blog



άλλη θάλασσα δεν έχει

E-mail Εκτύπωση PDF
στην Ουρανία, στον Θόδωρο, στον Κώστα, στους μεγάλους απόντες
στη νιμαντζγόζ, στους παρθενώνες, στους μικρούς παρόντες
σ'εκείνον που μάθαινε στον άλλον μπουζούκι


Πέρσι, τέτοιον καιρό τέτοιες μέρες, θυμάμαι το κρύο στα γυρίσματα της Άλλης Θάλασσας, στη Σολωμού στα Εξάρχεια, έξω από το γραφείο του Τεό. Είχα σταθεί σαν σε ναό και παρακολουθούσα ευλαβικά· την κάθε κίνησή του, τις μικρές κινήσεις όλων που θα έφτιαχναν μια μεγάλη ιστορία· την Ιστορία. Την τελευταία άλλη θάλασσα, που δεν βρήκε λιμάνι. Και πρόσθεσε άλλη μια στην εδώ θάλασσα των ματαιώσεων.

Μου έρχεται η εικόνα του Τεό, σε μια στιγμή από παλιότερα γυρίσματα άλλων θαλασσών, στην ταβέρνα μαζί με τους συνεργάτες και το συνεργείο, να τραγουδάνε μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο. Όλοι μια μελωδία· σαν ψαλμός. Αντί για στασίδια και ιερό υπήρχαν μόνο τα καθημερινά και τα λίγα. Και ήταν αρκετά· και ιερά. Τα υλικά μιας ταβέρνας, τα υλικά μιας ταινίας. Τραγουδισμένα όλα τρυφερά, σαν ανέκδοτο φίλου πάνω στο κυριακάτικο τράπεζι -τον μόνο πραγματικό πολιτισμό μας. Μακρινή μητέρα στην άλλη θάλασσα.

Θυμάμαι μια ιστορία που'χα μάθει για τον Μάλαμα, ο οποίος πάλευε στο στούντιο να ηχογραφήσει το Δε θα ξαναγαπήσω του Λοϊζου -ξέρεις, το μερτικό μου απ'τη χαρά μου το'χουν πάρει άλλοι. Σε κάποια αποστροφή των ύστατων ωρών, ο Σώκρατες τα παίρνει και αποφασίζει να μην το ηχογραφήσει, αφού όχι ρε δεν κατάλαβα, γιατί να μην ξαναγαπήσω;, όχι ρε θέ μου, και τη δεύτερη φορά και την τρίτη και την τέταρτη θα ξαναγαπήσω. Και δεν το ηχογραφεί τελικά.

Και μ'αυτό μπορεί τώρα να σκέφτεσαι ότι δεν ζεις την κανονική σου ζωή, αλλά κάνεις μια πρόβα. Και ότι η δεύτερη φορά θα είναι βέβαια αψεγάδιαστη κι ότι, έπειτα στο πέρασμα των χρόνων, θα γίνουν όσα δεν έγιναν στην πρόβα, όσα ξέχασες ή αμέλησες. Ότι υπάρχει χρόνος να ζήσεις όσα δεν έζησες, χρόνος να σταθείς στο ύψος του ανθρώπου που πάντα επιθυμούσες να είσαι. Και με τους αγαπημένους παλιούς φίλους, που έχεις χρόνια ν'αντικρύσεις, θα βρισκόσαστε μαζί ως τα ξημερώματα, τραγουδώντας μεθυσμένοι, αφού ποτέ πια δεν θα τους αφήσεις όπως τούτη εδώ τη φορά, τη φορά της πρόβας. Η παράσταση θα έχει αίσιο τέλος.

-Δεν στα είπανε; Η παράσταση δεν θα γίνει, ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή.

-Και η πρόβα; Θα πάει χαμένη τόση πρόβα; Η κανονική μου ζωή πότε θα'ρθει;

-Δεν έχει άλλο, αυτό ήτανε. Τι νόμιζες;

Άλλη ζωή δεν έχει. Γι'αυτό μείνε στον Καλβίνο, να ψάξεις μέσα στην κόλαση να βρεις ποιος και τι δεν είναι κόλαση και να του δώσεις διάρκεια, να του δώσεις χώρο. Να μείνεις στον Σαχτούρη, αφού υπάρχουν άθρωποι που δεν είναι κόλαση η ζωή τους, του ήλιου οι απομείναντες, οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι, ψάξε καλά βρες τους ποιητή, κατάγραψέ τους προσεκτικά. Γιατί όσο παν και λιγοστεύουν. Λιγοστεύουν. Να μείνεις στον Θόδωρο, να σωπαίνεις για ν'ακούσεις τη μουσική πίσω απ'τον ήχο της βροχής. Και μέσα στη μουσική, να σκύψεις το αυτί μ ευλάβεια για ν'ακούσεις τα τελευταία λόγια της Μάσα, όλοι φεύγουν από κοντά μας, ένας έφυγε κιόλας, έφυγε για πάντα, αλλά εμείς θα ξαναρχίσουμε τη ζωή μας. Πρέπει να ζήσουμε. Μετά, την Ιρίνα, θα'ρθει καιρός που όλοι θα ξέρουμε γιατί γίνονται όλα αυτά, γιατί αυτός ο πόνος. Την Όλγα· λίγο ακόμα και θα ξέρουμε γιατί ζούμε.

Να ζεις, ν'αγαπάς, να μη μαθαίνεις. Να ξαναζήσεις, να ξαναγαπήσεις. Να μαθαίνεις μόνο ό,τι χρειάζεται για να μη χάνεσαι. Που και που να χάνεσαι όμως· σε άλλες θάλασσες. Τη δεύτερη φορά, που θα'ρθεις για να ζήσεις, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, να την ξαναπατήσεις. Στην άλλη θάλασσα. Στη Μόσχα, αδερφές μου. Στη Μόσχα. Θα ζήσουμε.

Λυρικές φιλολογίες θα πεις. Να ξεγελάμε τον πόνο μας κιέτσι. Όχι φίλε, δεν τον ξεγελάμε. Τον ξεφτιλίζουμε. Καλή χρονιά. Και να πεθάνει ο χάρος.

0 σχόλια μέχρι τώρα

Add Comment


     

    περασμένα

    Powered by mod LCA