Χτες στην επαναστατική εμποροπανήγυρη ζωοπανήγυρη στο Σύνταγμα, ανάμεσα στους φρεντάτους μπλόγκερς που φωτογράφιζαν σκυλιά κι υπεροψία, μια εικόνα: Η συνέλευση διαδικασία πάνω στα ντουζένια της έδινε ρέστα και προκαλούσε προβοκατόρικα κάθε στοιχειωδώς σοβαρό άνθρωπο να αναρωτηθεί μήπως ακόμα και η ανάλυση των ενδεχόμενων μεταγραφών του Θρύλου, μπορούσε να αποτελέσει απείρως πιο δημιουργική και τελέσφορη διαδικασία (update: υπέγραψε ο Κοστάντσο, πάμε για Σάντσεζ και άλλους ισπανούς ή ισπανογενείς ή ισπανοφανείς ή ισπανοθρεμμένους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα εντεκάδας ή μερικής αναπηρίας). Στις παρυφές των κομματικών τραπεζακίων κάτω φαναριών της πλατείας, η θυμηδία μας έσπρωχνε με χάρη ένα βήμα πιο κοντά στον ηλεκτρικό της Ομόνοιας, να επιστρέψουμε στη δίκοπη ζωή μας, την εκτός ψηφισμάτων και, κυρίως, εκτός διαδικασίας. Σύριζα Δίπλα μου ένας 50άρης γύρω στα πασόκ something, πιάνει φευγαλέα από το ένα αυτί το διακρότημα της μικροφωνικής και τον ηχητικό ειρμό του ομιλητή. "Αυτός θα είναι κομμουνιστής", αποφαίνεται με μια σχετική ειρωνεία, που αν δεν βρωμούσε τέσσερις ψήφους πασόκ και μία απογοητευμένη Τσοβόλα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως υπέρτατος καταστασιακός χαβαλές. Η ξανθιά δίπλα του -ξανθιά απ'έξω κι από μέσα- ρουφάει με λαχτάρα πολιτική ενημερότητα από τα χείλη του (ίσως) αγανακτισμένου πασοκογκουρού (στάνταρ). Αλλά το βλέμμα της μαρτυρά πως ζητά μια ελάχιστη εξήγηση. Τι είναι κομμουνιστής, μπάμπης; Γιατί είναι κομμουνιστής; "Ροδάνι πάει η γλώσσα του", επεξηγεί στη δευτερολογία της αυτή η κινητή τοπική οργάνωση καναπέ και πρασινοσκοπιάς γωνία. Γλώσσα ροδάνι, άρα κομμουνιστής. Ύποπτος για μια πλατεία που τους θέλει όλους ακομμάτιστους, αργούς και αργόσχολους.
Δύσκολο να διαφωνήσω για την ώρα. Τουλάχιστον όσο φτάνει στ'αυτιά μου ο ίδιος ομιλητής. Αλλά το μυαλό μου φεύγει (ψυχ)αναγκαστικά. Ήδη στο δρόμο για το σπίτι, έχω ξεχάσει τις θεωρίες αναδιαπραγμάτευσης του χρέους και τις συνθηματολαγνικές κουβέντες για τη διαγραφή του. Μόνη πραγματική λύση η αναδιαπραγμάτευση της Βάρκιζας. Να μην πηγαίνει μόνο η γλώσσα ροδάνι. Παστούς παστούς θα φάμε τους αστούς, σύντροφοι. Και τέτοια.
*["Κυκλοθυμικός καιρός", πλευρά Α, τραγούδι τρίτο, με τη φωνή του Δημήτρη Κοντογιάννη, πάνω σε λέξεις του Μανώλη Ρασούλη και νότες του Νίκου Ξυδάκη]
0 σχόλια μέχρι τώρα