blog



believe

E-mail Εκτύπωση PDF
Συνέχισαν να μιλούν έτσι για ώρες. Πουθενά δεν κατέληγαν. Και που θα μπορούσαν άραγε
δυο άνθρωποι να καταλήξουν; Απλώς κάποια στιγμή έβγαλαν πάνω στο τραπέζι ένα χάρτη
και πάνω του άρχισαν να σημειώνουν μαζέματα κόσμου. Μετά, έβγαλαν ένα χάρτη και άρχισαν
να σημειώνουν που βρίσκει κανείς νέους, που γέρους, που θα μπορούσαν να πετάξουν σκουπίδι,
που φιλήθηκαν πρώτη φορά, που χώρισαν μια φορά από μια Μαρία, που στάθηκαν μετά,
όταν κάτι τους πλήγωσε. ΝΑΙ, όταν τους πλήγωσε. Γιατί όταν πληγωνόμαστε αισθανόμαστε κάτι πια.
Που στάθηκαν όταν χάρηκαν πολύ· αν και η χαρά φεύγει πιο γρήγορα απ'τη μνήμη,
γιατί τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με τη χαρά, όλα πέφτουν δίπλα της, μικρότερα,
και αυτή η πτώση, η σύγκριση, είναι αυτό που ονομάζουμε στο τέλος πόνο·
γι'αυτό έβγαλαν ένα χάρτη και σημείωσαν ακόμα ένα σημείο: που έκλαψαν. Για κάτι.
[Ε.Υ.]

Εκείνη θα του ζητήσει μόνο μια υπογραφή. Θα τη ζητήσει με τρόπο που να ξεχωρίσει η επιθυμία της, να γίνει απαίτηση. Υποσχέσεις ματαιότητας ή απλά μάταιες· τεκμήρια ζωής εφήμερης, με όρους παντοτινούς. Θα του προσφέρει τα δυο παπούτσια της, τα παπούτσια που φοράει. Εκείνος της έχει κάτι καλύτερο, λέει. Την εμπιστεύεται, λέει. Τι κόσμος είναι αυτός που ο ένας εμπιστεύεται τον άλλον; Ξένοι μεταξύ τους και εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον; Σε τι, στα παπούτσια που φοράει; Ήρθε τόσο δρόμο με αυτά τα παπούτσια, χοροπήδησε τόση ώρα στη συναυλία με αυτά τα παπούτσια, τόσος ιδρώτας χόρεψε σ'αυτά τα παπούτσια, τόσα βήματα έγιναν, τόσα πατήματα σε σταθμούς και στάσεις, πηγαίνοντας εκεί ή πηγαίνοντας αλλού, δεν θα τα φόρεσε πρώτη φορά, αλλά και πάλι. Γιατί εμπιστεύονται οι άνθρωποι; Τι κερδίζουν μ'αυτό;

