προπηλακισμούς, ούτε τραμπουκισμούς, ούτε αντιδημοκρατικά και κουραφέξαλα, ούτε "λίγες φάπες"· τσεκούρι κρατούσε, τσεκούρι. Και όμως, το σύστημα που του επιτρέπει να είναι  θεσμικός εκπρόσωπος, συνεχίζουμε και το λέμε δημοκρατία. Και μέσα σ'αυτό το σύστημα, μπορεί κι εκείνος να εγκαλεί ως παράνομο όποιον του καπνίσει· ακόμα και κάποιον θεσμικό εκπρόσωπο.

altΠαλιότερα, αυτά τα χρεώναμε σε ένα τροχαίο δυστύχημα: περνούσε το τρίκυκλο, περνούσε κι ο πεζός, ήταν η ώρα η κακιά. Σήμερα, ο οδηγός του τρίκυκλου φωνάζει στον πεζό "πρόσεξε, θα σκοτωθείς!". Ακόμα χειρότερα, ο πολιτικός σουρεαλισμός της κυβερνητικής ατζέντας μπορεί να επιβάλλει σενάρια πέρα από κάθε νοσηρή πολιτική ηθική: ο άτυχος πεζός λίγο πριν ξεψυχήσει, πήδηξε πάνω στο τρίκυκλο, πέταξε κάτω τον οδηγό, ξεψύχησε πάνω στο τιμόνι, κι ο οδηγός από το πεζοδρόμιο καλούσε τους περαστικούς να κάνουν καζούρα πάνω στο πτώμα. Και έδειχνε με το δάχτυλο, όπως παλιά. Αλλά χωρίς κουκούλα· μόνο με μια τηλεόραση στο κεφάλι του.

0 σχόλια μέχρι τώρα

Add Comment


     

    Πολιτική γαστριμαργία, ασάλιωτη, χωρίς συντηρητικά, με κακή χοληστερόλη και τόνους καθάριας μαύρης χολής...

    ...και μαρξιστικού υπαρξισμού

    περασμένα

    Powered by mod LCA