Εκείνος θα γεμίσει το παπούτσι με κρασί και θα το πιει, μπροστά της, μπροστά σε χιλιάδες, σε δεκάδες χιλιάδες άτομα, θα την εμπιστευτεί με μάρτυρες δεκάδες χιλιάδες ζευγάρια ματιών. Θα πιει στην υγειά της και θα της επιστρέψει το παπούτσι. Αμέσως πριν της είχε τραγουδήσει just breathe -σ'αυτήν και στα χιλιάδες ζευγάρια ματιών (ναι, ματιών). I am a lucky man to count on both hands, the ones I love. Όρκοι ύπαρξης. Hold me 'till I die, meet you on the other side. Όρκοι αφοσίωσης· όροι αφοσιώσης. Στην αλήθεια του μύθου, οι όρκοι είναι οι όροι· οι συνθήκες της ομορφιάς του. Ρώτα κάθε Ραπουνζέλ και θα στο πει, ρώτα κάθε δεμένο σε κατάρτι που είδε στο ταξίδι του λαιστρυγόνες και σειρήνες, κάθε απελπισμένο που πάλεψε με κύκλωπες για να του αποκαλύψει ο μύθος αγάπη που τον περίμενε εκεί από πάντα· για πάντα. Πιο πριν ή πιο μετά εκείνος θα είχε τραγουδήσει I believe in miracles, I believe in a better world for me and you. Ένας εκατομμυριούχος, ένας φτασμένος, μια ντίβα της ματαιοδοξίας -θα τον πεις όπως θες ανάλογα με το εισόδημά του, θα τον πεις όμως όπως του αξίζει για την ποίηση, που σου δίνει όλη δικιά σου- τραγουδάει σε κείνη, σε σένα, στους δεκάδες χιλιάδες, για τη ζωή που εμείς κάνουμε. Κι αν όχι για τη ζωή του, τότε για κάθε στάση που τέμνονται οι ζωές μας. Όλο και κάπου θα τέμνονται. To be on an endless run. Να περιμένουμε σε στάσεις, σε κίνηση. Να πιστεύουμε κάπου· στην κίνηση. Στα θαύματα, στον καλύτερο κόσμο, σε ό,τι χρειαζόμαστε στους σάκους μας να βγάζουμε τη μέρα στο ταξίδι, να την παλεύουμε ανάμεσα στις ανυπόφορες ανταποκρίσεις, τις στάσεις και τους σταθμούς και τα πεζοδρόμια, στα νούμερα των φορτίων στις αποβάθρες που δεν έχουν τέλος, τα δρομολόγια που συνδέουν τέρματα -ένα δάκρυ με ένα χαμόγελο ασπούμε, τέρμα των ματιών το ένα, που ακολουθεί τις ράγες του για να βρει λακάκια γύρω από τα χείλη να τελειώσει τη βάρδια του, να ξαποστάσει και να φυλαχτεί. Στις διαδρομές των λεωφορείων με τα θολά τζάμια από τις ανάσες, στο ρυθμό των βημάτων του κόσμου, που χορεύουν τον ιδρώτα στα πέλματα και τα χαμόγελα στις σόλες και μαρτυρούν μόνο ζωή, μόνο κίνηση. Στα βήματα του κοριτσιού που ζήτησε κάτι να έχει, κάτι να κρατήσει στα παπούτσια που φοράει, που του ζήτησε και κάτι να κρατήσει εκείνος, μέχρι την άλλη φορά ίσως, μέχρι κάθε φορά. Σε κείνον που κρατάει όλη την ποίηση, σε όσους δεν σκαμπάζουν από ποίηση και τους φτάνει μόνο ο δρόμος, σε όσους έρχονται πάντα δεύτεροι, σε αυτούς που δεν τα καταφέρνουν και λυγάνε στα μισά, σε κείνους που δεν έχουν φωνή και η ανάσα τους είναι βάρος, σε κείνους που πηγαίνουν με στίχους του Ρίλκε στο σούπερ μάρκετ και περιμένουν από το ταμείο να τους επιστραφεί ζωή που ξέφυγε από τη λίστα, σε κείνους που χάνουν το χρόνο τους χωρίς να τον ξανακερδίζουν, σε κείνους που δεν σκαρώσανε τρόπους να τη γλιτώνουν, στα παιδιά με τα ακορντεόν που παίζουν για τη ζωή σου ανάμεσα σε δύο στάσεις, σε κίνηση, στους απεργούς πείνας που πεινάνε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για να μην πεινάει κανείς, με κανένα τρόπο, στους κολασμένους που δεν επέστρεψαν, στους άγιους που δεν το έμαθαν ποτέ, σε όσους ζητάνε μόνο λίγο φως ακόμα, λίγο φως ακόμα ή λίγο ρεύμα, στους κάδους που ακόμα κρύβουν ζωή πεταμένη, στα αγόρια που κρατάνε σημαίες της μοναξιάς τους και πεθαίνουν στους δρόμους κρατώντας τις σημαίες των συντρόφων τους, στον αυχένα μας που κουράστηκε να μετράει θλίψεις με κινήσεις, στις θλίψεις μας που δεν κουράστηκαν να γεννάνε χαρές, σε ό,τι μας διαλύει και μας ξαναεπιστρέφει ακέραιους, στους καταβρεχτήρες, σε όλες τις θλιμμένες πριγκήπισσες, στις σειρήνες των ασθενοφόρων, στα άηχα όνειρα, σε όλους εκείνους που συναντήσαμε για λίγο μία φορά στη ζωή μας και μας τρύπησαν σαν ρόδο με αγκάθι, και ίσως να μην ξαναδούμε ποτέ, σ'αυτούς που μας γέμισαν λίγο τα μάτια με δάκρυα όταν είπαμε ένα αντίο ή μας άφησαν ένα μικρό κενό σαν κόμπο στο λαιμό μας. Σε όλα, σε όλους, σε μας, στις φωνές μας που κομπιάζουν, σε κάθε κόμπο του λαιμού μας.

Ακούω τα λόγια του και ξέρω τι λέει σε κείνη, στους χιλιάδες. Να μη σιχαινόμαστε τη ζωή, να μην κρατάμε το κεφάλι μακριά. Να μην αφήνουμε υπογραφές, να αφήνουμε μόνο αποτυπώματα. Να ακουμπάμε εκεί που ακουμπάει ο κόσμος, να πίνουμε κρασί εκεί που κάνει τα βήματά του· εκεί που πατάει, εκεί που στηρίζεται, εκεί που σηκώνεται στις μύτες για να δει ό,τι τον ξεπερνάει. Για να φιλήσει τον άλλον. Γιατί είναι μια ιστορία αγάπης όλο αυτό, όλα αυτά. Όχι αυτές που μετά τσακώνονται και εξηγούνται ή παρεξηγούνται και ανταλλάσσουν προσδοκίες και θλίψεις. Μια ιστορία αγάπης που βλέπουμε· που μπορούμε να λάβουμε. Μια ιστορία με αγάπη, πολλή αγάπη μέσα της, που έχει μια πίστη. Και ό,τι έχει πίστη, μπορεί να προσπερνάει τις λέξεις, τις εξηγήσεις, τα σημάδια, τα τεκμήρια, τους σταθμούς, τις στάσεις, τις αποστάσεις, τους κόμπους. Ό,τι έχει πίστη, υπάρχει. Κι ό,τι υπάρχει σε κάνει να πιστεύεις ξανά. Μέχρι το κάθε χαμόγελο. Μέχρι τον κάθε κόμπο. Αυτός με τους λίγους κόμπους, ίσως το πει θεό. Εμείς με τους πολλούς, το λέμε άνθρωπο που αγγίζει, άνθρωπο που ακουμπάς.

Η Κατ (πάντα η Κατ) το λέει με τις λέξεις του Ντύλαν, ακόμα πιο καρδιά, ακόμα πιο σε σένα, ακόμα πιο ακριβά. Τραγουδάει believe και δεν προφέρει πάντα το in you. Δεν χρειάζεται, το ίδιο είναι· εννοείται. Όλα στην πίστη εννοούνται. Όλα εκεί μέσα βρίσκονται. Even through the tears and the laughter / even though we be apart / even on the morning after. Μισά στα αγγλικά, μισά στη γλώσσα που μιλάμε, μισά ακαταλαβίστικα, μισά σε σβήσιμο, άλλα χαμένα στις χορδές, άλλα χαμένα στο δικό μας τραγούδισμα που πιάνει πάντα μόνο τις καταλήξεις· αφήνεται στα ενδιάμεσα και πιάνει τις καταλήξεις, αφού τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με αυτές, όλα μα όλα, και τα ενδιάμεσα και κάτι ψιλά σημαντικά, όλα πέφτουν στην κατάληξη, μικρότερα, όλα καταλήγουν σε ένα in you που δεν προφέρεται, σε ένα κοίταγμα, σε ένα βλέμμα που κρατάει ώρες και υπονοεί άλλες τόσες· και υπόσχεται άλλες τόσες. I know I will sustain.

0 σχόλια μέχρι τώρα

Add Comment


     

    περασμένα

    Powered by mod LCA